Chapter 12
1477 Words
วันต่อมา…
เดียร์เดินลงมาจากชั้นบนเพื่อหาน้ำเย็นๆดื่มแก้กระหายในช่วงเช้า เมื่อคืนเขาค้างที่บ้านของแพตตี้และแน่นอนว่าผู้ใหญ่ปล่อยให้อยู่ด้วยกันเพราะคงเอือมระอากับลูกสาวที่จะให้อยู่คนละห้องแต่สุดท้ายก็แอบย่องมาหาเขาอยู่ดี
“เดียร์… ตื่นเช้าจริง”
คุณพ่อเห็นหน้าชายหนุ่มก็เอ่ยทักทายเสียงใส เขาเดินเข้าไปหาท่านก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที
“ผมชินครับตื่นเวลานี้ตลอด คุณพ่อก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”
“พ่ออายุมากขี้นทุกวัน ไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงตอนไหนถ้านอนเยอะก็ใช้เวลาสูญเปล่า เราล่ะมาทำอะไรหาน้ำดื่มรึเปล่าอ่ะนี่ดื่มสิ”
คุณพ่อส่งน้ำเย็นไปให้ชายหนุ่ม เขายกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ทั้งสองคนพากันเดินออกไปเดินเล่นในสวนหน้าบ้านพร้อมกับชวนคุยเรื่องงานไปด้วย
“แพตตี้ยังไม่ตื่นเหรอ”
“รายนั้นตื่นสายครับ ถ้าปลุกเช้าเกินไปเธอจะหงุดหงิดแล้วก็เหวี่ยงทั้งวัน ปล่อยให้ตื่นเองดีกว่าครับ”
“แสดงว่ารู้จักกันจริง”
ทั้งสองคนหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะไปให้อาการปลาที่บ่อในสวน คุณพ่อเลี้ยงปลาไว้เยอะมากและราคาบางตัวเยอะกว่าเงินเดือนของเขาทั้งเดือนอีก
“สวยมากเลยครับตัวนี้”
“เลี้ยงมานานแล้วนะตัวนี้ ถ้าตายไปคงเสียใจแย่เลยพ่อเอามาเลี้ยงตั้งแต่ตัวเล็กนี่ก็โตเต็มไวแล้ว”
“อยู่ได้อีกนานครับคุณพ่อ”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น แล้ววันนี้จะไปทำงานที่สาขาเหรอ จะไหวกันรึเปล่าพ่อว่ามันจะไม่คุ้มเอานะ”
คุณพ่อเอ่ยถามอย่างสงสัย ลงทุนทำขนาดนั้นไม่รู้ว่าจะได้เรื่องรึเปล่า
“ผมว่ามันคุ้มนะครับ อย่างน้อยแพตตี้จะได้เรียนรู้ว่าในสาขาเขาทำอะไรกันบ้างในแต่ละวัน ทุกคนใช้ชีวิตแบบไหนทำงานยังไง และทุกที่ก็ไม่เหมือนกัน”
เขาเอ่ยออกมาเสียงจริงจังและทำให้คุณพ่อคิดไม่ผิดที่ให้เดียร์มาดูแลแพตตี้คอยอยู่เคียงข้างกันแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ผ่านโลกมาเยอะและใช้ชีวิตมาทุกรูปแบบในขณะที่ลูกสาวของเขาเลี้ยงมาแบบไข่ในหินตามใจทุกอย่างไม่เคยลำบาก
“พ่อคิดไม่ผิดเลยที่ให้เดียร์ดูแลแพตตี้ ตั้งแต่เข้าไปทำงานพ่อว่าแพตตี้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะเลย กินง่ายไม่เรื่องมากแถมยังรู้จักใส่ใจคนอื่น”
