“สัจจะไม่มีในหมู่โจรเธอเคยได้ยินรึเปล่า เธอมันโจร โกหกมานับครั้งไม่ถ้วนแค่กระดาษใบเดียวไม่ทำให้เธอสะเทือนหรอก”
“แล้ว...แล้วจะให้ทำยังไง”
“หาเงินมาใช้หนี้ ระหว่างนี้ก็ไปเป็นขี้ข้าขัดดอกให้ฉันซะ หรือถ้าไม่อยากทำงานขัดดอกขี้เกียจหาเงินมาใช้หนี้...ก็แบให้ฉันเอาสักน้ำแล้วจะยอมยกหนี้ให้”
“...อะไรนะคะ?” ฉันอึ้งกับคำพูดเขา ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา
“แบ...ให้ฉันเอา” เขาทวนคำพูดของตัวเองอีกครั้ง ช้า ๆ ชัด ๆ ด้วยสีหน้าสะใจท่ามกลางความเงียบอึ้งของฉัน พอเห็นฉันเงียบเขาก็เดินมาหาฉันช้า ๆ พร้อมกับเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ท่าทางสะใจที่อยู่เหนือกว่าฉันถูกแสดงออกมาชัดเจน
“เกินไปรึเปล่าคะ”
“เกินไป? ผู้หญิงอย่างเธอแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าจะเกินไปก็มีแค่เรื่องที่เอาครั้งเดียวแลกหนี้นี่แหละที่มันมากเกินไป”
เพี้ยะ!
ฉันรู้ว่าฉันผิด โคตรผิดเลยที่ไปหลอกลวงเขา แต่ฉันทนฟังคำพูดดูถูกจากเขาไม่ไหว เขาดูถูกฉันม
