~ Chapter 6 ~ แฟน?

2285 Words

“ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร!!” “หือ?” ผมดึงโทรศัพท์ออกจากหูเมื่อแม่ตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์ทั้ง ๆ ที่ผมยังพูดไม่จบประโยค และคำพูดของแม่ก็ทำให้ผมมึนงง แต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก “แม่เข้าใจผิดหรือเปล่าครับ” ผมบิดขี้เกียจไปมาเมื่อรู้สึกเมื่อยตัว วันนี้วันหยุดกะจะตื่นสายสักหน่อย แต่แม่กลับโทรมาตั้งแต่เช้า แถมยังพูดอะไรก็ไม่รู้ “ไม่ต้องทำเป็นไม่รู้ เขารู้กันทั้งประเทศแล้วเนี่ย!” รู้อะไรวะทั้งประเทศ ผมว่าแม่ผมเธอควรพักผ่อนให้มาก ๆ “แม่ครับ แม่พูดเรื่องอะไร ผมขอนอนอีกสักหน่อยนะ” “เดี๋ยวก่อนวิลล์แม่ยัง...” ติ๊ด! “เห้อออ...” ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผมไม่รู้ว่าแม่พูดถึงอะไร แต่ตอนนี้ผมอยากนอน อยากนอนชนิดที่ว่าตื่นมาอีกทีเป็นวันพรุ่งนี้เลย ผมค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง แต่ทว่า ครืดด ครืดดด~ หมับ! “แม่ครับ ผมขอ...” “วิลล์..นี่พ่อ” ผมลืมตาโพลงขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงจากปลายสาย ก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกจากใบหูเพื่อดูว่าหูผมฝาดไปหรือเปล่า แต่รายชื่อที่โชว์อยู่นั้น...พ่อจริง ๆ ด้วยแฮะ “ครับ...” ผมตอบออกมาเสียงอ่อน ๆ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องมีความรู้สึกกลัวพ่อตัวเอง ผมไม่ค่อยกลัวแม่นะ แม่พูดมากแต่ก็ไม่ทำอะไรผม ส่วนพ่อ...ตรงกันข้ามกับแม่เลย เสียงของพ่อเงียบไปสักพักก่อนที่ท่านจะเอ่ยพูดขึ้น “ลูกมีแฟนเป็นดาราเหรอ” “ห้ะ!” “มีแฟนเป็นดาราเวลาทำอะไรก็คิดให้มากกว่านี้หน่อย” ผมขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่พ่อพูด แฟน? ดารา? หรือว่า... “เดี๋ยวนะ ผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่พูดถึงเรื่องอะไร ผมอยู่บ้านยังไม่ลุกจากที่นอนเลย” ผมเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ เมื่อเริ่มคิดหาเหตุผลที่ทำให้พ่อกับแม่โทรมาตั้งแต่เช้าแล้วมาพูดเรื่องแฟนบวกกับว่าคำว่าดารา ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ นานาที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวของผมทันที พิ้งค์พราว...เธอแน่ ๆ “ช่วงบ่ายก็กลับมาบ้าน พาดาราคนนั้นมาด้วย” “มันไม่มีไรหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับใคร หรือดาราคนไหน” “เหรอ ข่าวมันออกขนาดนั้นน่ะนะ” บ้าชิบ! ผมยกมือขึ้นมากุมขมับทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ผมลืมไปเสียสนิทว่าเธอเป็นดาราเวลาทำอะไรก็คงเป็นข่าว แล้วเมื่อคืนก็เล่นอุ้มเธอขึ้นคอนโดแบบนั้นด้วย “เห้อ..” “ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านมาก่อน จะให้คนเตรียมงานแถลงข่าวให้” ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้หรอก