บทนำ
1526 Words
‘ฉันมาทวงของคืน นายเอาไปไว้กับตัวเองนานแล้วตอนนี้ฉันขอคืน’
‘ฉันให้เวลาหนึ่งเดือนเท่านั้น!’
แพตตี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปหาคุณพ่อของตัวเอง เธอมีข่าวดีจะแจ้งให้ท่านทราบและคิดว่าคุณพ่อคงจะดีใจที่ได้ยิน
(ว่าไงลูกสาว โทรหาพ่อมีอะไรรึเปล่า)
“เดือนหน้าหนูจะพาคนที่พ่ออยากได้ตัวนักไปเจอนะคะ เตรียมเงินเดือนสูงๆและตำแหน่งดีๆให้เค้าด้วย”
คุณพ่อนิ่วหน้าอย่างประหลาดใจ คนที่เขาอยากได้ตัวงั้นเหรอเป็นใครกันและทำไมลูกสาวถึงหามาให้ เดี๋ยวนะหรือว่า…
(เดียร์เหรอ…)
“ใช่ค่ะ”
(เค้าทำงานให้รวีแล้วหนูไปเอามาได้ยังไง เดี๋ยวก็ทะเลาะกับเพื่อนหรอก)
“คนอย่างหนูกลัวรวีเหรอคะ… อีกอย่างเดียร์เป็นของหนูอยู่แล้ว ที่เขาได้ไปทำงานด้วยก็เพราะขอหนูไว้และสัญญาว่าจะคืนเมื่อถึงเวลา”
(ถ้างั้นพ่อจะเตรียมห้องทำงานแล้วก็ตำแหน่งให้เลย ห้องข้างหนูเป็นไง)
“ดีค่ะ เตรียมเลขาให้เดียร์ด้วย แต่หนูขอเป็นผู้ชายนะคะผู้หญิงไม่เอา”
(ได้พ่อจัดการให้ เราก็มาทำงานด้วยล่ะอย่าอู้งานเยอะ แบบนี้จะดูแลกิจการต่อจากพ่อได้ยังไง พ่ออายุมากแล้วอยากจะพักผ่อนรอบโลกบ้าง ขอร้องเถอะเป็นเด็กที่น่ารักของพ่อได้แล้ว)
เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ มีลูกสาวคนเดียวส่งไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาแต่ว่ากลับมาก็เอาแต่ช็อปปิ้งทั้งที่ตอนเรียนก็ถือว่าเป็นเด็กาี่เรียนเก่งมาก สงสัยจะตามใจจนเกินไปเธอเลยกลายเป็นแบบนี้
“หนูก็น่ารักกับพ่ออยู่แล้วนี่คะ ถ้างั้นพรุ่งนี้จะไปทำงานนะคะเจอกันค่ะ”
(โอเคลูกเจอกัน แล้วจะกลับมานอนบ้านมั้ย หนูจะนอนคอนโดทุกวันไม่ได้นะลูก หรือว่าแอบอยู่กับผู้ชายสารภาพมาเดี๋ยวนี้)
“ไม่ได้อยู่ค่ะแต่ว่าหนูเที่ยวกลางคืนเฉยๆ”
(หยุดเที่ยวแล้วกลับมาที่บ้าน ไม่งั้นพ่อจะตัดบัตรเครดิตลูกนะ บริษัทก็จะขายทิ้งเอาเงินไปบริจาคให้โรงพยาบาล ดูสิว่าเราอ่ะจะเอาเงินจากไหนมาใช้)
คุณพ่อเริ่มบ่นลูกสาวอีกครั้ง ตอนแรกคาดหวังว่าจะได้สามีร่ำรวยฐานะดีจะได้มาช่วยดูแลบริษัท แต่ดูจากการใช้ชีวิตของลูกแล้วตอนนี้เขาไม่ขอคาดหวังอะไรทั้งนั้น เอาแค่หาผู้ชายที่รักและขยันไม่พากันไปลำบากก็พอแล้ว
“พ่อไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะเพราะพ่อรักหนูมาก วางนะคะ จุ๊บ”
แพตตี้กดวางสายก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี วันนี้เดียร์จะมานอนค้างกับเธอที่นี่ฝันไปเถอะว่าเธอจะกลับบ้านอ่ะ อีกอย่างเราสองคนห่างหายกันไปนานมันต้องมีรำลึกความหลังกันหน่อยแล้วป่ะ คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวสวยๆรอเขามาหา และไม่นานเดียร์ก็มาหาเธอที่คอนโด เขาจำได้ว่าอยู่ตรงไหนเพราะก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อเขามาทุกวัน…
