“ไม่ต้องหรอกค่ะ เงินก้อนนี้เป็นเงินส่วนตัวของโรสเอง มีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนก็ได้ ทยอยให้ก็ได้ค่ะ” เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทเป็นของเธอจริง อีกสองแสนห้าเป็นของเจ้าของผับที่เธอขอหยิบยืม โดยให้เหตุผลว่าญาติผู้ใหญ่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องการใช้เงินด่วน ซึ่งเจ้าของผับโอนเงินให้เธอทันที
“ขอบใจมากนะโรส ขอบใจมาก” บุญพากล่าวคำขอบคุณจากใจจริง
“เพื่อนบ้านกันนี่คะ มีอะไรก็ต้องช่วยกัน” สร้อยระย้า โรส และรังรองเดินออกมาจากห้องพักฟื้น หลังจากที่การสนทนาประโยคสุดท้ายสิ้นสุดลง
“แยกกันตรงนี้นะกระรอก คืนนี้ไม่ต้องไปทำงานที่ผับ อยู่เฝ้าน้ารีที่นี่กับลุงบุญ พี่ว่าน่าจะดีกว่า”
“ค่ะพี่โรส ขอบคุณสำหรับเงินที่พี่หามาให้นะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้อย่างสำนึกในบุญคุณ
“ไม่เป็นไรพี่ไปก่อนนะ” โรสกับรังรองเดินไปที่ลานจอดรถของทางโรงพยาบาล ส่วนสร้อยระย้าเดินไปที่ป้ายรถประจำทาง เพื่อนั่งรถสาธารณะกลับบ้าน
เหมือนเคราะห์ซ้ำ
