เหยื่ออ่อยเสือให้มาหา
1528 Words
เมื่อเจินมาเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว ตอนเดินออกมาเธอก็เปิดดูโทรศัพท์ไปด้วย เผื่อจะมีอะไรอัพเดทใหม่
ตุ๊บ.
"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" เจินรีบขอโทษทันทีเมื่อเดินชนกับใครสักคน
"คุณหนู" และคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...
"เฮียเฟย" เจินเรียกคนตรงหน้าเสียงแผ่ว
"คุณหนูมาที่นี่ได้ยังไง" เฟยก็ถามขึ้นด้วยความไม่ชอบใจ
"มาที่ไหนแล้วมันทำไม" ตอบแบบหน้าตาเฉย ขนาดเขายังมาได้เลย แต่จุดประสงค์ก็คงจะคนละอย่างกับเธอ
"คุณหนู..." เฟยพูดเสียงแผ่ว
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเจินขอตัวนะ เพื่อนเจินรออยู่" เธอพูดพร้อมกับกำลังจะเดินออกไป
"ผมมากับเฮียปริ้น และเฮียปริ้นก็อยู่ชั้นวีไอพี"
"อะ...อะไรนะ เฮียปริ้นอยู่ที่นี่หรอ" เจินถามพร้อมเบิกตากว้าง
"ครับ คุณหนูรีบกลับเถอะถ้าไม่อยากมีเรื่องวุ่นวายตามมา"
"มะ...ไม่เชื่อ เฮียเฟยอาจจะหลอกเจินก็ได้"
และเฟยก็มองเจินตาขวาง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และต่อสายหาคนดังกล่าวทันที ซึ่งเขาก็เปิดลำโพงให้เธอได้ยินด้วย
"เฮียครับ ผมมีธุระต้องไปทำ ผมกลับก่อนนะ"
(ปริญ : ธุระเยอะจังนะมึง ไอ้ห่า)
"ครับ แล้วเฮียจะกลับตอนไหน" เฟยถามพร้อมกับมองหน้าเจิน
(ปริญ : สักพัก กูก็ว่าจะลงไปยืดเส้นยืดสายหาดูอะไรสวยๆงามๆซะหน่อย)
"ครับ"
(ปริญ : มึงก็หิ้วกลับไปกระแทกซักคนด้วยนะ จะได้ไม่เหงา ที่นี่มีแต่เด็ดๆ ขาวสวย หมวย เอ็กซ์ สเปคมึง)
"เฮีย!" เฟยอุทานขึ้น พร้อมกับมองคนตรงหน้า ก่อนจะรีบกดตัดสายด้วยความเร็ว
"หึ!..." และเจินก็หน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจทันที
"คุณหนูกลับ..."
"เจินจะกลับแล้ว!" เจินตอบด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้น
"ให้ผมไปส่งนะครับเดี๋ยวขับรถให้"
"ไม่ต้อง เจินกลับเองได้ เฮียเฟยจะไหนกับใครก็เชิญเถอะ เห็นว่าเหงา" และเจินก็รีบเดินออกไปทันที
"คุณหนูคือ..." และเฟยก็ได้แต่เสยผมลวกๆ 'ซวยอีกแล้วกู'
เมื่อกลับมาถึงโต๊ะเจินก็ยังหน้าบึ้งอยู่ ทั้งยังกลัวว่าพี่ชายตัวดีจะเห็นว่ามาเที่ยวสถานที่แบบนี้
"ดูทำหน้า แกยังไม่ได้เข้าห้องน้ำอีกหรอ" แป้งก็ถามขึ้น เมื่อเห็นความผิดปกติของเพื่อน
"ฉันจะบอกพวกแก ฉันต้องรีบกลับก่อนนะ" และเจินก็พูดด้วยท่าทีร้อนรน
"ทำไม!!!"
