เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY) SS2

EPISODE 12 [เผื่อเธอไม่รู้]

เ(ฉ)พาะช่างขังรัก MDL STORY (SS2)

EPISODE 12

[เผื่อเธอไม่รู้]

“พะแนงแกเอาหนังสือไปคืนแล้วใช่ไหม จะได้ลงไปพร้อมกันเลย” เอวาหันมาถามฉัน เมื่อวางสายจากพี่เดี่ยว

“คืนแล้วแก” ฉันตอบเธอ พลางเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าผ้า เพราะเห็นว่าพี่ภารัณส่งข้อความมาบอกว่าจะมารอรับที่ใต้ตึกเหมือนทุกวัน

ไม่นานเราสามคนก็ทยอยเดินตามคนอื่น ๆ ออกจากห้อง ทว่าตอนที่ฉันเดินพ้นกรอบประตูมา กลุ่มของปายเองก็เดินตามหลังฉันมาเช่นกัน

“มั่นหน้านะ!”

น้ำเสียงหยันของใครบางคนดังขึ้น ทำให้บีบีที่เดินนำหน้าฉันชะงักฝีเท้ากึก เธอหันขวับกลับมาหรี่ตามองกลุ่มของปาย

“มั่นแหละแก ฉันสวยขนาดนี้”

เมื่อเห็นว่าถ้อยคำแรกสามารถรั้งพวกฉันไว้ได้ เพื่อนของปายอีกคนก็พูดเสริมเป็นเชิงว่าพวกเธอกำลังคุยกันเอง ไม่ได้พูดประชดถึงใคร

ฉันได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ ให้บีบีที่ทำสายตาพร้อมบวกให้เห็น ก่อนจะดันหลังให้เธอเดินต่อ ทว่ากลุ่มของปายที่มีมากกว่าก็พากันเดินเบียดฉันออกมาทันที นั่นทำให้ฉันถูกใครบางคนชนเข้าอย่างจังจนเสียหลัก ไหล่ไปกระแทกกับผนังอย่างแรง

ปึก!

“โอ๊ย!”

ฉันร้องออกมาเบา ๆ เพราะเจ็บตรงหัวไหล่ ตอนเซรองเท้าส้นเข็มที่สวมอยู่ก็ถึงกับทำข้อเท้าฉันพลิกได้ง่าย ๆ เลยล่ะ

“แกเป็นไงบ้าง” บีบีรีบเข้ามาดูฉันทันที

“อุ้ย! พอดีเรารีบไปหน่อยน่ะ ไม่ทันเห็น เธอโอเคนะพะแนง”

ทว่าคู่กรณีอย่างปายกลับทำเพียงหันมาถามฉันแค่นั้น แถมเธอยังยกยิ้มเยาะใส่ฉันจาง ๆ แล้วเชิดหน้าเดินนำกลุ่มเพื่อนลงบันไดไปโดยไร้ซึ่งคำขอโทษ

ฉันได้แต่แค่นเสียงในคอ ยกมือคลึงไหล่ตัวเอง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นขวดน้ำของบีบี

“ฉันว่าตามไปเคลียร์เถอะ ยัยปายนั่นหาเรื่องแกสองรอบแล้วนะวันนี้” เอวาพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ชัดเจน

“ไม่ต้องหรอก” ฉันบอก แล้วดึงขวดน้ำที่เสียบอยู่ตรงช่องข้างกระเป๋าของบีบีออกมา

“แกจะกินน้ำเหรอ” บีบีถามฉัน แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงเดินถือขวดน้ำมายืนอยู่ที่ริมระเบียง สายตาทอดมองไปยังกลุ่มนิสิตสาวที่คงเดินลงไปถึงใต้ถุนตึกแล้ว

เมื่อเดินพ้นพื้นที่อาคารออกไป พวกเธอก็มีท่าทีดี๊ด๊าไม่น้อยที่เห็นกลุ่มของพี่ภารัณนั่งรวมตัวกันอยู่ ต่างคนต่างดันหลังชงเพื่อนตัวเองให้ทำใจกล้าเข้าไปหาแฟนของฉัน แต่ว่าจังหวะนั้น…ซ่า!

“กรี๊ด! ทำบ้าอะไรของเธอน่ะพะแนง ให้ตายเถอะเปียกหมดเลย”

เสียงของปายที่ตะโกนขึ้นมาถามฉัน ทำให้ฉันได้แต่ปล่อยขวดน้ำในมือลงไป นั่นทำให้กลุ่มเพื่อนของเธอแตกฮือขยับถอยออกจากกัน เพราะกลัวว่าขวดจะตกใส่หัวเข้า

ตุบ!

ฉันมองขวดน้ำที่ตกลงไปกลิ้งอยู่ข้างเท้าของปาย ก่อนจะมองเลยไปยังกลุ่มพี่ภารัณที่ลุกขึ้นจากโต๊ะหินอ่อนตั้งแต่ได้ยินเสียงเอะอะของปายแล้ว

“อุ้ย! โทษทีพะแนงไม่ทันเห็นน่ะ ปายโอเคนะ” ฉันส่งเสียงตอบกลับไป แล้วยกยิ้มจางคืนให้เธอ นั่นทำให้เพื่อนของปายยกนิ้วชี้หน้าฉันทันที

“ไม่คิดเลยว่าพี่ภารัณจะคบกับผู้หญิงแบบนี้ คิดว่าเป็นดาวคณะแล้วจะเที่ยวรังแกคนอื่นได้เหรอ เธอมันแย่จริง ๆ พะแนง”

“นั่นสิ! แค่ยัยปายคุยกับพี่ภารัณไม่กี่คำเธอก็โมโหหึงมารังแกยัยปายขนาดนี้ เธอใจร้ายมากนะ”

และแล้วนิสิตสาวบริหารฯเอกการละครก็เริ่มเล่นละครลิงอีกครั้ง จงใจพูดเสียงดังให้พวกพี่ภารัณและคนอื่น ๆ รับรู้ถึงสิ่งที่พวกเธอพยายามใส่สีตีไข่ให้ฉัน ฉันล่ะเชื่อเลย…

“ลงมา!”

