บทที่ 7
974 Words
ลิลารู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะสัตว์ร้ายตัวนี้!
“สารัช! ทำไมคุณถึงโกรธฉัน? หรือว่าคุณแคร์ฉัน? คุณแคร์ที่ลูกสาวศัตรูของคุณไปมีเซ็กส์กับผู้ชายคนอื่นเหรอ? ฮ่าฮ่า! คุณนี่ตลกมาก!”
“อย่าบอกนะว่าคุณยังมีใจให้กับฉัน ฉันกลับมาหาคุณครั้งนี้ก็เพราะไม่มีบริษัทไหนยินดีจ้างฉัน ฉันหางานไม่ได้และเงินก็ไม่พอใช้”
สารัชทิ้งน้ำหนักลงบนตัวลิลา กลายเป็นว่าคำพูดของเธอก็อาจโหดร้ายได้เช่นกัน เธอเคยเป็นเหมือนแมวที่แสบแต่น่ารัก ที่มักจะชอบเล่นหูเล่นตาและยิ้มให้เขาเสมอ
เธอเริ่มถากถางเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เขาหลับตา ระบายความโกรธ และในที่สุดก็ปลดปล่อยมันออกมา
เขาจะไม่เสียอารมณ์กับลูกสาวของศัตรูเด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงลุกออกจากเบาะแต่งตัว กลับไปที่โต๊ะทำงาน เขียนเช็คแล้วจึงโยนให้เธอ “ออกไปซะ แล้วก็...” ขณะที่เขากำลังจะพูด เขาเห็นลิลาหยิบกล่องยาคุมฉุกเฉินออกจากกระเป๋าของเธอ
เธอเปิดเพื่อหยิบยาออกมา แล้วโยนมันเข้าปากอย่างง่ายดาย จากนั้นหยิบถ้วยน้ำบนโต๊ะของเขามาจิบแล้วกลืนยาลงไป
“เพราะฉันเคยท้องนอกมดลูกมาก่อน ฉันจึงไม่ควรตั้งครรภ์อีก ฉันต้องระวังหน่อย ผ่าตัดครั้งนั้นน่ากลัวจริงๆ”
สารัชต้องขอให้เลขาฯ ของเขาซื้อยามากิน แต่พอเขาเห็นลิลาเตรียมยามาเอง เขาถึงกับรู้สึกขนหัวลุกและชาไปหมด
เมื่อมองดูตัวเลขบนเช็ค ลิลาก็ยิ้มราวกับเป็นโสเภณีที่เพิ่งได้รับค่าจ้าง สารัชเกางแขนออกเพื่อคลายเนคไทที่เพิ่งถูกผูกเข้าด้วยกัน
“ทำไมคุณไม่ออกไปจากที่นี่สักที?”
“ขอบคุณค่ะท่านสารัช หลังจากใช้เงินหมดแล้ว ฉันขอกลับมาหาคุณอีกได้ไหมคะ?”
สารัชอยากจะด่าใส่หน้าเธอว่านังโสเภณีเหมือนเมื่อครั้งที่เขาย่ำยีเธอต่อหน้าอัศวิน แต่เพราะอัศวินผู้เป็นพ่อของเธอได้จากเธอไปแล้ว แถมเธอยังต้องไปอยู่ในคุกอีก เท่านี้ก็ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณอะไรเขาอีกต่อไปแล้ว
“ผมยังจำสิ่งที่คุณพูดในศาลได้ ว่าเราหายกัน”
ลิลาหยิบเช็คแล้วสะบัดอย่างมีความสุข “เอาล่ะ! บอสสารัชคะ คุณสามารถแนะนำบอสใหญ่ใจดีท่านอื่นๆให้ฉันได้อีกในอนาคตนะ ไหนๆ คุณก็รู้ว่าฉันอยู่ดีมีสุข ถ้าวันใดวันนึงฉันไม่สามารถไปทำงานได้ ฉันก็จะไม่ไปทำงาน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าฉันจะใช้ประโยชน์จากความงามของฉันเพื่อหาเงินไว้ตอนเกษียณ "
"ออกไป!" สารัชหยิบที่เขี่ยบุหรี่แล้วขว้างใส่ลิลา!
