รักเกินห้ามใจนายเพลย์บอย

เมื่อไหร่จะมีเมีย

"พวกเธอสองคนมานี่" เมื่ออาม่าไปแล้ว หงส์หยกเรียกน้องทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง จนทั้งสองคนรีบหันไปมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าและเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆกัน และแม่บ้านก็เอาน้ำชามาเสิร์ฟให้

หงส์หยกนับว่าเป็นพี่คนโต เพราะเป็นลูกคนแรกของแปะชัย ลูกชายคนโตของตระกูล 'วัฒนเลิศทรัพย์' และแปะชัยก็มีเมียอยู่มากโขทีเดียว และกับคนอื่นๆก็ยังมีลูกด้วยกันอีก 4-5 คน จนหงส์หยกไม่ถูกกับแปะชัย แม้กระทั่งตอนแปะชัยตาย หงส์หยกยังไปเคารพศพแค่วันเดียว แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่น้องคนล่ะแม่ เพราะหงส์หยกเป็นคนที่พึ่งพาได้ ทุกคนก็ต่างเกรงใจและต่างเคารพเธอ

ถึงแม้ตอนนี้อายุ 35 แล้ว ก็ยังสวยราวกับสาวแรกแย้มที่มีอายุเพียง 25 ปี ชายหลายคนต่อหลายคนก็หมายปอง แต่พวกเขาก็ไม่เห็นว่าคนที่ช่างเลือกอย่างหงส์หยก จะเปิดใจรับใครเข้ามาเลย แม้คนนั้นจะร่ำรวย ฐานะเท่าเทียมเธอ หรือจะเฟอร์เฟคมากแค่ไหนก็ตาม

"ปริ้นบริษัทนายตอนนี้เป็นยังไงบ้าง" หงส์หยกพูดพร้อมกับจิบน้ำชาด้วยท่าทางที่สง่างาม

"ก็เรื่อยๆครับเจ่เจ้ ผลประกอบการดีขึ้นกว่าปีที่แล้ว 20%" ปริญก็ตอบด้วยความภาคภูมิใจ เพราะเขาก็เก่งไม่น้อยไปกว่าพี่สาว ที่เป็นเหมือนไอดอลในการทำธุรกิจของเขา

"เก่งนะเรา ไว้ว่างๆเจ้แวะหาดีกว่า ไม่ได้ไปนานแล้ว" หงษ์หยกพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้

"คะ...ครับเจ่เจ้ ยินดีต้อนรับครับ"

"แล้วเราล่ะยัยเจินเรียนเป็นยังไงบ้าง" เมื่อถามปริญจบแล้ว ก็หันมาถามเจินต่อ

"อะ...อ่อ เจินจะจบแล้วค่ะเจ่เจ้ เรียนอีก 1 เทอม เทอมหน้าก็ได้ออกฝึกงานแล้ว" เจินตอบด้วยท่าทางที่ประหม่า

"แล้วฝึกงานที่ไหน คิดไว้หรือยัง" หงส์หยกถามต่อพร้อมยิ้มให้น้องสาว ที่อยู่ในท่าทีประหม่าด้วยความเอ็นดู

"เจินยังคิดอยู่ค่ะ ว่าจะไปฝึกงานกับเฮียปราบหรือเฮียปริ้นดี" ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ได้ไปอยู่กับเจ่เจ้ มีหวังเธอนั่งเกร็งทั้งวันแน่ๆ

"ถ้าเลือกไม่ได้ก็มาฝึกที่บริษัทเจ้ รับรองว่าเจินจะได้อะไรติดตัวไปไม่มากก็น้อย ผู้หญิงอย่างเราๆเนี่ยต้องยืนได้ด้วยตัวเองเข้าใจไหม" และหงส์หยกก็เริ่มพูดด้วยท่าทางที่จริงจัง

"เอ่อ...เจินว่าเจิน"

"ทุกคนอั๊วมาแล้ววววว" และเสียงปราบพี่ชายแท้ๆของปริญก็ดังขึ้น ทำให้เจินรู้สึกโล่งใจขึ้นทันที

"เฮีย มึงจะเสียงดังโวยวายทำไมวะ" และปริญก็หันไปตำหนิไอ้พี่ชายตัวดี ที่มันชอบโหวกเหวกโวยวายทันที

"อ้าว เจ่เจ้ก็มาด้วยหรอเนี่ย สวัสดีครับ" และปราบก็เดินไปตีแขนหงส์หยกเบาๆ แต่ก็โดยสายตาอำ อำมหิตกับคืนมา

