ตกหลุมรักลูกสาวคนบ้า

“ แม่ แม่จ๋า แม่ “ เสียงเด็กสาวหน้าตาน่ารักอย่างกับตุ๊กตาวิ่งเข้ามาหาแม่ ด้วยท่าทางตื่นเต้น พิกุลที่กำลังนั่งหุงข้าวรอลูกสาวอยู่ ใช้ค่ะนั่งหุงข้าวพวกคุณอ่านไม่ผิดหรอกเพราะพิกุลเป็นคนสติไม่ดีเธอจะหุงข้าวเตาฟืนแบบนี้รอลูกสาวทุกวัน เนื่องจากมะปรางกับพิกุลไม่มีไฟฟ้าใช้ไม่มีบ้านอยู่ หลวงพ่อที่วัดและชาวบ้านต่างสงสารเพราะพิกุลเป็นคนบ้าแต่ก็ไม่รู้ว่าไปโดนคนเลวที่ไหนข่มขื่นจนทำให้เธอท้อง ชาวบ้านและหลวงพ่อที่วัดต่างช่วยกันสร้างกระท่อมให้พิกุลอยู่ทุกคนในหมู่บ้านต่างช่วยกันเลี้ยงมะปรางช่วยพิกุลจนตอนนี้เด็กน้อยเติบโมมาจนอายุ18ปี “ มะ มะ มะปราง มะปรางลูกแม่ มะปรางหิวข้าวไหมลูก มะปรางหิวไหม” พิกุลอ้าแขนรับลูกสาว พร้อมกอดลูกสาวเอาไว้แนบอก ถึงเธอจะบ้าแต่ด้วยสัญชาตญาณของคนเป็นแม่ไม่ว่าจะเป็นสัสหรือคน ด้วยสัญชาตญาณแล้วแม่จะรักลูกมากและลูกก็รักแม่มาก เฉกเช่นเดียวกับพิกุลและมะปรางสองแม่ลูกที่รักกันมาก “ มะปรางยังไม่หิวจ๊ะแม่ แม่มานั่งก่อนนะมะปรางมีอะไรจะบอกแม่” มะปรางกอดตอบแม่ก่อนจะยิ้มหวานจูงคนเป็นแม่ให้มานั่งที่แคร๋หน้าบ้านอย่าเรียกว่าบ้านเลยต้องเรียกว่ากระต๊อบ “ แม่ แม่ฟังมะปรางนะจ๊ะ มะปรางสอบติดที่มหาวิทยาลัย ++++ แม่ไปอยู่กับมะปรางที่กรุงเทพนะจ๊ะ มะปรางจะเลี้ยงแม่เอง” มะปรางนั่งเอามือกุมที่มือของแม่ก่อนจะบอกข่าวดีคนเป็นแม่ เธอรู้ว่าแม่คงไม่เข้าใจแต่มะปรางก็อยากจะบอกให้แม่รู้อยู่ดี ว่าแม่ของเธอต่อให้สติไม่ดีแต่คนอย่างแม่เธอก็เลี้ยงเธอมาได้อย่างดี “ ไป ไป มะปราง แม่ไปด้วยไปอยู่ด้วย แม่จะไปอยู่กับมะปราง” พิกุลทำท่าดีใจอย่างกับเด็กๆ พร้อมกับกอดคนเป็นลูกสาวมะปรางเห็นแม่ยิ้มแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะเห็นหลวงพ่อและชาวบ้านเดินกันเข้ามา “ มนัสการ เจ้าคะหลวงตา สวัสดีคะทุกคน” มะปรางนั่งกราบหลวงพ่อเจ้าอาวาสที่ช่วยเธอกับแม่เรื่องอาหาร เอาตรงๆมะปรางโตได้เพราะข้าววัดและลุงๆป้าๆและพี่ๆน้องๆที่นี้ช่วยเลี้ยงดู “ มะปรางเอ้ย นี้กุญแจบ้านพักของโยมอุปทากของหลวงตา เอาไปอยู่กับแม่ที่นู่นเถอะนะ ตั้งใจเรียนให้จบจะได้กลับมาช่วยงานที่บ้านเรา “ หลวงตายื่นกุญแจบ้านของโยมอุปทากของท่านให้กับมะปรางเพื่อที่จะได้ไปอยู่กับแม่ที่ กทม หลวงตาท่านมีความเมตตามะปรางและชาวบ้านที่รักมะปรางมากเพราะเด็กสาวเป็นเด็กดีมาก มะปรางกับพิกุลนั่งอยู่ที่พื้นดิน ยกมือไหว้หลวงตาพร้อมกันก่อนยื่นมือไปหยิบกุญแจในมือของท่านมา “ ขอบคุณเจ้าค่ะหลวงตา อึก อึก อึก “ มะปรางหยิบกุญแจมาก่อนจะก้มกราบหลวงตาด้วยหัวใจที่ทราบซึ่งเป็นอย่างมาก น้ำตาของเธอไหลออกมาอาบสองแก้มด้วยความทราบซึ่งเป็นอย่างมาก พิกุลได้ยินเสียงลูกสาวร้องไห้เธอทำท่าหวาดกลัว พร้อมกับตกใจ “ มะปราง มะปราง มะปรางลูกแม่ มะปรางลูกแม่เป็นอะไรลูก ใครทำลูกฉัน ใครทำลูกพิกุล “ พิกุลทำท่าทางขึงขังอย่างคนสติแตกเมื่อเห็นน้ำตาของคนเป็นลูกมะปรางเห็นแบบนั้นเธอก็เอามือจับที่มือของแม่เพื่อที่จะทำให้คนเป็นแม่ใจเย็นลง “ แม่จ๋ามะปรางไม่ได้ร้องไห้เสียใจ มะปรางร้องไห้ดีใจจ๊ะแม่” มะปรางบอกแม่ของเธอที่ทำท่าขึงขังเพื่อให้ใจเย็นลง พิกุลได้ยินแบบนั้นเธอก็พยักหน้าเข้าใจลูกสาว ชาวบ้านเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มมองพิกุลกับลูกสาวอย่างเอ็นดูไม่ได้ “ พิกุลเอ้ย ฉันละอิจฉาแกจังที่มีลูกดีแบบนี้แกอย่าทำให้มะปรางหนักใจนะถ้าไปอยู่ที่นู่นกับลูก” เสียงป้าเรียมเมียกำนันพูดออกมาอย่างอิจฉาพร้อมกับมองมาสองแม่ลูกด้วยความอบอุ่น ป้าเรียมและลุงกำนันช่วยพิกุลเลี้ยงมะปรางมาตั้งแต่อยู่ในท้องพอเห็นผลผลิตที่ทุกคนในหมู่บ้านช่วยกันเลี้ยงมาเป็นคนดีแบบนี้ทั้งคู่ก็ยิ้มอย่างภูมิใจและดีใจที่เด็กคนหนึ่งถึงแม่ว่าจะเกิดมาทามกลางความไม่พร้อมต้องเรียกว่า โคตรไม่พร้อมและไม่มีอะไรพร้อมเลยละ “ นี้ก็เงินทุนที่ทุกคนช่วยกันรวบรวมให้ มะปรางกับแม่ไปอยู่ที่นู่นนะลูกตั้งใจเรียนและเป็นคนดีนะพวกเราทุกคนจะรอหนูอยู่ที่นี้นะมะปรางลุงกับป้าจะรอและเป็นกำลังใจให้นะ” ลุงกำนันยื่นซองเงินที่มีอยู่ในนั้น50,000บาทให้กับมะปรางเพื่อที่จะเอาไปตั้งหลักและซื้ออุปกรณ์การเรียน มะปรางรับมาก่อนจะก้มกราบทุกคนทั้งน้ำตา พิกุลเห็นแบบนั้นก็ก้มกราบตามลูกสาว ทุกคนที่ยืนมองแบบนั้นต่างก็มองอย่างทราบซึ่งทั้งน้ำตาเพราะตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเห็นชีวิตหนึ่งชีวิตที่เกิดมาสวยงามมากขนาดนี้ จากนั้นทุกคนที่ยืนมองแบบนั้นก็ปี่เข้ากอดพิกุลและมะปรางร้องไห้อย่างใจหาย และเป็นการร่ำลา สถานีรถไฟ ปู๊น…..ปู๊น….ปู๊น….ปู๊นๆ “ แม่จ๋ารถไฟมาแล้วจ๊ะ “ มะปรางเรียกคนเป็นแม่ที่นั่งดูดน้ำและก็นั่งแกร็งไม้แกร็งมือมองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา บ้างครั้งก็ยิ้มบางครั้งก็หัวเราะมะปรางมองแม่ของเธอพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดูคนเป็นแม่ จากนั้นมะปรางก็จูงแม่ขึ้นไปนั่งบนรถไฟ เพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงกรุงเทพมหานคร ปู๊นๆ…ฉึกฉัก ฉึกฉัก ปู๊นๆ “ มะปราง มะปรางหิวไหมลูก