ที่เขี่ยบุหรี่ลอยผ่านใบหูของลิลาไปชนเข้ากับผนัง
ลิลายืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอค่อยๆ เสียบเช็คลงในช่องบัตร หันหลังกลับ และปิดประตูอย่างสุภาพ
เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานเก่าเดินผ่านมา เธอจงใจลดปกเสื้อลงเพื่อโชว์รอยจูบที่คอ พร้อมแสดงสีหน้าทำนองว่า "ฉันเพิ่งทำอะไรลับๆ กับเจ้านายของคุณมา เข้าใจนะ"
ลิลายืนหลังตรงเรียกแท็กซี่หลังจากเดินออกจากตึก
หลังจากที่เธอขึ้นแท็กซี่และปิดประตู เธอก็เงยหน้าขึ้นและปิดหน้าร้องไห้เสียงดัง!
คนขับตกใจกลัวและถามว่า "คุณเป็นอะไรไป? เป็นอะไรหรือเปล่า?"
ลิลาสะอื้น: “ฉันถูกเจ้านายไล่ออก ฉันกลัวพ่อแม่จะรู้ว่าฉันกำลังมีปัญหา ฉันไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ฉันรู้สึกว่าชีวิตมันช่างยากเย็นมาก มากเหลือเกิน!”
คนขับผู้มีผมสีดอกเลาถึงกับตาแดงเช่นกัน: "นี่ เด็กๆ อย่างพวกหนูชอบแบ่งปันข่าวดีมากกว่าข่าวร้ายกับพ่อแม่สินะ พ่อแม่ไม่มีทางคิดว่าหนูไร้ค่าหรอก ประตูบ้านของหนูจะเปิดรับหนูเสมอ"
“ลุงคะ หนูไม่มีบ้านให้อยู่แล้ว! ไม่มีอีกแล้ว!” ลิลาร้องไห้อย่างเศร้าโศก คนขับแท็กซี่จึงหยุดรถข้างถนนแล้วกดหยุดมิเตอร์
“หนู ถ้าหนูอยากจะร้องไห้ก็ร้องไปได้เลย ลุงไม่เก็บเงินหนูหรอก ถ้าหนูรู้สึกดีขึ้น เดี๋ยวลุงจะไปส่งหนูในที่ที่หนูอยากไป ลุงก็มีลูกสาววัยเดียวกับหนูเลย ตอนนี้เธอต้องเลี้ยงลูกคนเดียวหลังจากหย่าร้าง ลุงก็ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้วตอนที่ลุงไม่อยู่”
ลิลาเห็นน้ำตาในดวงตาของลุงคนขับ จะว่าไปแล้วมันก็ไม่มีชีวิตใครที่ง่ายหรอก หลังจากที่ลิลาลงจากแท็กซี่แล้ว เธอก็จะไม่ยอมให้ใครเห็นน้ำตาเด็ดขาด
เมื่อเธอไปถึงธนาคาร ลิลาก็จ่ายเงินให้ลุงคนขับ เพราะเธอไม่อยากเอาเปรียบเขา
ลิลาถอนเช็คและฝากบัตรเครดิตของเธอ จากนั้นเธอก็ไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมลูกสาวของเธอ
ดาหลา เด็กหญิงอายุประมาณ 2 ขวบ ศีรษะน้อยๆ ของเธอต้องโดนโกนผมออก
เพราะเธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ตั้งแต่ตอนอายุน้อยกว่า 2 ขวบ
ลิลาต้องตั้งท้องกับสารัชอีกครั้งให้ได้ ยังไงก็ต้องได้! ดาหลาต้องการมัน
ยาที่ลิลากินไปนั้นเป็นเพียงแค่วิตามิน
แต่เพราะเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งครรภ์ในครั้งเดียว เธอต้องแน่ใจว่าเธอท้องก่อนที่จะยุติความสัมพันธ์กับสารัช
- Writer
