วิลเลี่ยมปลีกตัวออกมาอยู่นอกสถานที่ลำพัง ซึ่งหายากมากในลำเรือนี้ผู้คนพลุกพล่าน ทุกชั้นของลำเรือแต่ยังพอหาได้ในห้องเล็กๆ แคบๆ ห้องหนึ่ง กดโทรศัพท์ในมือของตัวเองโทร.ออกเบอร์ล่าสุดที่พ่อครัวยังไม่ได้ลบออกจากระบบ หวังว่าคงมีความคืบหน้า เพราะขืนเขาแก่วอยู่บนเรือเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่แบบนี้งานไม่คืบหัวหน้าเล่นงานแน่
“คุณเหลาก็บอกแล้วไง พรุ่งนี้เจอกันพร้อมเงินค่าอาวุธเคมี ไม่ต้องโทร.มาย้ำนักหรอก ผมเป็นนักธุรกิจพูดคำไหนคำนั้น ไม่อย่างนั้นลูกค้าจะเชื่อถือได้อย่างไร” ปลายสายที่วิลเลี่ยมกดโทร.ออกรับสายและต่อว่าพ่อครัวทันที
“รับทราบครับ” วิลเลี่ยมตอบกลับสั้นๆ “ผมแค่ต้องการคำให้มั่นใจจะได้เงินจริงๆ” เขาดัดเสียงให้คล้ายพ่อครัวมากที่สุด
“ผมเคยเบี้ยวองค์กรพัฒนาอาวุธของคุณเหรอ แค่นี้ล่ะผมกำลังเดินทาง” ปลายสายว่าพร้อมเสียงหึ่งๆ คล้ายลมปะทะแทรกเข้ามาราวกับอยู่บนเรือสปีดโบ๊ท คุยรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้างสำเนียงภา