“ถ้าเธอได้เจออะไรใหม่ๆเธอจะเข้าใจโลกมากขึ้นครับ ไม่ต้องกังวลนะครับถ้าผมอยู่ตรงนี้แพตตี้จะปลอดภัยและผมจะไม่ทำให้เธอลำบากในการทำงาน”
คุณพ่อตบบ่าชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจ การสอนผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่เหนือกว่าเรามันค่อยข้างทำได้ยาก และถ้าเธอยอมรับฟังได้เขาถือว่าเป็นคนที่เก่งกว่าคนหนึ่งเลย
“พ่อเอาใจช่วยนะ อ่อ คุณเลขาเอาชุดพนักงานมาฝากไว้ด้วยเดี๋ยวเราเอาขึ้นไปเลยจะได้ใส่ไปสาขา”
“ได้ครับคุณพ่อ”
หลังจากที่นั่งคุยกันสักพักเดียร์ก็เดินไปหยิบชุดพนักงานติดมือไปด้วย เขากลับขึ้นไปบนห้องนอนก่อนจะมองหาหญิงสาวที่ตอนนี้น่าจะตื่นและกำลังอาบน้ำอยู่ ไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีมองสบตากับชายหนุ่มก็เอ่ยทักทาย
“ไปไหนมาอ่ะทำไมไม่ปลุก”
“ไปหาน้ำเย็นดื่มมาครับ อ่ะชุดที่ต้องใส่วันนี้”
“มีชุดพนักงานด้วยเหรอ นึกว่าจะใส่อะไรก็ได้ซะอีก”
เธอทำหน้าเซ็งๆก่อนจะรับเสื้อยูนิฟอร์มไปถือไว้และลองเปิดดู ก็ไม่ได้แย่นะสวยอยู่ว่าแต่จะใส่เข้าชุดกับอะไรดีนะกระโปรงสวยๆดีรึเปล่า แพตตี้เปิดตู้เสื้อผ้าลองดูว่าควรจะใส่อะไรดีแต่ว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกเดียร์สวมกอดจากทางด้านหลังก่อนจะหยิบกางเกงยีนส์ให้เธอลองใส่
“ใส่กับกางเกงตัวนี้ค่ะ”
“กระโปรงไม่ได้เหรอ มันสวยกว่านะ”
“ให้มันเหมือนชาวบ้านเขาหน่อยสิ ไม่งั้นก็กางเกงสีดำขายาวมีรึเปล่า”
เขาเอ่ยถามก่อนจะลองดูตู้เสื้อผ้าของเธอ แพตตี้ทำหน้าบึ้งหน้าบูดอย่างเซ็งๆแต่ก็ยอมแต่งตัวตามที่เขาบอก และไม่นานทั้งสองคนก็พร้อมสำหรับการไปทำงานในวันแรกและแพตตี้มาตัวเปล่าจริงๆเพราะชายหนุ่มสั่งไม่ให้ใส่เครื่องประดับเลยสักชิ้นเพราะเดี๋ยวเค้าจะรู้ว่ารวย
และหลังจากทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่เสร็จก็เดินทางไปสาขา ทั้งสองเข้าไปเจอฝ่ายบุคคลนั่งอบรมอยู่สองชั่วโมงและเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากสำหรับหญิงสาว
“ตั้งใจดูหน่อยสิแพตตี้”
“น่าเบื่ออ่ะ ฉันรู้หมดแล้วเพราะคุณเลขาเอามาให้ดูให้ท่องจำอีกให้มาฟังเดิมๆมันก็เบื่อป่ะ ตัวเองเค้าอยากไปช็อปปิ้งแล้วอ่ะ”
“ทำงานก่อนเลิกแล้วจะพาไป”
“จริงนะ!”
เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี และเวลาอันแสนน่าเบื่อก็จบลงทั้งสองคนแยกย้ายกันเข้าแผนกซึ่งเดียร์เลือกที่จะไปอยู่สต๊อกส่วนแพตตี้ไปแผนกต้อนรับและพนักงานขาย
“ทำไมต้องมาเป็นพนักงานขายด้วยเนี่ย”
เธอทำหน้าบึ้งบูดก่อนจะหยุดชะงักไปเมื่อมีคนที่อายุมากกว่าเธอในชุดพนักงานเดินเข้ามาหาแถมยังทำหน้าโหดด้วย
“เธอคือพนักงานใหม่ใช่มั้ย ทำไมถึงมาช้าอบรมสองชั่วโมงไม่ใช่เหรอ”
“หือ… ใช่ๆอบรมสองชั่วโมงทำไมเหรอ”
เธอทำหน้ามึนงงและสงสัยใส่เพื่อนร่วมงานและทำให้ผู้จัดการแผนกรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเพราะมันเหมือนกวนประสาทมากกว่า
“นี่เธอ! ฉันเป็นหัวหน้าแผนกของที่นี่ พูดจาอะไรให้มันระวังหน่อยกวนประสาทอยากตกงานเหรอ”
“อะไรของป้าเนี่ย หนูก็พูดดีๆนะ”
แพตตี้มองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะมองซ้ายมองขวาว่าควรไปทำงานอะไรดี พนักงานขายแล้วต้องไปขายอะไรอ่ะ
“มาทำงานต้องไหว้ผู้ใหญ่ก่อนสิ มารยาทนะมีมั้ย”
หญิงสาวหันไปมองคุณป้าตรงหน้าก่อนจะมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จริงด้วยสิเค้าอายุเยอะกว่านี่น่าต้องยกมือไหว้ทักทายผู้สูงอายุก่อน
“สวัสดีค่ะคุณป้าหนูชื่อแพตตี้มาทำงานที่นี่วันนี้วันแรกค่ะ”
“ป้าบ้านเธอสิฉันอายุยังไม่แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย ให้เรียกฉันว่าหัวหน้าก็พอ”
คุณป้าทำหน้าเสียอารมณ์เป็นอย่างมากที่ถูกเด็กเรียกว่าป้าทั้งที่เธอก็ยังสวยอยู่ จะบ้าตายเด็กสมัยนี้ไร้มารยาทจริงๆ
“โอเคค่ะคุณหัวหน้า หนูมาทำงานตำแหน่งพนักงานขายว่าแต่ขายตรงไหนคะแล้วขายอะไรเหรอ… ต้องยืนโพสท่าสวยๆมั้ยเรียกลูกค้าอะไรแบบนี้”
หัวหน้าแผนกถึงกับจะเป็นลมเมื่อได้ยินแพตตี้พูดอะไรแบบนั้น ตกลงว่าจะมาขายสินค้าในห้างหรือจะขายอย่างอื่น
“หัวจะปวดกับเด็กคนนี้ โอ๊ยยยยย”
“พารามั้ยคะ เดี๋ยวหนูไปเอามาให้”
เธอมองหัวหน้าแผนกตาใสแป๋วและไม่ได้กวนประสาทเพราะเธอไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต ก็พ่อแม่เลี้ยงมาแบบนี้อ่ะทำอะไรไม่เป็นสักอย่างทอดไข่ยังไม่เป็นเลย แต่ดีนะที่เกิดมาสวยมากและเรียนเก่งสุดๆก็เลยดูมีคุณค่า
“ไม่ต้องมากวนประสาท ตามมานี่จะพาไปเจอเพื่อนร่วมงาน!”
“ได้ค่ะ รับทราบ”
เธอหัวเราะคิกคักอย่างตื่นเต้นที่วันนี้จะได้เล่นอะไรสนุกๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนส่วนเดียร์เขาเข้ามาข้างในคลังสินค้าแล้วและในใจยังเป็นห่วงผู้หญิงอีกคนไม่รู้ว่าจะไปป่วนคนอื่นมากน้อยแค่ไหน ใครจะบอกว่าเธอกวนประสาทก็คงใช่แต่ความจริงคือเธอเป็นเด็กใสๆไม่รู้อะไรเลยถึงแม้ว่าจะอายุวัยกลางคนแล้วแต่การเลี้ยงดูจากพ่อแม่ไม่เหมือนกับคนทั่วไป เขาจึงกังวลว่าเธอจะไปป่วนคนอื่น
‘จะเป็นยังไงบ้างนะแพตตี้…’
- Writer