"ก็เฮียฉันอยู่ที่นี่น่ะสิ ถ้าเขาเห็นนะมีหวังฉันตาย"
"ขนาดนั้นเลย" พลอยถามขึ้นพร้อมกับหัวเราะในความร้อนรนของเพื่อน
เจินเป็นน้องเล็กของตระกูล ทุกคนก็ต่างเข้าใจว่า เจินต้องเคร่งครัดกฎระเบียบของบ้านมากแค่ไหน
"พวกแกก็รู้กิตติศัพท์ของอาม่าฉัน เขาไม่ชอบให้มาเที่ยวอะไรแบบนี้ แล้วถ้าเฮียเห็นนะเป็นเรื่อง" เจินพูดด้วยท่าทางซีเรียส
"โอเคงั้นแกก็รีบกลับเถอะถ้าถึงแล้ว LINE มาบอกด้วยนะ" รรินดาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"แกก็อย่าคิดมากนะหลินเอ็นจอยนะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมห้องนอนไว้รอ ถึงคอนโดฉันก็โทรมาละกัน เดี๋ยวลงไปรับ" เจินพูดพร้อมกับลูบแขนเพื่อนรักเบาๆ
"อือ ขอบใจแกมากนะเจิน"
"โอเคๆ ฉันต้องรีบกลับละ เห็นว่าสักพักเฮียฉันจะลงมา" เจินพูดลาเพื่อนๆเสร็จก็รีบกลับทันที
"โอเคขับรถดีๆนะแก"
เมื่อจนเดินออกมาที่รถ เฟยก็ยืนพิงรถเธอพร้อมกับไขว้ขวาด้วยท่าทางสุดเท่ จนเจินใจสั่นอีกจนได้
"เฮียเฟย"
"คุณหนูผมขับรถให้"
"ไม่ต้องยุ่ง!"
"อย่าดื้อสิครับ" เฟยพูดเสียงเรียบ พร้อมกับขึ้นไปนั่งตรงคนขับ สตาร์ทรถให้เธอเรียบร้อย เมื่อทำอะไรไม่ได้เจินก็ขึ้นรถไปนั่งข้างคนขับทันที ซึ่งอีกใจก็ดีใจไม่น้อยที่เฟยไม่ได้ไปกับคนอื่น
วันนี้ปริญให้เฟยขับรถด้วยความเร่งรีบ เพื่อที่จะได้มาหาเหล่าเพื่อนๆ ที่คลับของเพื่อนรักอย่างคชา วันนี้พวกเขามีนัดคุยงานกัน แต่ด้วยตอนนี้ไอ้คชามันมีลูกมีเมีย ทั้งมันติดอย่างกับตังเม มันเลยห้ามพวกเขานัดใครมา ให้มาแค่คุยงานแล้วก็ไปหาแดกที่อื่น
มาที่แบบนี้ถ้าไม่มีหญิงมาข้างกาย ยังไงมันก็ขาดอะไรไป และเพื่อนคนอื่นๆของเขาก็เช่นกัน ต่างแยกย้ายกันไปหากิน และไอ้พวกนั้นก็รีบกลับกันเหลือเกิน
แล้วตอนนี้ปริญก็กำลังจะต่อสายหาอรทัย เลขารู้ใจให้หาใครสักคนให้ตอนนี้ แต่ก็ต้องกดวางสาย เมื่อเหลือบไปเห็นสาวสวยคนหนึ่งที่สวยสะดุดตาเขามาก เธอสวยและมีออร่ากว่าใคร แบบนี้ก็ช้าไม่ได้แล้วเขาต้องรีบไปทำความรู้จัก
แต่ก็คิดได้ว่า ไม่ควรชักใบให้เรือเสีย ผู้หญิงคนนี้ยังดูเด็กอยู่มาก ประเมินจากสายตาน่าจะเป็นวัยที่กำลังเรียนมหาลัย และเพื่อนสาวทั้งสองคนที่อยู่ข้างเธอก็สวยไม่แพ้กัน แต่แปลกใจที่เขาสะดุดตาแค่เธอคนเดียว
ตามสเตปของเขา เขาก็พยายามเอาตัวเองเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะให้เธอสะดุดตาเขาเช่นกัน และก็รู้สึกว่าได้ผลอีกเช่นเคย เมื่อเธอมองมาที่เขาเช่นกัน ทำให้เขายิ้มออกมาทันที
"หลิน ผู้ชายคนนั้นเขามองแกด้วย" และแป้งก็สะกิดเบาๆ
"คนไหน"
"คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าปลดกระดุม 2 เม็ดอะ"
"..." และรรินดาก็หันไปมองตาม และเธอก็หันกลับมา เขาหล่อจริงด้วย แต่ก็ดูร้ายๆ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ผู้ชายลักษณะนี้หายากนะที่นี่อ่ะ"
"ฉันไม่ชอบอ่ะ เขาดูร้ายๆ ทั้งยังดูแก่กว่าเราด้วย" รรินดาพูดพร้อมกับก้มหน้า ไปสนใจเครื่องดื่มต่อไปอีกแก้ว
"หลิน!! แกจะบ้าปะ แก่กว่าเราอะไร เขาแค่ดูโตกว่า ทั้งยังหล่อมาก ดูทรงก็น่าจะรวยด้วย"
"ก็ฉันไม่ชอบ ไม่ได้สนใจ" แผลเก่ายังไม่หาย แผลใหม่มาเจอกันที่คลับอีกคงไม่น่ารอด
"อะ ก็ได้ แต่แกลองอ่อยเขา ให้พวกฉันดูหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่าเขาจะติดกับแกไหม" และแป้งก็ยิ้มขึ้น
"ยังไง" รรินดาก็ถามด้วยความสนใจ
"..."
"สวัสดีค่ะ ขอชนแก้วด้วยได้ไหมคะ"
"ครับ" และปริญก็ยิ้มให้เมื่อเหยื่อของเขาติดกับ
"ชื่อหลินนะคะ" และเธอก็แนะนำตัว
"ครับ ปริ้นครับ น้องหลินมากับเพื่อนหรอครับ"
"ค่ะ แล้วนี่พี่มาคนเดียวหรอคะ"
"ครับ แต่ถ้าพี่อยากคุยกับน้องหลินล่ะ"
"ค่ะ หลินกับเพื่อนอยู่โต๊ะนั้น ถ้าไม่รังเกียจไปนั่งด้วยกันไหมคะ เราจะได้คุยกัน" และรรินดาก็หันมาขยิบตาใส่เพื่อนทั้งสอง ก่อนจะลุกเดินกลับมาที่โต๊ะตามเดิม
"ไม่รังเกียจเลยครับ" และเขาก็ลุกขึ้นเดินตามเธอไปทันที
"สวัสดีครับ" และปริญก็ทักทาย ทั้งสองสาว
"สวัสดีค่ะ" และทั้งคู่ก็ตอบรับพร้อมกัน
"ชื่อปริ้นนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"แป้งค่ะ"
"พลอยค่ะ"
และทั้งหมดก็นั่งคุยกันอยู่สักพัก ปริญเอาแต่มองรริดาด้วยความสนใจ เธอสวยน่ารักสเปคเขามากๆ คิดว่าถ้าได้หิ้วกลับไปกระแทกคงดีไม่น้อย
รรินดาเธอก็นั่งเหม่ออยู่เช่นเดิม พร้อมกับดื่มน้ำสีสวยแก้วแล้วแก้วเล่า จนรู้สึกมึนก่อนจะขอตัวกลับเพราะเริ่มไม่ไหว
"ให้พี่ไปส่งไหมครับ" และปริญก็อาสาทันที
"ไม่เป็นไรค่ะ แป้งไม่ได้ดื่มมาก เดี๋ยวไปส่งเพื่อนเอง" แป้งก็รีบพูดขึ้น เมื่อเห็นท่าทีปริญที่สนใจเพื่อนเธอมาก
"ครับ..." และปริญก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง วันนี้เขาพลาดแล้วพลาดอีก น่าหงุดหงิดฉิบหาย
ใจจริงก็อยากจะคุกคามเธอแต่ดูทรงแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ระวังตัวอยู่ไม่น้อย ไปอ่อยเขามาแต่ก็เอาแต่นั่งเหม่อ เธอคงมีอะไรอยู่ในใจสักอย่าง...
จนสุดท้ายทุกคนก็แยกย้ายกันกลับจริงๆ แป้งก็รีบไปส่งรรินดาที่คอนโดเจิน
"แกจอดตรงนี้แหละแป้ง"
"ฉันขับเข้าไปได้"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวแกได้วนออกมา"
"เอางั้นหรอหลิน"
"เอ่อ ฉันชิวมาก แกรีบกลับเถอะดึกแล้ว"
"โอเค เดินดีๆ" เมื่อจอดรถให้หลินที่หน้าคอนโดเจินแล้ว แป้งก็ขับรถออกไปทันที
- Writer
