Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ใบบัวถึงกับนิ่งอึ้งชะงักไปหลายนาทีเมื่อทราบข่าวเรื่องที่พายน์หรือพริมาเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอามาบอกกล่าวตอนที่กำลังสาละวนอยู่กับการจัดยาตามใบสั่งของแพทย์อยู่ในห้องยาของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งในฐานะเภสัชกร "พายน์ว่าอะไรนะ..พี่วินจะแต่งงานจริงๆเหรอ?" ถามย้ำอีกครั้งเหมือนตอกย้ำความเจ็บปวดให้ทิ่มแทงเข้ามากลางใจอีกรอบ แต่ก็ค่อยๆปรับอารมณ์กลับมาให้ปกติ ก่อนจะยื่นตะกร้ายาไปให้เจ้าหน้าที่เภสัชกรรมที่รอรับอยู่ตามคิว "ใช่ พี่วินจะนัดพวกเราไปแจกการ์ดภายในสองสามวันนี้แหล่ะ เตรียมตัวไว้นะใบบัว พี่ธาวินฝากทักทายและชวนเธอด้วย เฮ้อ พูดถึงก็สามปีแล้วที่พวกเราแยกย้ายกันไป ตอนนั้นพี่วินเกือบจะจีบเธอติดอยู่แล้วเชียว แต่สุดท้ายก็ต้องอกหักเพราะเธอก็ไม่รัก โชคดีว่าได้สาวใหม่มาดามใจ ถึงขั้นตกลงปลงใจแต่งงานขนาดนี้ แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นต้องพิเศษมากๆเลยใช่มั้ย เธอว่าป่ะ" เอียงหน้ามาหาใบบัวที่ยังคงนิ่งอึ้งตัวแข็งทื่ออีกทั้งสีหน้าเหมือนคนที่ทำท่าจะร้องไห้ ใครจะไม่ช็อกไม่ตกใจเมื่อคนที่อยู่ในใจตลอดมากำลังจะแต่งงานกับคนอื่นจนหญิงสาวไม่สามารถเก็บอาการที่แสดงออกมาต่อหน้าเพื่อนสนิทได้ทันเวลา "เอ้ย!เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ อย่าบอกนะว่าเธอไม่ยินดีกับข่าวนี้ เธอเป็นคนปฎิเสธพี่วินเองนะบัว" พริมานั้นรู้อยู่แล้วว่าใบบัวคิดอย่างไรกับหมอธาวิน เมื่อสามปีก่อนเคยพูดกล่อมให้ใบบัวทำตามหัวใจก็หลายครั้ง แต่จนแล้วจนรอดใบบัวก็ปล่อยให้หมอธาวินอกหักซะดื้อๆ บางครั้งก็นึกหมั่นไส้ก็เลยพูดจาตอกย้ำออกมา แต่พอเห็นหน้าเพื่อนเสียใจจริงๆก็อดที่จะห่อเหี่ยวใจไม่ได้ "ตอนนั้นฉันปฏิเสธเขาก็จริง แต่ใครบอกให้เขายอมแพ้แล้วหายไปถึงสามปี อยู่ๆก็กลับมาบอกว่าจะแต่งงานกับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ?" ใบบัวพูดออกมาตรงๆ เธอรอธาวินมาตลอดถึงแม้ว่าเขาจะหายไปก็ตาม ครั้งนั้นเป็นเพราะเธอไล่ให้เขาจากไป แต่พอมารู้แบบนี้ รู้ว่าเขารักคนอื่นไปแล้ว หัวใจของเธอกลับเจ็บปวดและโทษตัวเองที่ปล่อยเขาจากไปง่ายดาย "นี่เธอ เธอรักพี่วินเหรอบัว?" หันมาถามด้วยสายตาคาดคาดคั้น "จริงๆด้วย เธอรักพี่วินใช่มั้ย?" เขย่าแขนเพื่อนเบาๆคาดคั้นอย่างไม่ลดล่ะ "อืม..เหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น" สารภาพออกมาตรงๆพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจพรืดออกมายาวๆ "พายน์ มันไม่ทันแล้วใช่มั้ย มันไม่ทันแล้ว ฉันเสียเขาไปแล้วจริงๆใช่มั้ย?" "บัว!" พริมาลุกขึ้นเข้ามาโอบไหล่พร้อมกับตบบ่าปลอบเพื่อนเบาๆ พูดอะไรไม่ออก จากความยินดีเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นความหนักอึ้งทันที "พายน์นึกอยู่แล้วเชียวว่าวันนึงบัวจะรู้ใจตัวเอง แต่ก็ไม่คิดว่าจะมารู้ใจตอนที่พี่วินกำลังจะแต่งงาน