เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY) SS2

EPISODE 10 [หนูเอาแบบนี้จริงดิ]

เ(ฉ)พาะช่างขังรัก MDL STORY (SS2)

EPISODE 10

[หนูเอาแบบนี้จริงดิ]

จ๊วบ!

“อ๊า! อื้อ…”

เสียงของเรียวปากที่ถูกดูดอย่างแรงจนร่างฉันสะท้านวาบระคนเจ็บแปลบจนต้องกดกรงเล็บลงบนไหล่ของพี่ภารัณไว้แน่น ทำให้หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่น ผละริมฝีปากบางสวยออกเล็กน้อย แล้วยกยิ้มร้ายใส่ฉันราวชอบใจ

“เจ็บเหรอ” น้ำเสียงราบเรียบถามมา แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างฉันที่ยังคงอยู่ในอาการแสบร้อนไปหมด จากแววตาคมคร้ามที่ฉายชัดถึงความต้องการออกมามากกว่าทุกครั้ง ทำให้วันนี้เขาไม่อ่อนโยนอย่างนั้นเหรอ

“พี่ทำพะแนงน้ำตาซึมขนาดนี้ ทำไมวันนี้พี่ถึงทำตัวแปลก ๆ คะ” ฉันบอกเขาตามตรง มองกวาดไปทั่วใบหน้าหล่อร้ายของเขาอย่างค้นหาคำตอบ ทำให้พี่ภารัณขยับยิ้มจาง ๆ อีกครั้ง

“ทำไม? ทนไม่ไหว ใจไม่ถึง หรือกลัวขึ้นมา” เขาย้อนถามมา

ตั้งแต่คบหากันมาได้ระยะหนึ่ง ก็ทำให้ฉันคิดขึ้นได้ว่าพี่ภารัณไม่ต่างจากหนังสือเล่มหนาที่ฉันค่อย ๆ เปิดอ่านไปทีละหน้าเลย ยิ่งเปิดก็ยิ่งค้นพบสิ่งที่ไม่เคยรู้ ยิ่งเปิดก็ยิ่งทำให้ต้องคอยลุ้นว่าหน้าต่อไปจะต้องเปิดไปเจอกับเรื่องราวแบบไหน

“พี่ซ่อนอะไรไว้อีกคะ สิ่งที่พะแนงยังไม่รู้” ฉันย้อนถามเขาคืน ยกเรียวนิ้วขึ้นลากไล้ไปบนผิวแก้มเนียนละเอียดของเขา

“นั่นสิ…ยังมีอะไรอีก” เขาว่ามาแค่นั้น แล้วรั้งแผ่นหลังฉันให้แอ่นเข้าหา ก้มหน้าลงอ้าอุ้งปากครอบครองยอดอกฉันที่ถูกเขาทำร่องรอยแดงจาง ๆ นั่นอีกครั้ง

“อืม…” เสียงครางแผ่วในลำคอคนที่เอาแต่ปรนเปรอเนื้อตัวฉัน ทำเอาฉันซ่านเสียวไปหมด ยิ่งเมื่อหลุบสายตามองคนที่กำลังตั้งใจรุกรานฉันอยู่ อารมณ์ของฉันก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ

เป็นฉันจริง ๆ ใช่ไหม ผู้หญิงที่เขาบอกว่าคือที่หนึ่งของเขา มาจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยมีความมั่นใจเลย

การได้เป็นคนสำคัญของผู้ชายอันตรายที่มักจะซ่อนความลับไว้มากมายอย่างพี่ภารัณ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย

“อ๊ะ! อ่าส์…อื้อ! พะแนงเจ็บไปหมดแล้ว” ฉันครางบอกเขา เมื่อพี่ภารัณเอาแต่ใช้คมฟันครูดไปบนผิวอ่อน ๆ แถวเนินอกไม่หยุด ลิ้นก็ลากเลียลงบนรอยคมฟันนั้นซ้ำ ๆ จะร่างฉันสั่นสะท้าน

“อยากรึยัง” เขาถามตรงไปตรงมา ช้อนสายตาพราวระยับมองสบตาฉัน

“ทำไมพี่ต้องถามด้วย” ฉันอ้อมแอ้มตอบ ผิวแก้มมันร้อนฉ่าไปหมด มีบ้างไหมที่เขาจะไม่ถามอะไร ให้ฉันต้องพูดถ้อยคำน่าอายออกมา

“อยากรู้” เขาว่า ทำให้ฉันได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น ไม่คิดจะพูดให้เขาฟังหรอก

“พะแนงไม่บอกหรอก” ฉันตอบเขา

“ก็ได้…แต่ไอ้ที่หยดอยู่นี่ แปลว่ายังทนไหว?” พี่ภารัณย้อนถาม สายตาคมหลุบลงมองเรียวขาด้านในของฉันที่มีคราบน้ำใส ๆ ไหลหลั่งลงมาและบางส่วนได้หยดลงบนหน้าขาของเขา