ก็เลยต้องตอบตกลงไปก่อน “ครับ ผมคงไม่ได้พาเธอคนนั้นมาด้วยหรอก มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เธอไม่ได้เป็นแฟนผม” “เหรอ แต่ทำไมดาราคนนั้นถึงตอบนักข่าวว่าเป็นแฟนกับลูกล่ะ” “ห้ะ!!” “พ่อเริ่มงงละ คบเล่น ๆ เหรอ” ผมไม่รู้ว่าจะตอบพ่อไปยังไง ถ้าบอกไม่ได้คบกันก็ยิ่งงงไปกันใหญ่เมื่อเธอตอบออกไปแบบนั้น “เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังครับ” ผมตอบออกไปเพียงแค่นั้น ก่อนที่พ่อจะตอบรับและตัดสายทิ้งไป “จิ๊!” ผมชักจะหงุดหงิดเธอเต็มทน อะไรทำให้เธอตอบออกไปแบบนั้น ผมควรจะไปเอาเรื่องเธอ แต่มันคงยากหน่อยเพราะเธอกับผมกำลังเป็นข่าวด้วยกัน “เอาไงดีวะ” หรือผมจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไปโดยไม่ต้องสนใจอะไร แต่ทำไม่ได้หรอก เชื่อเถอะว่านอกจากชื่อผมแล้วคงชื่อบริษัทของที่บ้านด้วย ธุรกิจอาจเสียหายได้ถ้าผมทำเป็นเมินเฉยกับเรื่องนี้ แฟนคลับเธอคงโกรธผมแล้วมันจะลามไปถึงตัวบริษัทด้วย “แม่เอ้ย!” ผมสบถออกมาอีกครั้ง เมื่อชีวิตที่เต็มไปด้วยความสงบสุขของผมกำลังจะจบลง จบลงเพราะยัยดาราสมองเพี้ยนคนนั้น อีกด้านหนึ่ง.. -พิ้งค์พราว- “ยัยพิ้งค์ ตอบพี่มาเลยนะว่าไปรู้จักมักจี๋กับเขาได้ยังไง” เสียงของพี่อิ้งค์ผู้จัดการของฉันทำให้ฉันต้องหันหน้าหนี เพื่อหาคำพูดโกหกดี ๆ “ก็...เรียนเสรีตัวเดียวกัน” “อย่ามาโกหกพี่ แกเคยไปเรียนเสรีซะที่ไหน” ฉันหมุนตัวหันหน้ามาหาพี่อิ้งค์ด้วยความสงสัยในคำพูด “เอ๊ะ ว่าแต่พี่ก็รู้ใช่ไหมคะว่าพิ้งค์มีเรียนวันเสาร์ แล้วทำไมถึงรับงานวันเสาร์ให้พิ้งค์ตลอดเลย” ฉันถามพลางทำหน้าสงสัยไปด้วย ส่วนพี่อิ้งค์เธอมีท่าทีแปลก ๆ แต่แล้ว “อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เรื่องนี้มันสำคัญกว่าเรื่องที่แกมีแฟนเป็นทายาทมหาเศรษฐีหรือไง” ฉันชะงักเมื่อพี่อิ้งค์กำลังพูดไล่จี้ฉัน “ก็ไม่รู้สิ ตอนนี้ก็คบไปแล้ว” ฉันเลือกที่จะไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น เมื่อคืนฉันนอนคิดตั้งนานว่าจะทำยังไงให้สามารถเข้าใกล้เขาได้ คิดหนักจนนอนไม่หลับพอเช้ามาก็มีโทรศัพท์จากนักข่าวโทรมาหา และมันก็เป็นอย่างที่เห็น เช้านี้มีภาพของวิลล์ที่อุ้มฉันขึ้นคอนโดว่อนไปทั่วทั้งโซเชี่ยว และข่าวก็ตีกันสนุกเลยเพราะนามสกุลของเขาด้วยแหละ ส่วนฉัน...พอเห็นแบบนั้นก็ไหลตามน้ำไปเลย ยอมรับเลยว่าฉันเองก็เสียหายที่มีผู้ชายอุ้มขึ้นคอนโดแบบนั้น แต่การตอบว่าเป็นแฟนกันมันยังไม่น่าอายเท่ากับคนแปลกหน้าอุ้มขึ้นห้อง ฉันว่ามันเป็นทางออกที่ดีนะ แต่เขาจะคิดแบบฉันหรือเปล่า...ฉันไม่มั่นใจ “แกจะไม่เล่าให้พี่ฟังจริง ๆ สินะ” “ไม่ค่ะ” “เห้อ...