แสงสีเข้มส่องประกายในดวงตาของเขา เขามองมาที่เธอและพูดช้าๆ “เมื่อนานมาแล้ว คุณบอกผมว่าคุณอยากไปแวนคูเวอร์มากๆ เพื่อไปดูใบเมเปิ้ล…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลิลาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ซึ่งนั่นทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป
มันนานมากแล้วจริงๆ
ณ เวลานั้น เธอยังเป็นเด็กสาวเอาแต่ใจ กรีดร้องจะไปแวนคูเวอร์เพื่อดูใบเมเปิ้ลให้ได้
ชายผู้ถูกขังอยู่ในความทรงจำอย่างมณฑล กลับต้องการพาเธอไปออสเตรเลียเพื่อพบครองขวัญ
ชายคนนั้นอาจไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกที่จะมาออสเตรเลีย แต่เธอก็อยู่ที่นี่แล้ว
“มณฑล ฉันไม่คิดว่าคุณจะรู้จักฉันดีที่สุด”
เธอยิ้มอ่อน แสดงความไม่เห็นด้วย และท่าทางที่ไม่แยแสของเธอทำให้มณฑลรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น
มณฑลยั้งแรงปรารถนาที่จะกอดเธอเอาไว้ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และแสร้งทำเป็นตำหนิเธอ “ลิลา พอพูดถึงเรื่องนี้ เหมือนคุณไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนแท้ของคุณ