“พี่นี่หน้าไม่อายจริง ๆ” ฉันพึมพำเสียงเบา ไอ้ถ้อยคำอะไรที่จะสามารถทำให้ฉันอายได้เนี่ย เขาดูจะพูดเก่งเหลือเกินนะ

“ใครกันแน่…หืม? แฉะขนาดนี้ หน้าไม่อายจริง ๆ” เขายอกย้อนทำฉันกัดเรียวปากแน่นอย่างไม่รู้จะเถียงสู้ยังไง เพราะหลักฐานมันอยู่ตรงหน้าแล้วนี่

“พี่รัน…พี่รู้ไหมว่าพี่นี่ก็กวนเก่งเหมือนกันนะคะ” ฉันว่าน้ำเสียงหมั่นไส้ แล้วขยับมือไปจับส่วนที่แข็งขืนและกำลังตั้งชันเต็มที่รูดชักขึ้นลงเบา ๆ

“...”

“ตรงนี้…ให้มันลงเองดีไหมคะ” ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมาถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง กวนมากนักก็ไปหาทางลงเองเลยดีไหม

“ล้อเล่นรึไง ใจร้ายมากนะ” นั่นทำให้พี่ภารัณรีบแย้งทันที

“ก็พี่เอาแต่แกล้งพะแนงอะ พะแนงตากแอร์จนตัวเย็นหมดแล้วด้วย เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านคะ” ฉันเริ่มงอแงใส่เขา เมื่อวันนี้พี่ภารัณประวิงเวลาเล่นกับร่างกายของฉันจนช้ำไปหมดแล้ว

“อยากอุ่นก็ไม่รีบบอก” เขาว่า แล้วรั้งท้ายทอยฉันเข้ามาจุมพิต ขณะที่เรียวนิ้วสอดเข้ามาโจนจ้วงรุกล้ำส่วนอ่อนไว้ของฉันสองสามครั้ง

“อ่าส์…พี่รันพอแล้วนะ” ฉันบอกเขา ทำให้เจ้าตัวยกยิ้ม

“เมียอ้อนขนาดนี้” เขาพึมพำ แล้วถอนนิ้วออก ก่อนจะจับส่วนหัวหยักนั้นมาขยับถูกตรงรอยแยกของฉันแทน

“อ่าส์…” ฉันได้แต่ครางแผ่ว

“อืม…พรุ่งนี้วันเสาร์ ค้างนี่ได้ไหม” เขาถามขึ้นน้ำเสียงพร่ากระเส่า ขณะที่รั้งสะโพกฉันให้คร่อมสอดลงท่อนลำใหญ่ทีละน้อย

“พี่พนาคงไม่…อ๊ะ! อื้อ!” ฉันกำลังจะพูดพี่ภารัณก็รั้งสะโพกฉันอย่างแรง จนรูร่องขยับกลืนกินความใหญ่โตของเขาเข้ามาจนสุดโคน มันทั้งแน่นแล้วท่วงท่านี้ก็ทำฉันจุกมากทีเดียว

“พี่โทรขอพี่พนาดีไหม บอกว่าอยากเอาน้องสาวมาค้างที่ห้องหลาย ๆ ที” เขาถามมา ทำฉันถึงกับหน้าเหวอ คำถามอะไรของเขาเนี่ย

“ไอ้พี่รัน…อ่าส์…อย่าพูดแบบนั้นกับพี่พนานะ อ๊ะ! อื้อ…พี่ช้าหน่อย” ฉันรีบปรามเขา ทว่าพี่ภารัณก็เอาแต่เร่งจังหวะไม่หยุด

“ซี๊ด! จะให้ช้าจริงดิ หนูตอดแน่นขนาดนี้ จะเอาแบบไหนโยกเองดีไหม” เขาย้อนถามเสียงพร่าแล้วปล่อยมือจากสะโพกของฉัน เพื่อให้ฉันขยับเอง

“อื้อ…พี่อย่าทำรอยตรงคอนะ” ฉันบอกเขา เมื่อพี่ภารัณเริ่มจูบพรมแถวซอกคอ ลิ้นที่ลากไล้เลียสลับกับริมฝีปากที่ขบเม้นเบา ๆ ทำให้ฉันกลัวว่าเขาจะทิ้งรอยในที่เปิดเผยไว้

“ทำไม? กลัวใครรู้รึไงว่ามีสามีแล้ว” เขาย้อนถาม แล้วกระแทกสวนขึ้นมาราวกับคนเอาแต่ใจที่ต้องการคำตอบดี ๆ

“อ๊ะ…อ่าส์! ไม่ใช่แบบนั้นคะ อื้อ! พี่รันพะแนงเจ็บนะ อ๊า…อื้อ!”