แอ๊ดดดดด
เขากดรหัสเข้าไปในห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปและทุกอย่างยังเหมือนเดิมแม้แต่ของที่เขาเคยใช้ก่อนหน้านั้นหลายปีก็ยังคงอยู่ บ่งบอกว่าห้องนี้ไม่ได้ใช้งานเลยและเธอก็คงเพิ่งมาอยู่เหมือนกัน
“เดียร์มาแล้วเหรอ”
หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับชุดลูกไม้สีสวย ชายหนุ่มมองเธออย่างไม่วางตาและดูท่าทีว่าเธอจะทำอะไร แพตตี้ขยับเข้ามาใกล้เขาก่อนจะโอบรอบคอไว้แน่น ทั้งสองคนขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะจูบกันอย่างโหยหาสัมผัส เดียร์ลูบไล้ตามตัวของหญิงสาวถอดเสื้อผ้าที่มันเกะกะออกก่อนจะพากันไปต่อบนเตียงนอน หญิงสาวหลับตาเคลิ้มรับสัมผัสของชายหนุ่มที่มอบให้อย่างเต็มใจ
“คิดถึงที่สุด”
“คิดถึงเหมือนกัน”
เขาผละออกเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงกระเส่า แพตตี้เลื่อนมือไปจับหน้าอกของเขาก่อนจะจัดการถอดชุดของเขาออกจนหมดและทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“หลังจากนี้นายต้องมานอนค้างกับฉันทุกคืนนะ สัญญาก่อน”
“สัญญาครับ ผมจะมาค้างกับคุณทุกวัน”
เขามองหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะเริ่มซุกไซ้ตามซอกคอของหญิงสาว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มมาจากเป็นคนแรกของกันและกัน ถึงแม้ว่าจะห่างหายจากกันไปนานแต่ไม่มีใครลืมความรู้สึกดีๆแบบนี้ได้
สองชั่วโมงต่อมา.. เดียร์นอนอยู่บนเตียงนอนในสภาพเหนื่อยหอบโดยมีแพตตี้นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอลูบไล้ตามหน้าอกของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
“ฉันไม่อยู่นายแอบไปนอนกับใครมาบ้าง”
“มันก็ต้องบ้างสิผมก็เป็นผู้ชายนะ”
เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ปิดบัง มันกี่ปีมาแล้วเขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะมาทนอะไรแบบนั้น อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ใช่คู่รักกันที่จะต้องมาอดทนรอคอยเธอกลับมา
“ชิ! ฉันยังไม่มีใครเลย”
“เอาจริง…คุณล้อผมเล่นใช่มั้ย”
เขามองเธออย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ หลังจากมีเขาเธอไม่เคยไปนอนกับใครเลยเหรอ มันน่าเหลือเชื่อแต่ว่ามีความเป็นไปได้สูง
“ไอ้บ้าฉันไปเรียนนะไม่ได้ไปทำงาน อีกอย่างพ่อส่งคนไปเฝ้าตลอด24ชั่วโมง คิดว่าจะได้มีโอกาสสานความสัมพันธ์กับใครเขาเหรอ”