แม่หิวแล้ว” พิกุลทำท่าเอามือลูบท้องเหมือนกับเด็กมะปรางเห็นท่าทางแบบนั้นของแม่เธอก็อดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้ “ นี้จ๊ะแม่ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง “ มะปรางหยิบข้าวเหนียวหมูยื่นมาให้แม่ เธอทำตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพราะเธอรู้ว่าแม่ของเธอทานข้าวเป็นเวลา พ่อเช้าปุ๊บแม่เธอก็จะหิวปับ เที่ยง เย็นแม่ของเธอทานตรงเวลาตลอดมะปรางเลยทำมาให้แม่ของเธอทำใให้เธอเรียบร้อย “ มะปรางอ๊ะอ๊ำ ๆ นะลูกแม่ป้อนหนูนะ” พิกุลเอาข้าวเข้าปากตัวเองแล้วปั้นข้าวเหนียวเป็นก้อนกลมๆแล้วเขาก็เอาหมูยัดใส้ใส่ข้าวก่อนจะยื่นไปที่ปากของลูก มะปรางยิ้มหวานก่อนจะอ้าปากรับข้าวที่มือของแม่ คนที่นั่งอยู่ใกล้ ด้านข้าง ด้านหน้า ด้านซ้าย ด้านขวาต่างก็มองสองแม่ลูกอย่างเอ็นดู “ หนู นี้แม่ของหนูเหรอลูก” ป้าคนหนึ่งถามเด็กสาวออกมาอย่างสงสัยเพราะทั้งคู่หน้าตาค้อนค้างจะคลายกันแต่อีกคนกับเหมือนคนบ้าแล้วอีกคนก็น่ารักยิ้มหวานอย่างอบอุ่นหน้ารัก “ จ๊ะป้านี้แม่ของหนูเองจ๊ะ” มะปรางยิ้มหวานตอบคนแก่ อย่างออ่นนอมถ่อมตนหญิงสูงวัยเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดคุยกับสองแม่ลูกก่อนจะรู้ว่าเด็กน้อยน่ารักและนิสัยดีคนนี้กำลังจะไปเรียนที่กรุงเทพ และด้วยความที่อยู่กับแม่สองคน เด็กน้อยเลยจำเป็นต้องพาแม่ของเธอไปด้วย 6ชั่วโมงต่อมา บรื้น….บรื้น…บรื้น เสียงรถแท๊กซี่วิ่งเข้ามาจอดที่บ้านเทาเฮาหลังเล็กหลังหนึ่ง มะปรางหยิบแผนที่ที่หลวงตาเขียนมาให้ก่อนจะมั่นใจว่าเป็นที่นี้ “ แม่จ๋าถึงแล้วจ๊ะเราเข้าบ้านกันเถอะนะ” มะปรางเดินจูงแม่และก็ลากกระเป๋าเดินทางสองใบเข้าบ้านมา พิกุลทำท่าหันซ้ายหันขวามองตึกลางบ้านช่องที่มีอยู่เต็มไปหมด มะปรางเห้นท่าทางของแม่แบบนั้นเธอก็กลัวว่าแม่จะอารวาทออกมาเธอก็เลยยื่นมือไปจับที่มอของแม่พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปลอบประโลมใจ “ แม่จ๋าแม่ มะปรางจำเป็นต้องมาเรียนที่นี้ แม่มาอยู่เป็นเพื่อนมะปรางนะจ๊ะมะปรางทิ้งแม่ไม่ได้จริงๆจ๊ะ แม่อย่าโกรธอย่าอารวาทเลยนะจ๊ะ มะปรางไม่อยากทิ้งแม่อยู่ที่บ้านคนเดียงมะปรางรักแม่และก็คิดถึงแม่มากเลยนะจ๊ะ” มะปรางยื่นมือไปจับที่มือของแม่ พร้อมกับส่งสายตาบอกแม่ว่าเธอรักแม่พิกุลเห็นสายตาแบบนั้นของลูกนี้แหละที่เขาเรียกว่าสายเลือดคำว่าแม่ลูก “ จ๊ะแม่รักมะปรางแม่จะอยู่กับมะปรางที่นี้” พิกุลยิ้มให้ลูกสาวพร้อมกับทำท่าทางดีใจเหมือนกับเด็ก มะปรางเห็นแม่แบบนั้นเธอก็ยิ้มพร้อมกับจูงแม่เข้าบ้าน เพื่อไปพักผ่อน