อย่ามีข่าวเสียหายก็แล้วกัน ช่องเขาจะบีบแกออก” “เรื่องของช่องสิ อิสระได้เงินเยอะกว่าซะอีก” “แกก็พูดได้ มีแฟนเป็นคนรวยแล้วนิ” ฉันยิ้มร่าออกมาแม้ภายใจใจจะรู้สึกละอายมากก็ตามแต่ แต่ทำไงได้ ฉันชอบเขานิ ส่วนเขาก็น่าหมั่นไส้ ชวนคุยก็ไม่คุยด้วย ฉันไม่เคยถูกเมินแบบนี้มาก่อน ทีนี้ละ เขาต้องวิ่งแจ้นมาคุยกับฉันแน่ ๆ “แล้ววันนี้ พี่จะไม่ให้พิ้งค์ไปถ่ายละครจริงดิ” “ก็จริงน่ะสิ พี่ยกเลิกไปแล้ว รอให้ทางแฟนแกออกมาสัมภาษณ์ก่อน ขืนแกออกไปตอนนี้นักข่าวรุมแกแน่” พอได้ยินแบบนี้แล้วฉันก็เริ่มหวั่นใจขึ้นมา ก่อนหน้านี้ฉันมั่นใจว่าเขาคงไม่หักหน้าฉันหรอก เพราะเขาคงไม่เอาบริษัทของครอบครัวมาเสี่ยงกับแฟนคลับของฉัน แต่ก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเขาน่ะ เย็นชาซะขนาดนั้น ครืดด ครืดด~ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะรีบคว้ามันขึ้นดูเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเขาคนนั้นที่พยายามหาเบอร์ฉันเพื่อโทรมาคุย แต่ทว่า “แม่...” ฉันไม่มั่นใจเลยว่าจะรับสายที่โทรมาจากแม่ดีหรือเปล่า ฉันจะดีใจมากที่แม่แค่โทรมาขอเงินเหมือนที่ผ่านมา หากว่าแม่โทรมาเพราะเรื่องข่าวล่ะ ติ๊ง! พอเสียงโทรศัพท์ดับเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น แต่ฉันก็พยายามที่จะไม่มองมัน ก่อนจะปิดเครื่องหนี เพราะฉันไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรที่อาจจะทำให้ฉันบั่นทอนจิตใจ เอาดี ๆ เขาคนนั้นไม่น่าเกิดมารวยเลย ฉันชอบเขา ซึ่งฉันคิดว่าที่แม่โทรมาน่าจะเป็นเรื่องข่าว และมันก็จะเกี่ยวกับเขา เพราะคำที่แม่ชอบกรอกหูฉันบ่อย ๆ คือหาผัวรวย ซึ่งเขาที่ฉันชอบดันรวยซะงั้น “ทำไมไม่รับล่ะ” “_” “แม่แกยังไม่กลับมาจากคาสิโนอีกเหรอ” “อืม” “พิ้งค์...อย่าหาว่าพี่ยุ่งเลยนะ แต่แม่แกไม่กลับมาสองเดือนแล้ว เงินหมดไปไม่รู้กี่ล้าน ถ้าเป็นแบบนี้แกอาจจะต้องทำงานจนร่างพังเลยนะ พี่ว่าแกเลิกโอนเงินให้แม่แกเถอะ” ฉันวางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะนั่งลงบนที่นอนพร้อมกับก้มหน้าลงมองฝ่ามือของตัวเอง “ถ้าพิ้งค์ไม่โอนให้ แม่จะกลับมาเหรอ” “ก็ใช่น่ะสิ” “เหรอคะ แต่พิ้งค์กลัวว่าแม่จะไม่กลับ แล้วจะไปยืมเงินบ่อนจนเป็นหนี้น่ะสิ” “หืม แกคิดมากหรือเปล่า ยังไงถ้าไม่มีเงินแม่แกก็คงกลับมาเอากับแกอยู่ดี” “เห้อ...หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนที่นอน ซึ่งวันนี้ฉันก็คงได้พักอีกวัน “โชคยังดีนะที่คิวละครแกมันมีแค่คิวเดียวในวันนี้ กองถ่ายเลยไม่เดือดร้อน” ฉันไม่ได้ตอบอะไรพี่อิ้งค์ไป เพราะตอนนี้มีอะไรหลายอย่างให้คิด ทำไมวิลล์เงียบมาก เวลาก็เดินผ่านไปเรื่อย ๆ แบบนี้ หรือว่าเขาจะเล่นบทเงียบแล้วหายเข้ากลีบเมฆไป แบบนั้นมันก็แย่มากเลยน่ะสิ ฉันรู้สึกเหมือนคนอกหักเลย แต่ฉันไม่เคยมีแฟนนี่น่า แล้วอาการซึม ๆ แบบนี้มันแปลว่าอกหักหรือเปล่าล่ะ.. หลายชั่วโมงต่อมา.. “พิ้งค์..ดึกละทำไมทางนั้นเงียบจังเลย มันแปลก ๆ นะว่าไหม ข่าวดังขนาดนี้กลับเงียบแบบนี้” ฉันไม่ได้ตอบอะไรพี่อิ้งค์ไป นั่นสิ เงียบซะจนฉันรู้สึกใจคอไม่ดี “เห้อ..แกคบกับเขาจริงปะเนี่ย ไม่ใช่ว่าเขาหลอกแกนะ ไฮโซก็แบบนี้แหละชอบเห็นดาราเป็นของเล่น” เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย... ฉันคิดเขาข้างเขาในใจ ดูแล้วเขาเป็นคนดีจะตาย ขนาดฉันเมาแป๋แบบนั้นเขายังไม่คิดจะทำอะไรฉันเหมือนเพื่อนของเขาคนนั้น “เห้อ...” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่พี่อิ้งค์จะลุกขึ้น และเดินมาหาฉัน “ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่ออกมาพูดอะไร พี่จะบอกนักข่าวให้รอแกสัมภาษณ์นะ...” เสียงของพี่อิ้งค์เบาลงเรื่อย ๆ ราวกับว่ากำลังเห็นใจฉัน พี่เขาคงกำลังคิดว่าวิลล์เทฉันไปแล้ว ซึ่งจริง ๆ แล้วมันเป็นความมะโนของฉันเองที่คิดเองเออเองแบบนี้ “พี่กลับเลยก็ได้ค่ะ พิ้งค์อยู่คนเดียวได้ค่ะ” “เอ่อ อันที่จริงพี่อยากอยู่เป็นเพื่อนแกนะ แต่พี่ก็ต้องรีบกลับบ้านไปกินข้าวกับแฟน” “ไม่เป็นไรค่ะ พิ้งค์ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ฉันยิ้มให้พี่เขา ก่อนที่พี่อิ้งค์จะพยักหน้ารับ “พี่ไปก่อนนะ” ฉันยิ้มตอบกลับพี่เขาอีกครั้งพร้อมกับโบกมือลาพี่อิ้งค์ไป พออยู่คนเดียวแบบนี้ฉันกลับรู้สึกหน่วง ๆ ไงไม่รู้ เขามันเย็นชาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย มีแต่ฉันนี่สิที่กำลังนอนเหมือนคนตายซากอยู่ ฉันควรอาบน้ำนอนแล้วมาคิดว่าพรุ่งนี้จะให้สัมภาษณ์แก้หน้าตัวเองยังไง คิดได้ดังนั้น ฉันก็ลุกขึ้นจากที่นอนอย่างช้า ๆ ราวกับคนหมดแรง ก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น จนบนตัวฉันไม่เหลืออะไรสักชิ้น “ฉันไม่สวยหรือไง...” ฉันยืนมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “เห้อ..” สวยแค่ไหนถ้าไม่ใช่คนที่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี และขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมันทำให้ฉันหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ แกร็ก! แอ๊ดด... “กรี๊ดดดด~” “เหี้ย!!!” พรึ่บ! “นะ นาย..” ฉันยืนตาโตอ้าปากค้างมองแผ่นหลังหนาอยู่กับที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้ วิลล์ เขาเข้ามาอีกแล้ว!! เขาเปิดประตูเข้ามา และเขาก็เห็นฉันโป๊หมดเลย ซึ่งวิลล์ก็หมุนตัวหันหลังให้ฉันทันควัน แต่ฉันแอบเห็นดวงตาของเขาที่มันเบิกกว้างขึ้นนะ “อะไรของเธอวะเนี่ย!” วิลล์นิ่งไปสักพักก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้น มันทำให้ฉันตอบกลับทันควัน “ฉันนี่แหละที่ต้องถามนาย นายเข้าห้องฉันแบบนี้ได้ยังไง” “แล้วใครมันจะไปรู้ว่าเธอยืนแก้ผ้าอยู่” ฉันรีบดึงสติตัวเองก่อนจะรีบวิ่งไปเอาชุดคลุมอาบน้ำที่ห้องแต่งตัวมาสวมก่อนจะออกมาหาหาเขาที่ยังคงยืนหันหลังให้ฉันอยู่เหมือนเดิม “นาย...” “ทำไมเธอไม่ตอบไลน์ฉัน!” ฉันยังพูดไม่จบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ยืนหันหลัง แต่คำพูดของเขานี่สิมันทำให้ฉันหันไปมองโทรศัพท์ที่ถูกปิดเครื่องจากฉันเองเพื่อหนีแม่ และหนีนักข่าว อย่าบอกนะว่า “ฉันส่งข้อความหาเธอตั้งแต่เช้า ทำไมไม่ตอบ แล้วเมื่อไรจะได้เคลียร์!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more