เมื่อฉันยังไม่ให้คำตอบที่น่าฟัง พี่ภารัณก็รั้งสะโพกฉันขยับกระแทกเข้าหาท่อนลำของเขาอย่างหนักหน่วงจนร่างฉันสั่นเทิ้มไปหมด ท่อนเอ็นใหญ่ที่ครูดไปกับผนังด้านในมันอุ่นจนเริ่มร้อนในรูร่อง เมื่อเขาสอบเอวกระแทกสวนเข้ามาถี่ ๆ มันเสียวมากและจุกแน่นจนฉันหลั่งออกมาติด ๆ กัน แต่พี่ภารัณก็ดูเหมือนจะยังไม่พอใจ

“ทำไม? กลัวใครรู้รึไงว่าเป็นของพี่แล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามย้ำ แววตาคมที่มองจ้องตาฉันนิ่งทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

“เปล่าค่ะ พะแนงแค่ไม่อยากให้พี่พนาเห็น อื้อ! อ่าส์…พี่รัน พะแนงจุกท้องจริง ๆ นะ อ๊ะ…อ๊า…อื้อ!” ฉันอธิบายน้ำเสียงฟังกระท่อนกระแท่นไปหมดเมื่อเขาไม่คิดจะหยุดทำเพื่อฟังกัน

“ยังไงอีก” เขาคาดคั้นต่อ ทำให้ฉันได้แต่ก้มหน้าลงซบกับไหล่ตึง เขาทำแรงไปแล้วนะ

“อ่าส์…ไม่ยังไงแล้วค่ะ อื้อ! พี่รันเบาหน่อยได้ไหม พะแนงไม่ไหวแล้ว อ่าส์! จะเสร็จ อื้อ! พี่รัน” ฉันส่งเสียงพร่า มันเสียวมากแต่ก็เจ็บที่เขากระแทกเข้ามารุนแรงเช่นกัน ขามันสั่น ร่างมันเกร็งอย่างหนักจนเหมือนจะหมดแรงให้ได้เลย

“โคตรแฉะ! เสร็จติด ๆ กันขนาดนี้เก็บน้ำไว้เยอะรึไงหนู คืนนี้รีดออกให้หมดดีไหม” น้ำเสียงกระเส่าต่ำกระซิบถาม จับเอวฉันขยับเข้าหาลำลึงค์ใหญ่ของเขาไม่หยุด

“โอ้ว! อ๊า…พี่รัน อื้อ! พะแนงจะโกรธแล้วนะ อ๊ะ! อ๊าย…อ่าส์…ไม่ไหว” ฉันร้องบอกเขาเสียงขุ่น แต่พี่ภารัณก็ไม่คิดจะหยุดเลย

“จะโกรธแต่ก็กอดพี่แน่น ร่องก็ตอดไม่หยุด น้ำไหลจนเปียกเบาะหมดแล้ว หนูหน้าไม่อายนะว่าไหม” น้ำเสียงที่เฝ้ากระซิบบอก ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวไปหมด

“อ่าส์…ไอ้พี่รัน ไอ้โรคจิต…แกล้งพะแนงขนาดนี้เลยเหรอ อื้อ! พะแนงไม่มีแรงขยับแล้วนะ” ฉันร้องงอแง เกลียดการที่เขาพูดกรอกหูด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฉันเอาแต่รู้สึกกระดากอายนั่นจริง ๆ

“พี่ไม่สงสาร” เขากระซิบ ทำฉันเม้มริมฝีปากแน่น หน้าที่ซุกซบอยู่กับไหล่ของเขามันเกินจะอับอายแล้วจริง ๆ

“พี่จะทำแบบนี้ใช่ไหม” ฉันพึมพำถาม โดยไม่รอฟังเขาตอบ ก็หันไปพรมจูบตรงซอกคอแกร่งของพี่ภารัณ ทำเขาถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

“หนูกล้าเหรอ?” เขาย้อนถาม เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยยุ่มย่ามกับเนื้อตัวเขาอย่างจริงจังมาก่อน

งับ!

ฉันไม่ตอบแต่งับคมฟันลงบนซอกคอขาวของเขาจนมันขึ้นเป็นรอยฟันของฉัน ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากลงกับผิวส่วนนั้นแรง ๆ ขยับลิ้นและปากดูดซอกคอขาวจัดของพี่ภารัณจนขึ้นรอยสีกุหลาบ

“หนูเอาแบบนี้จริงดิ” เขาถามย้ำ

“อื้อ! พะแนงจะทำให้คอพี่แดงเถือกไปเลย พี่จะกล้าให้คนอื่นเห็นไหมล่ะ” ฉันพึมพำ แล้วรั้งท้ายทอยเขาให้อยู่นิ่ง ๆ กันเขาขยับหนี ทว่าพี่ภารัณกลับเอียงคอเงยหน้าเชิดขึ้นอย่างท้าทาย ขณะที่มือก็รั้งสะโพกฉันให้ขย่มลงบนท่อนลำถี่ ๆ

“เอาดิ! ถ้ารอยหายไปก่อนห้าวัน หนูโดนทำคืนนะ” เขาว่า น้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกว่าเขาเอาจริงแน่นอน…ซวยแล้วไง