พี่ภารัณที่เงยหน้าขึ้นมามองสบตาฉันพูดขึ้นแค่นั้น สีหน้าที่ไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกใดให้เข้าใจ ทำให้ฉันได้แต่เดินนำเอวาและบีบีลงมาเผชิญหน้ากับกลุ่มของปาย

“พี่ภารัณต้องให้ความเป็นธรรมกับเพื่อนพวกเรานะคะ” เพื่อนของปายชิงพูดขึ้นตอนที่บีบีจะอ้าปากพูดบางอย่าง

“พะแนงเพิ่งรู้ว่าแถวนี้มีศาลไคฟงด้วย ท่านเปาว่าไงคะ” ฉันเปรยเสียงเนิบ ช้อนสายตามองสบตาพี่ภารัณ

“ท่านเปา…ใครวะ?”

คำถามของฉันทำให้พี่ภารัณเลิกคิ้วสูง หันไปถามหาคำตอบจากเพื่อน ๆ ของเขา

“โหย! ผู้ผดุงความเป็นธรรมในซีรี่ส์จีนอะเฮีย” สองพูดขึ้น ทำสีหน้าราวเหนื่อยใจกับเฮียของเขาสุดกำลัง

“อ่า…” เขาครางแผ่ว ราวรับรู้แล้วว่าฉันกำลังพูดเรื่องอะไร

“ปายรู้ว่าพี่ภารัณคงลำบากใจ แล้วนี่ก็แค่น้ำเปล่า ปายว่า…”

ปายที่เสื้อนิสิตสีขาวเปียกจนผิวผ้าลู่แนบกับเนื้อหนัง เผยให้เห็นสีของบราเซียจาง ๆ เดินขึ้นหน้ามาเจรจากับพี่ภารัณด้วยน้ำเสียงราวเห็นใจผู้กระทำผิดอย่างฉัน

“เท่าไหร่?” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบพี่ภารัณก็พูดแทรกขึ้น ทำให้ปายได้แต่หน้าเหวอ

“อะไรเหรอคะ” เธอย้อนถาม

“ค่าซักรีด หรือจะซื้อใหม่ก็บอกราคามา” เขาว่าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“เดี๋ยวนะ! พะแนงเธอเทน้ำใส่ยัยปายจนเปียกขนาดนี้ ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ พี่เข้าข้างคนผิดชัด ๆ” เพื่อนเธอออกตัว

หมับ!

“อ๊ะ!” ฟังจบพี่ภารัณก็คว้ามือมาจับที่ไหล่ฉัน เพียงแค่เขาบีบโดน ความเจ็บก็ทำฉันร้องออกมาเบา ๆ

“ถ้าฉันเรียกร้องเอาความผิดจากเสียงร้องยัยหนู เธอจะชดใช้ไหวไหม ทำไม…เห็นฉันโง่มากรึไงวะ!”

เขาโน้มตัวลงมาพูดข้างหูของปาย ทำเอาเธอเบิกตาโตอย่างคนไม่อยากจะเชื่อหู

“เทคโนโลยีมันมาไกลแล้วนะสาว ๆ ดูที่เพื่อนร่วมห้องเธอแชร์คลิปลงเพจมหา’ลัยเมื่อกี้ดิ บันเทิงจัด!” สองว่า พลางหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาให้กลุ่มของปายดู

ภาพในคลิปคือฉากตอนที่กลุ่มของปายเดินตามหลังพวกฉันมา เพื่อนเธอมองมาที่พวกเราด้วยสายตาไม่ค่อยชอบใจนัก ก่อนที่จะพยักเพยิดหน้าให้กัน จากนั้นก็ทำทีเป็นเดินกรูกันออกมา เพื่อให้ปายได้มีโอกาสเดินมากระแทกใส่ฉันจนเสียหลักอย่างที่เกิดเหตุไปก่อนหน้านี้นั่นแหละ

“ปาย…” ปายพึมพำปากคอสั่น เมื่อผลของการกระทำที่ได้มามันดูผิดคาดไปหมด

“ใครมันถ่ายคลิปพวกเราเนี่ย” เพื่อนเธอหันไปซุบซิบกัน ก่อนจะลอบมองมายังพี่ภารัณด้วยแววตาสั่นกลัว

“ให้ตาย! นี่มันยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีกนะคนสวย”

สองเปรยขัด พลางเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง

“ปายไม่ได้ตั้งใจค่ะ ปายขอโทษ พี่อย่าโกรธปายเลยนะคะ”

ปายพูดขึ้นเสียงเบาทำตัวราวเหยื่อผู้น่าสงสาร เธอเงยหน้ามองพี่ภารัณที่ไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ

“เผื่อเธอไม่รู้ แต่คำขอโทษแรกมันจริงใจที่สุด ทางที่ดีอย่าให้ฉันรู้ว่าเธอหรือไอ้หน้าไหนคิดจะเล่นสกปรกกับผู้หญิงของฉันอีก”

น้ำเสียงเย็นเยียบของพี่ภารัณที่พูดยาวกว่าปกติ ทำให้กลุ่มของปายได้แต่หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก