บทที่ 9
756 Words
หลังจากพูดแบบนั้นออกไป เอ็ดเวิร์ดก็รีบออกจากประตูไป เหลือเพียงห้องเดียวที่มีอากาศเย็นซึ่งทำให้เบลล่าตัวสั่น
"บริจาคไตงั้นเหรอ?" เบลล่ารู้สึกสับสนเล็กน้อยและใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจ ดูเหมือนว่าเธอจะถูกนำมาใช้
เมื่อเธอเก็บความลับของการปลูกถ่ายไตจากเอ็ดเวิร์ด เธอกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ แต่เธอไม่ต้องการที่จะเอาชนะตัวเอง เธอไม่เพียงแต่ถูกแม่บุญธรรมปฏิเสธ แต่ยังปล่อยให้รูบี้ใช้ประโยชน์จากช่องโหว่นี้...
เธอไม่รู้ว่าเธอทำผิดอะไรที่จะทำให้พระเจ้าถึงต้องการลงโทษเธอแบบนี้ ปล่อยให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งจากลูกสาวที่มั่งคั่งแห่งสวรรค์ในเวลาอันสั้น และปล่อยให้ลูกชายของเธอกลายเป็นตัวตลกร้ายกาจ!
เบลล่าไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนในลักษณะฟุ้งซ่าน และเธอก็ไม่ได้ผล็อยหลับบนโซฟาจนถึงเช้า
"คุณเอานี่ไปวางไว้ไหน?" ทันใดนั้นประตูวิลล่าก็เปิดออก และกลุ่มคนงานก็ปลุกเบลล่า
เธอพบว่าพื้นห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆของผู้หญิง เช่น ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง และเปียโน
"คุณกำลังจะทำอะไร?"
"ฉันให้มันย้ายเข้าไป" คนงานหลีกทางและรูบี้สวมชุดไพลินก็เข้ามา ตามด้วยพี่เลี้ยงวัยกลางคนสองคน
"พี่เลี้ยงสา ย้ายโต๊ะเครื่องแป้งและเปียโนไปชั้นบนให้ฉัน แล้ว..."
หลังจากจัดการเรียบร้อย รูบี้ก็เดินไปหาเบลล่า ตบแก้มเธอแล้วหัวเราะ "เธอคิดว่าจะรักษาชีวิตคู่ด้วยการหลับนอนกับเขาหลายๆ ครั้งได้ไหม หยุดฝันเถอะ เธอจะไม่มีวันรู้หรอกว่าหัวใจของผู้ชายมันหนักหนาแค่ไหน . ดังนั้น ฉันยังคงแนะนำใหเธอออกไปจากที่นี้ทันทีและหยุดทำให้ตัวเองอับอายขายหน้า"
"ไหมเหรอ?" เบลล่าปัดมือเธอออกอย่างไม่พอใจ
"ฉันเหรอ?" รูบี้รู้สึกตลก "ฉันกลัวอะไรล่ะ?"
"กลัวว่าคำโกหกจะถูกเปิดเผยไง ไม่ได้บอกเอ็ดเวิร์ดเหรอว่าคุณให้ไตเขา? กล้าไปโรงพยาบาลกับฉันไหมล่ะ?" เบลล่าก้าวไปข้างหน้าคว้าแขนของรูบี้และทำให้หน้าเปลี่ยนไป โดยทันที.
"กล้าดียังไงกัน?" รูบี้กลับมามองอีกครั้งหลังจากที่ตกตะลึงเล็กน้อย เธอหยิบซองจดหมายจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้
เบลล่าหยิบมันออกมาอย่างระมัดระวัง เปิดออก แล้ว "ฮัมเพลง" ก็กลายเป็นรูปแม่เลี้ยงของเบลล่าและผู้ชายหลายคนบนเตียง
"ทำไมคุณถึงมีรูปพวกนี้?"
"ก็อย่ากังวลไปเลยนะ ถ้าไม่อยากให้พ่อของคุณต้องอับอายหลังความตาย ก็หุบปากไปซะ" จากนั้นเธอก็บิดเอวและขึ้นไปชั้นบน
"รูบี้ เธอไม่กลัวถูกลงโทษเหรอ?" เบลล่ายังคงประเมินวิธีการของรูบี้ต่ำไป ผู้หญิงคนนี้แย่มาก
"เราจะได้เห็นดีกัน"
คนงานหลบเบลล่าและเริ่มขนของขึ้นชั้นบน เธอไม่รู้ว่าเอ็ดเวิร์ดคิดให้รูบี้ย้ายมาที่นี่หรือเปล่า แต่เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนพิเศษของที่นี่
ณ ตอนนี้ โทรศัพท์มือถือที่ชั้น 2 ก็ดังขึ้น และเบลล่าก็ทิ้งไว้ในห้องนอน
รูบี้เดินเข้าไปในห้องนอน หยิบมือถือขึ้นมาบนเตียง ทันใดนั้นรูปถ่ายของเด้กน่ารักก็ปรากฏขึ้น หัวใจของเธอก็ระเบิดขึ้นอย่างกะทันหันและเธอก็กดแป้นคำตอบ
เสียงหวานของเด็กน้อยดังขึ้นจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ทันที "แม่ครับ แม่ ผมคิดถึงแม่จังเลย"
"โทรผิดเบอร์แล้วเด็กน้อย" รูบี้พูดอย่างเย็นชา
"แม่ครับ ผมเอลบี้ไง!" เมื่อเขาได้ยินว่าโทรผิดเบอร์ เด็กน้อยก็ร้องไห้ "ผมอยู่ที่บ้านพี่เลี้ยงดา เมื่อไหร่แม่จะกลับมาหาผม?"
"พี่เลี้ยง ดาเหรอ?" เธอเป็นพี่เลี้ยงดั้งเดิมของตระกูลสิโร เป็นไปได้ไหม... รูบี้รู้สึกหนาวขึ้นมาทันใด ไม่น่าเชื่อว่าเบลล่าจะมีลูก?
"เอามือถือฉันมานะ" ก่อนที่รูบี้จะตอบ เบลล่าก็เข้ามาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"เด็กคนนั้นเป็นลูกเธอเหรอ?" รูบี้ถามอย่างสงสัย
"เธอรู้ได้ยังไง? ไม่มีทาง" เบลล่าพยายามซ่อนแต่เธอโกหกไม่เก่ง และการแสดงออกที่หงุดหงิดของเธอก็ทรยศต่อเธอ
"ถึงแม้ว่าเธอจะมีลูก มันก็ลูกไร้หัวนอนปลายเท้าทีใครๆก็ไม่รู้จัก"
- Writer