"นายนี่เสียงดังตลอดเลยนะปราบ" หงส์หยกพูดด้วยน้ำเสียงที่ปราม

"โถ่เจ่เจ้ก็ปกติของผมไหม นี่นะถ้าเจ้มีผัว ผัวเจ้อาจจะนิสัยแย่ โผงผางกว่าผมเป็นหลายเท่าก็ได้"

"เฮีย!/เฮีย!" และเจินกับปริ้นก็ร้องโอดขึ้นพร้อมกัน ด้วยความตกใจที่ปราบพูดลามปามขนาดนี้

"..." และหงส์หยกก็มองด้วยความไม่พอใจทันที

"ก็แค่ล้อเล่นเอง ซีเรียสอะไรกันขนาดนั้น" และปราบก็หันไปหัวเราะเสียงดัง

"หุบปากมึงแล้วมานั่งลงดีๆเถอะเฮีย อย่าให้เจ่เจ้ต้องด่ามึงเลย" ปริญพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำคาญ

และทั้งสี่คนก็นั่งคุยกันต่ออีกเล็กๆน้อยๆ ก่อนอาม่าจะเรียกไปกินข้าว เมื่ออาหารจีนหลากหลายเมนูถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

"ลมอะไรหอบพวกลื้อสี่คนมาได้ อั๊วล่ะแปลกใจ" และอาม่ากิมฮัวก็พูดพร้อมกับยิ้มออกมา

"ก็พวกเราทุกคนคิดถึงอาม่าไงละครับ ใช่ไหมๆ" ปราบพูดพร้อมกับหันมองคนนั้นคนนี้

"ลื้อหยุดเลยอาปราบตัวดีนี่ลื้อเลย" และอาม่าก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ปราม

"อาม่า!"

"อาหงส์ ลื้อไม่มาหาอั๊วนานแล้วนะ" และอาม่าก็หันไปพูดกับหงส์หยกที่นั่งนิ่งๆอยู่

"หงส์ยุ่งๆหนะม่าเลยไม่มีเวลา วันนี้ว่างแล้วก็เลยแวะมาซะหน่อย" และหงส์หยกก็พยายามตอบให้ปกติที่สุด

"ดีๆ อั๊วคิดถึงลื้อมากนะอาหงส์ นอนกับอั๊วสักคืนสิ" และอาม่าก็พูดด้วยสีหน้าที่อ่อนใจ

เนื่องจากอาม่ากิมฮัวรักหงส์หยกมาก เพราะรู้สึกผิดที่ลูกชายคนโตของเธอ ทำร้ายจิตใจภรรยาและลูกสาว อย่างเลือดเย็นที่สุด จนหงส์หยกกลายเป็นคน จริงจังกับชีวิต มีบุคลิกที่นิ่งขึม และต้องการเป็นใหญ่กว่าผู้ชายทุกคน ไม่ยอมตกไปเป็นเบี้ยล่างของใคร เหมือนกับแม่ของเธอ

"หงส์ไม่สะดวกเลยม่า หงส์มีงานแต่เช้า" และเธอก็พยายามตอบให้เลี่ยงที่สุด เพราะถ้าไม่คิดถึงอาม่า จ้างให้เธอก็ไม่มาเหยียบบ้านหลังนี้เด็ดขาด

"ครั้งหน้านะอาหงส์" อาม่าพูดด้วยท่าทีออดอ้อน

"ค่ะม่า" หงษ์หยกก็ตอบพร้อมกับยิ้มบางๆให้ แม้ในใจจะรู้สึกไม่ดีแค่ไหนก็ตาม แต่เพื่อความสบายใจของคนแก่ ที่เหลือเพียงคนเดียวที่เธอรัก

"เอ่อ แล้วอาปริ้นเมื่อไหร่ลื้อจะมีเมียกับเขาสักที"

แค่กๆๆ และคนที่ใจจ่ดใจจ่อกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ ก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะวนกลับมาหาตัวเองเร็วขนาดนี้ได้ เลยเกิดสำลักอาหารขึ้นมากระทันหัน

"อะไรอะอาม่า ทำไมมาถึงผมแล้ว"

"ลื้อ 30 แล้วนะอาปริ้น อั๊วอยากอุ้มหลานลูกของลื้อบ้าง"

