กงหยวนฉีนั้นพอได้ฟังก็รู้สึกโมโหมากหากแต่ทำอันใดมิได้เพราะเช่นไรอีกฝ่ายก็เป็นถึงองค์หญิงขั้นหนึ่งถึงภายนอกฮ่องเต้ทำเป็นเข้มงวดแต่ภายในเขาก็มองออกว่าอีกฝ่ายนั้นรักและตามใจซ่งไฉ่หนิงมากเกินกว่าซ่งหลิงจูอยู่หลายส่วนเขานั้นเป็นเพียงอ๋องต่างแซ่ไร้อำนาจและกำลังคนมีองครักษ์กับสายลับของกรมอาญาเพียงหยิบมือเท่านั้นจะเอาอันใดไปต่อกรกับสตรีร้ายกาจผู้นั้นได้
“ในเมื่อนางพึงใจนักก็ให้นางกับคนของนางได้เสพสุขกันแต่เพียงลำพังเรียกคนของเปิ่นหวางกลับมาให้หมด”
“แม้แต่เสี่ยวนั่วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เหวินจิ่งถามย้ำเก็บซ่อนอาการสาแก่ใจเอาไว้อย่างแนบเนียน
“ใช่!”
เวลาไปกลับตำหนักกับกรมอาญานั้นนานเป็นชั่วยามหากแต่เพราะความชิงชังภายในใจของขันทีหนุ่มเขานั้นใช้ม้าฝีเท้าฉกาจวิ่งไปและกลับเพียงครึ่งชั่วยามก็กลับมาเรียกขันทีและนางกำนัลประจำตำหนักผิงอันตามบัญชาคืนกลับส่วนหน้ารวดเร็วจนจงอี้ผิงกับกู่หลีจิ้งยังตกตะลึง
“คนพวกนี