บัวเอ๋ยบัว พี่วินในตอนนั้นรักแกมากเลยนะรู้มั้ย ยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างก็เพื่อเธอเลย" "เธออย่าย้ำได้มั้ย ยิ่งย้ำฉันยิ่งเจ็บ มันเจ็บจริงๆนะ" พริมาได้ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมา สงสารมันก็สงสารแต่เรื่องนี้เธอช่วยอะไรใบบัวไม่ได้เลย เพราะงานแต่งมันถูกกำหนดขึ้นแล้ว ก็ได้แต่ทำใจว่าใบบัวกับพี่หมอธาวินคงจะไม่ใช่เนื้อคู่กันจริงๆถึงได้แคล้วคลาดกันไปแบบนี้ "แล้วนี่นัดทานข้าวกับพวกพี่ๆวันที่พี่ธาวินมาแจกการ์ด เธอจะไปด้วยมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไป ฉันค่อยบอกว่าเธอติดงาน" ใบบัวพยายามสะกดกลั้นเจ้าก้อนแข็งๆที่กำลังจะพวยพุ่งออกมากลืนลงไป นาทีนี้ไม่ว่าจะเอ่ยคำไหนออกมาล้วนเป็นความเจ็บปวดทั้งสิ้น ถึงใจจะเจ็บก็อยากจะให้เจ็บให้สุดจะได้จบทีเดียว "ไปสิ ไม่ได้เจอคนอื่นๆนานแล้ว คิดถึงพวกแก๊งค์พี่ๆเขาเหมือนกัน เจอแต่พี่หมอเกรทจนเอียนแล้วนี่" พริมาหัวเราะออกมาเมื่อใบบัวบอกเอียนหน้าสามีของเธอ ก็จริง ขานั้นไม่เคยเลยที่ปล่อยให้พริมาว่าง ว่างจากคนไข้ไม่ได้ก็ต้องเดินมาหาอยู่ร่ำไป อาการคลั่งรักของหมอเกรทผ่านไปกี่ปีๆก็ไม่เคยลดน้อยลง ขนาดว่าแต่งงานกันมาแล้วถึงสามปี เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเกรทคนเดิม ไม่สิ! ทั้งแต่สมองเสื่อมเขาก็ไม่ใช่เกรทคนเดิม แต่เป็นเกรทในเวอร์ชั่นที่น่ารักกว่าเดิม สำหรับเธอแล้วไม่ว่าเขาจะเป็นแบบไหน เธอก็รักแค่เขาคนเดียว "จะเศร้าหรือตลกเอาสักเรื่อง" "มันก็เศร้า แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ชีวิตมันต้องก้าวต่อไป มาจัดยาให้คนไข้กันต่อเถอะมีอีกหลายคน อยู่ในเวลางานจะมานั่งร้องไห้ขี้หมูกโป่งไม่ได้ เอาไว้กลับบ้านค่อยร้องก็แล้วกัน" เอียงหน้าไปอิงบนไหล่ของพริมาอย่างคนต้องการที่พักพิงชั่วคราว ใบบัวยังไงก็เป็นใบบัวคนเดิมเสมอ เศร้าแค่ไหนก็มักจะเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว คนอื่นไม่รู้แต่พริมารู้ว่าเพื่อนของเธอนั้นเป็นคนอย่างไร "อยากจะร้องตอนนี้ก็ร้องมาเถอะน่า ร้องตอนนี้ยังมีพายน์คอยเช็ดน้ำตาให้นะ กลับไปที่บ้านไม่มีใครนะ หรือจะเอายัยหนูดีไปอยู่เป็นเพื่อนด้วย" "หยุดเลยๆ เสียบรรยากาศกับอารมณ์นางเอกเอ็มวีเพลงเศร้าของฉันหมด ยัยหนูดีอ่ะรู้มากรู้เยอะเกินเด็ก เอาไปนอนด้วยคงไม่มีเวลาได้เศร้าหรอก นางคงจะชวนเล่นติ้กต้อกทั้งคืนเหมือนทุกๆครั้งแหล่ะ" พูดถึงหลานสาวก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู นึกถึงยัยหนูดีพานให้ความเศร้าเมื่อสักครู่มลายหายไปชั่วขณะ แต่ก็ยังคงคุกรุ่นอยู่ประปรายเมื่อนึกถึง สามปีแล้ว เป็นสามปีที่ใบบัวรอเขามาตลอด แอบเข้าไปส่องไอจี เฟสบุ้ค อยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่กล้าสักครั้งที่จะทักหาเขาไป ถ้านึกย้อนเวลาไปได้ จะทำทุกอย่างที่ไม่กล้า แต่ตอนนี้...ไม่ทันแล้ว มันสายไปสายไปจนเกินแก้ไขแล้วจริงๆ