ขอพรหันหน้ามามองหน้าแด๊ดเดนอร์ทอดีตผู้มีพระคุณสำหรับเธอมากๆด้วยแววตาว่างเปล่า แด๊ดเดนอร์ทที่นั่งอยู่บนรถเข็นยิ้มเอ็นดูให้เธอ
" แคลร์ทำไมหนูกลับมาใช้ชื่อเดิมล่ะลูก" แด๊ดเดนอร์ทถามด้วยความสงสัย ขอพรปากคว่ำมองหน้าของแด๊ดเดนอร์ท
" กรุณาอย่าเรียกชื่อบีแคลร์อีกเพราะนั้นมันคือชื่อของผู้หญิงที่โง่ๆ โดนปิดหูปิดตามาโดยตลอด มันเหมือนผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งเท่านั้น" ขอพรพูดออกมาเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่สายตาและแววตานั้นบ่งบอกว่าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แด๊ดเดนอร์ทขบกรามแน่นๆ แต่ก็ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
" หนูลืมแล้วเหรอลูก ตลอดระยะเวลาสามปีที่หนูอยู่กับแด๊ดๆดูแลหนูดีมากๆเลยนะ แด๊ดตามใจหนูทุกอย่างนะลูก" แด๊ดเดนอร์ทพยายามพูดเพื่อให้ขอพรคิดได้ ขอพรกำมือเข้าหากันแน่นๆ พลางแสยะยิ้มร้าย เพราะทุกครั้งที่เธอคิดย้อนกลับคืนไปมันทำให้เธอเจ็บปวดมากๆ เธอไม่รู้ว่าแม่สมพรเป็นยังไงบ้าง ท่านจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน
