Chapter 8
1246 Words
หญิงสาวเท้าคางมองชายหนุ่มกับอาหารประจำภาคตรงหน้า เธอไม่เคยกินอาหารอีสานมาก่อนและอะไรที่ไม่เคยเขาจะพามาลองทุกอย่างที่ทำได้
“ชิมสิ”
“ไม่กินปลาร้า”
“ไม่มีปลาร้าซะหน่อย นี่เค้าเรียกตำไทยใส่น้ำปลาเฉยๆ”
เขาตักไปป้อนหญิงสาวถึงปาก เธอมองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะลองชิมตามที่เขาแนะนำซึ่งรสชาติก็ไม่ได้แย่อะไรเลยนะเหมือนกินยำสลัดแต่รสชาติจัดจ้านกว่า
“นี่คอหมูย่างอร่อยมากเลยนะจะบอกให้”
เธอจิ้มคอหมูย่างลงในน้ำจิ้มอะไรสักอย่างก่อนจะลองชิมดูและรสชาติมันเหมือนกินสเต๊กเลยนะ อร่อยดีแหะอันนี้รสชาติไม่เลวเลย
“อันนี้อร่อยเหมือนกินสเต๊กเลย”
“งั้นเหรอ… กินเยอะๆสิ”
เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะตักนั่นนี่ไปป้อนเธอถึงปาก หญิงสาวมีความรู้สึกว่าการได้เปิดโลกใบใหม่มันก็ไม่ได้แย่นะลองมาใช้ชีวิตติดดินดูก็สนุกไปอีกแบบ
“อร่อยล่ะสิบอกแล้วว่าของอร่อยมีมากมายบนโลกใบนี้ มัวแต่ไปอยู่กับโอมากาเสะก็เลยไม่รู้ว่ามันมีของอร่อยแบบนี้อีกมากมาย เอาไว้จะพาไปกินหมูกระทะนะ”
“เหมือนปิ้งย่างบนห้างนี่เคยกินแล้ว”
เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับคีบส้มตำกินต่ออย่างเพลิดเพลิน เขาส่ายหน้าทันทีถึงแม้ว่ามันจะคล้ายกันแต่ว่ามันไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว
“ไม่เหมือนเลยสักนิด น้ำจิ้มทุกอย่างแตกต่างกันหลายอย่าง เอาเป็นว่าจะพาไปแล้วกัน”
“อื้ม ก็ได้”
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที ตอนนี้เธอมีความรู้สึกว่าการมีเขาอยู่เคียงข้างมันคือสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด เราสองคนคงจะอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบอะไร และท้ายที่สุดเธอเชื่อเหลือเกินว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปจากที่นี่แน่นอน
เวลาผ่านไปวันนี้ก็เป็นวันที่แต่งตั้งผู้บริหารสูงสุดคนใหม่และเธอเองก็จะได้รับตำแหน่งท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ด้วย ถามว่าตื่นเต้นมั้ยมันก็นิดหน่อยความเป็นจริงคือเธอเป็นลูกสาวคนเดียวซึ่งคุณพ่อต้องยกทุกอย่างให้อยู่แล้ว แต่เมื่อก่อนเธอก็แอบเกเรนิดหน่อยเอาแต่ใจมากขั้นสุดคุณพ่อจึงมีความเป็นห่วงอยู่มาก ถึงตอนนี้จะยังเป็นเหมือนเดิมแต่ท่านคงไว้ใจเดียร์ถึงได้ยอมยกให้เธอ
พนักงานทุกคนเดินทางมารวมกันในห้องประชุมหลายร้อยคนในสาขาสำนักงานใหญ่และหลังจากนี้เธอกับเดียร์จะต้องเดินทางไปทุกสาขาที่มีในประเทศนี้เพื่อทำความรู้จักกับระดับจัดการทุกคนและไปสำรวจตลาดแต่ละพื้นที่ ซึ่งถือว่าเป็นงานแรกที่จะต้องทำและอาจจะใช้เวลาเป็นเดือนเกือบสองเดือน
“พร้อมยังทั้งสองคน”
“พร้อมครับท่านประธาน”
“พร้อมเหมือนกันค่ะท่านประธาน”
เธอยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี ก็เรียกท่านประธานเหมือนเดียร์ไงถือว่าให้เกียรติในฐานะคนทำงานบริษัทด้วยกัน กลับไปบ้านก็คือครอบครัวมันดูเหมาะสมมากกว่า
“ดีมาก เปิดตัวเสร็จจะเดินทางไปต่างจังหวัดตอนไหนก็บอก พ่อจะให้บัญชีเบิกค่าเดินทางให้ไม่ต้องใช้เงินตัวเอง บางอย่างเราใช้เงินในบริษัทก็ใช้ทั้งห้องพักอะไรก็เบิกได้หมด”
