บทที่ 4
702 Words
"ใช่ ฉันเคยแสดง ฉันแสดงกับคุณมาสองปีแล้วด้วย ฉันเหนื่อยมาก ฉันพอแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ"
เบลล่าคว้าคอเสื้อของเอ็ดเวิร์ด คิดถึงชีวิตแต่งงานสองปีของเธอกับครอบครัวธิสรสกุล เธอเหมือนตัวสั่นและเหยียบย่ำบนน้ำแข็งบางๆ ตลอดทั้งวัน เธอจะฟ้องหย่าถ้าเธอไม่รักเอ็ดเวิร์ดมากๆ
"ยังกล้าพูดออกมาอีกเหรอ?" เอ็ดเวิร์ดรู้เรื่องความคับข้องใจของเธอมาโดยตลอด ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดลึกๆ ของเบลล่าที่กดทับอยู่ในใจของเธอ
อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเป็นเหตุให้นอกใจเขาได้ เขาไม่สามารถยอมรับมันได้
"ได้โปรดปล่อยฉันไว้คนเดียว ปล่อยคนรอบข้างฉันไป ตราบใดที่คุณสัญญาเอาไว้ คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้" เบลล่าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ทำอะไรก็ได้จริงๆ เหรอ?" แววตาของเอ็ดเวิร์ดสั่นคลอนเบลล่า ทำให้เธอคลายมือที่เกาะคอเสื้อของเขาออกแล้วหันหลังหนี
อย่างไรก็ตาม เอ็ดเวิร์ดไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ "ในเมื่อเธอพูดอย่างนั้น ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ ดังนั้นจงเป็นทาสของฉันจนกว่าฉันจะเหนื่อยจากเกมนี้"
มือของเธอถูกกดไว้ที่ประตู ได้ยินคำพูดเย็นชาของเอ็ดเวิร์ด
"ไม่..." เสียงของเธอไม่หลบลงไปและร่างกายของเธอก็ถูกผู้ชายจากด้านหลังบุกเข้ามา เบลล่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เบลล่ารู้สึกละอายเมื่อนึกถึงบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่ยังอยู่ด้านนอกประตู เสียงที่เธอได้ยินเมื่อครู่นี้ต้องได้ยินอย่างชัดเจนนอกประตู เธอจะมองหน้าพวกเขาติดได้ยังไง?
"คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ" เบลล่าถูกกดไปที่ประตูและไม่สามารถขยับได้
"คุณขอมัน เป็นยังไงบ้าง่ล่ะ? ก็ดีกว่าข้อตกลงของคุณก็แล้วกัน?" เอ็ดเวิร์ดก้าวขึ้นการกระทำของเขาโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนที่อยู่ใต้ร่างเขา
"เอ็ดเวิร์ด คุณมันเลวที่สุด!" เบลล่ากัดริมฝีปากของเธออย่างดื้อรั้นโดยกลัวว่าใครจะได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอกประตู
แต่เอ็ดเวิร์ดไม่ยอมให้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการ เมื่อเธอทำสำเร็จ เธอได้รับการตอบโต้ที่ดุร้ายยิ่งขึ้นซึ่งเธอไม่สามารถต้านทานได้
ในที่สุด หลังจากที่หมดเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอแล้ว เธอก็เหมือนกับตุ๊กตาที่แตกสลาย ใช้ท่าทางที่น่าละอายตามที่เอ็ดเวิร์ดต้องการเท่านั้น
เบลล่ารู้ดีว่าตั้งแต่วันแรกที่เธอตกหลุมรักเอ็ดเวิร์ด เธอก็เป็นคนแพ้อย่างเต็มตัว
......
เมื่อเบลล่าตื่นขึ้นมา เธอกำลังนอนอยู่ในรถของเอ็ดเวิร์ด โดยที่ยังคลุมเสื้อคลุมของเขาอยู่
"คุณจะพาฉันไปไหนฬ?" เมื่อเธอเริ่มพูด น้ำเสียงของเธอก็แหบแห้งจนเธอตกใจ
"กลับบ้าน" น้ำเสียงของเอ็ดเวิร์ดเย็นชามาก แต่เขาพูดด้วยเสียงธรรมดา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาไม่ใช่ภรรยาของเขาแล้ว
"บ้านเหรอ?" เบลล่าด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวพยายามลุกขึ้นนั่งและดึงประตู "หยุดนะ ฉันอยากลง"
ประตูถูกเปิดออกเมื่อเอ็ดเวิร์ดเหยียบเบรกรถ
"ถ้าคุณไม่ต้องการให้พนักงานของบริษัทลุงของคุณตกงาน ทำตัวเป็นตัวเอง" เอ็ดเวิร์ดดึงเบลล่ากลับแล้วมัดเธอไว้กับที่นั่งด้วยเข็มขัดนิรภัย
"ไอ้สารเลว คุณจะทำอะไรได้นอกจากขู่ฉัน?" เบลล่าขดตัวและเตะเอ็ดเวิร์ดขณะขับรถ
เธอไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ศักดิ์ศรีของเธอถูกย่ำยี และเสรีภาพของเธอถูกลิดรอน เธอทิ้งอะไรไว้?
เอ็ดเวิร์ดไม่สนใจการต่อต้านของเธอ ขับต่อไปด้วยใบหน้าที่ยิ่งยโส แต่ความเร็วที่เร่งขึ้นสามารถบอกความโกรธของเขาได้
เบลล่ารู้ว่าเธอกำลังท้าทายผลกำไรของบริษัทของเขา แต่เธอแค่ไม่อยากถูกผลักไสจากเขา
เขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยในสามปีที่ผ่านมา ความเรียบง่ายและความหยาบคายได้กลายเป็นความหมายเหมือนกันกับเขา แต่เมื่อมันกลายเป็นความเจ้าชู้ ตอนนี้กลายเป็นสิ่งตอบแทน ไม่ว่าชีวิตหรือความตาย
ในที่สุดเบลล่าก็เหนื่อยและเอนตัวพิงประตูรถเพื่องีบหลับ
- Writer
