"ตอนนี้ฉันอยากแสดงความยินดีกัเธอจริงๆนะ สำหรับวันนี้ เธอใจดีจริงๆ ไม่ว่าจะเล่ห์กลไหน! รูบี้ เธอไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ?" เบลล่าเริ่มโกรธและโมโหมากขึ้นเมื่อเธอพูด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอคิดว่า ของเอลบี้ที่ถูกมองเป็นเด็กไร้หัวนอนปลายเท้า หัวใจของเธอก็ปวดร้าวราวกับเข็มพันเข็มปักมาที่ดวงใจ
"กรรมการสนองงั้นเหรอ?" รูบี้โยนผมที่เป็นคลื่นใหญ่ที่หน้าผากของเธอและยิ้มอย่างไม่มีความหมาย "ฉันต้องการดูว่าใครได้รางวัลก่อนกัน"
รูบี้หยิบชาที่พนักงานส่งมาให้แล้วจิบช้าๆ
"อ่า เธอกำลังพยายามจะเผาฉันให้ตายงั้นเหรอ?" ทันทีที่รูบี้ยกมือ เธอก็ทำกาแฟอุ่นๆ หกใส่เบลล่า ทันใดนั้น แขนครึ่งหนึ่งของเธอก็เต็มไปด้วยกาแฟ
"แม่ครับ ผมกลับมาแล้วครับ" ในขณะนี้ เอลบี้วิ่งเข้ามาจากประตูพร้อมกับเค้กก้อนใหญ่ในมือ
"หยุดนะ!" รูบี้ลุกขึ้นก่อนและขวางทางของเอลบี้ไว้ "เเด็กน้อยเรียกเธอว่าอะไรนะ?" รูบี้ชี้ไปที่เบลล่า