“ได้ครับผมจะทำตามระเบียบของบริษัทอย่างเคร่งครัด”
“ดีมากเราจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังแน่นอน แต่อีกคนขอดูไปก่อนยังปล่อยไม่ได้”
ท่านหันไปมองลูกสาวก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างห่วงใย เวลานี้เธอคือคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดในชีวิตของคนเป็นพ่อ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนลูกก็ยังเป็นเด็กเสมอ
“คุณพ่ออ่ะหนูเป็นคนที่น่ารักแล้วนะ”
“ก็ให้มันจริงอย่างที่พูดแล้วกัน คนมาพร้อมแล้วไปเถอะ”
ทั้งสองคนเดินออกไปพร้อมกันกับคุณพ่อ พนักงานส่วนใหญ่ไม่มีใครได้เห็นคุณหนูของบริษัทเพราะเธอไปเรียนเมืิองนอกหลายปีและกลับมาก็ไม่เข้ามาทำงานถึงแม้จะมาแล้วเธอก็ขับรถขึ้นมาจอดชั้นบนสุดไม่ได้ลงมาเจอใครจึงทำให้ไม่มีใครได้เห็นเธอ ส่วนเดียร์ในระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เขาตั้งใจทำงานอยู่แต่ในห้องก็เลยไม่ได้ออกไปเจอใคร และวันนี้ทุกคนจะได้เห็นหน้าของตำแหน่งใหม่ทั้งสองคน
“และตอนนี้ท่านประธานก็มาถึงแล้วขอให้ทุกคนปรบมือต้อนรับท่านหน่อยครับ”
เสียงปรบมือดังขึ้นไม่ขาดสาย ท่านเดินเข้ามาพร้อมกับเดียร์และแพตตี้ ทุกคนมองอย่างไม่วางตาเพราะใบหน้าบุคลิกของทั้งคู่ดูดีมากจริงๆ
“สวัสดีครับทุกคน ผมสรยุทธ อิงนิรันดร์กร ประธานบริษัทอิงนิรันดร์กรหรือห้างสรรพสินค้าอิงนิรันดร์กร ที่เรียกทุกคนมาในวันนี้น่าจะทราบกันแล้วว่าผมจะแต่งตั้งผู้บริหารระดับสูงคนใหม่และเปิดตัวท่านประธานบริษัทคนใหม่ของที่นี่”
ทุกคนเงียบรับฟังอย่างตั้งใจไม่มีใครกล้าพูดหรือซุบซิบนินทาอะไรทั้งนั้น เขาเรียกเดียร์ให้เข้ามาใกล้ก่อนจะเอ่ยแนะนำชายหนุ่ม
“คนนี้คือคุณเดียร์ จะมารับตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของบริษัท และเขามีอำนาจเทียบเท่ากับเจ้าของบริษัททุกอย่าง คุณเดียร์มีอำนาจในการตัดสินใจพอๆกับผม มีอะไรคุยกับคุณเดียร์ได้โดยตรงเลยนะ”
“สวัสดีครับผมเดียร์ ยืนดีทีได้เจอทุกคนและเราคือเพื่อนร่วมงานกันต่อจากนี้ ถ้ามีอะไรให้ผมรับใช้ยินดีนะครับ”
เขาเอ่ยออกมาอย่างนอบน้อมสุดๆ พนักงานที่เคยเจอก็ร้องกรี๊ดกร๊าดกันอย่างตื่นเต้นผู้ชายที่พวกเขาเห็นเดินผ่านๆกลับกลายมาเป็นผู้บริหารระดับสูง ตอนแรกก็คิดว่าเขามาทำงานเป็นพนักงานปกติถือว่าเส้นสายใหญ่ไม่เบาถึงได้นั่งแท่นผู้บริหาร เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งเขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“ส่วนคนนี้แพตตี้ลูกสาวคนเดียวของผม เธอจะมารับหน้าที่เป็นท่านประธานคนใหม่ของบริษัท”
“สวัสดีค่ะ แพตตี้นะคะจะมาดูแลทุกคนที่นี่ต่อจากคุณพ่อ ถ้ามีปัญหาอะไรหรืออยากแก้ไขตรงไหนทางเรายินดีช่วยเต็มที่ค่ะ”
เสียบปรบมือดังขึ้นอีกครั้งอย่างยินดี ไม่ว่าใครที่มาบริหารที่นี่ก็น่าจะดีทั้งนั้นเพราะท่านประธานน่าจะเลือกคนที่เหมือนท่านมาดูแลพนักงานทุกคนหลายหมื่นหลายแสนชีวิต เขาหันไปยกมือไหว้ท่านประธานอีกครั้งเขาคบบ่าชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาอย่างยินดี
“ต่อจากนี้ไปเราสองคนมีตำแหน่งสูงและมีความรับผิดชอบที่มากขึ้น เพราะฉะนั้นอย่าทำให้พ่อและพนักงานทุกคนผิดหวังเด็ดขาด”
- Writer