"อุ้มลูกเฮียกับซ้อไปก่อนนะอาม่าผมไม่รีบ" ปริญก็ตอบแบบปัดๆไปก่อน

"ลื้อก็อายุเยอะขึ้นแล้วนะอาปริ้น อั๊วว่าลื้อควรหาใครสักคนที่จริงจังด้วยได้แล้ว" อาม่าก็เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง

"ครับอาม่า"

"แล้วอาเจิน ลื้อล่ะมีแฟนหรือยัง"

"ไม่มีหรอกค่ะอาม่า เจินยังไม่เรียนไม่จบเลย ยังไม่อยากโดนบ่น" เจินตอบพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก เพราะคนที่เธออยากเป็นแฟนด้วย เขาไม่รับรักเธอนะสิ...

"อืมๆ ลื้อรู้ตัวก็ดีแล้ว"

"ส่วนอาปราบอั๊วไม่ถามนะ ลื้อเงียบปากและกินข้าวไป" เมื่อปราบกำลังจะอ้าปากพูดอาม่าก็พูดดักไว้ และพร้อมกับเสียงหัวเราะของทุกคน

ทั้งหมดกินข้าวอิ่มก็มานั่งคุย ถามสาระทุกข์สุขดิบกันอีกสักพักใหญ่ และเมื่อถึงเวลาพักผ่อนของอาม่าแล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับทันที

โดยรถราคาแพงที่สุดอย่างรถหงส์หยก ก็ขับออกไปทันที ไม่แม้แต่จะล่ำลาน้องๆ ตามนิสัยที่ค่อนข้างจะไม่สนโลกของเธอ แต่นั่นก็ทำให้ปริญและเจิน มองหน้ากันอย่างโล่งอกทันที

"เฮีย กลับคอนโดหรือกลับบ้าน" เจินถามขึ้นเมื่อมาถึงรถ

"คอนโด"

"แต่เฮียมาค้างที่คอนโดบ่อยนะช่วงนี้"

"เฮียว่าจะย้ายเข้าไปอยู่จริงจังละ"

"งั้นก็ดี เจินกลับกับเฮียดีกว่า เดียวให้ลุงแสงเอารถไปส่งให้ที่คอนโด ขี้เกียจขับ"

"เออๆ งั้นก็รีบขึ้นรถเหอะ เฮียง่วง"

"ง่วง?"

"เออ ง่วง"

"เฮียไม่ได้ออกไปล่าเหยื่อหรอวันนี้"

"แก่แดด เป็นเด็กเป็นเล็ก"

"เอ้าาา เจินก็โตแล้วนะเฮีย แล้วเฮียคิดหรอว่าเรื่องอะไรพวกนี้เจินจะไม่รู้"

"แก่แดด!"

"โอเคคคคคค ปะ รีบกลับเถอะ เจินก็อยากพักผ่อนแล้ว" พูดจบก็เข้าไปในรถทันที

แต่สักพักปริญก็ขึ้นไปนั่งข้างหลัง และคนที่เข้ามาขับก็คือเฟย เจินเบิกตากว้าง เพราะเธอลืมไปว่าปริญมากับเฟย!

"ฮะ...เฮีย ทำไมเฮียไม่ขับ"

"เฮียง่วง จะงีบสักหน่อย ไปเลยเฟย"

"ครับเฮีย"

"ตะ...แต่..."

"อะไร"

"..." เจินก็นั่งก้มหน้าทันที และเฟยก็ขับรถออกไป และสักพักปริญก็หลับไป

"คุณหนูไปไหนครับ กลับบ้านหรือคอนโด"

"คอนโด" เธอตอบเสียงเรียบ พร้อมกับหันไปมองข้างทาง

"..." และเฟยก็ถอนหายใจออกมาทันที

เขารู้ตัวเองดีว่าเขารู้สึกยังไงกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์ เขามันเป็นเพียง เด็กที่ครอบครัวของญาติเธอรับอุปการะ ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ถึงแม้จะเรียนเก่งหรือทำงานเก่งแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอเลยสักนิด ด้วยความเจียมตัวและรู้ฐานะตัวเอง เมื่อเธอพยายามเข้าหา เขาก็ยิ่งถอยห่างจากเธอออกไปทุกที

จนทุกวันนี้เขาหักห้ามใจตัวเองทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ และพยายามแสดงออกมาชัดเจนให้เธอได้รับรู้ ถึงแม้เธอจะโกรธ จะไม่พอใจเขาแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็คิดว่าแบบนี้มันเหมาะสมที่สุดแล้ว...