เธอบ่นออกมาก่อนจะขึ้นไปนอนบนตัวของเขา เดียร์กอดเอวเธอไว้หลวมๆมือข้างที่ว่างก็เกลี่ยปอยผมให้เธออย่างเบามือ
“ไปเรียนมาสนุกมั้ย แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นมาหากันเลย”
“มาสักพักแล้วแต่ว่าโทรไปหานายไม่ติดนี่นา โซเชียลก็ติดต่อไม่ได้ คอนโดเดิมก็ไม่มี”
“โทรศัพท์หายอ่ะเลยต้องเปลี่ยนทุกอย่าง แล้วที่ย้ายคอนโดเพราะซื้อใหม่ไม่ได้เช่าแล้วก็เลยไม่ได้บอกใคร ขอโทษนะที่ผมหายไป”
เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เขาควรจะหาทางติดต่อเธอบ้างอย่างน้อยจะได้รู้ความเคลื่อนไหวของเธอ อีกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาทำงานหนักมากกว่าจะมาถึงขนาดนี้เขาพยายามเต็มที่และไม่เคยบ่นถึงแม้เจ้านายจะให้ไปทำงานดึกดื่น แบบนี้แหละมั่งถึงมีแต่คนอยากได้เขาไปทำงานด้วย บางบริษัทเสนอเงินให้เยอะมากแต่เขาชอบทำงานกับคุณรวีก็เลยไม่ไปไหน
“ให้อภัยก็ได้”
เธอยิ้มออกมาก่อนจะชะงักไปเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเดียร์ดังขึ้น เขายื่นมือไปหยิบก่อนจะกดรับสายทันที
“สวัสดีครับคุณรวี”
(นายว่างมั้ยเดียร์ พอดีว่ามีปัญหานิดหน่อยอยากให้นายมาช่วย แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะฉันไม่อยากกวนนาย)
“ผมสะดวกครับจะให้ช่วยอะไรเหรอ”
“เฮ้รวีนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นายจะมาเรียกใครไปเวลาไหนก็ได้แบบนี้เหรอ ไอ้บ้า! ให้มันรู้เวล่ำเวลาซะบ้าง”
แพตตี้ได้ยินเสียงเพื่อนก็บ่นออกมาอย่างไม่พอใจ รวีมองนาฬิกาเป็นเวลาสี่ทุ่มและทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแสดงว่าคงไปนอนค้างด้วยกัน ถ้าเป็นแบบนี้เขาไม่รบกวนแล้วดีกว่าให้ความเป็นส่วนตัวกับเขาบ้าง
“คุณแพตตี้ไม่พูดแบบนั้นสิ”
(ไม่กวนนายดีกว่ามันก็ไม่สำคัญอะไรมากนักหรอก ตามสบายเถอะพรุ่งนี้ค่อยทำ วางนะๆ)
เขารีบกดวางสายทันทีเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนโกรธมาเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก เดียร์มองหน้าหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับความตรงและเอาแต่ใจของเธอ
“มันเป็นงานของผมนะ ดึกแค่ไหนก็ต้องทำ”
“ไม่ต้องทำ! ปัญหาเยอะเข้าใจมั้ย มาทำงานที่บริษัทของแพคตี้คนสวยดีกว่า กลางคืนไม่มีเรียกใช้ทำงานแน่นอนแต่ว่า…”
“แต่ว่าอะไร”
เขามองเธออย่างสงสัย หญิงสาวขยับตัวไปคร่อมชายหนุ่มไว้ก่อนจะจูบริมฝีปากอย่างแกล้งหยอก
“แต่ว่าต้องมานอนค้างกับเจ้านายทุกคืนไง…”
เดียร์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ใช้ได้นะผู้หญิงคนนี้หื่นเอาเรื่องอยู่ สงสัยจะไม่ได้เจอกันนานท่าทางเขาจะเหนื่อยอีกนานเลย…
- Writer
