“อัยย์...รับปากแม่นะลูก”
“เรื่องอะไรคะ”
“ถ้าเป็นไปได้ลูกอย่าพบกับโอมอีก”
อัยย์ญาดาย่นคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังและเป็นกังวลของมารดา
“ทำไมล่ะคะแม่”
“แม่รู้ว่าชีวิตตัวเองอาจไม่ยืนยาวไปสักเท่าไหร่ แต่นี่เป็นสิ่งที่แม่จะขอร้อง อย่าพยายามพบเขา อย่าแม้แต่จะเจอเขา ลูก...ไม่ควรกลับไปยุ่งเกี่ยวกับชาครินทร์อีกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดทั้งสิ้น”
“แม่คงยังโกรธพี่โอมใช่ไหมคะ”
“แม่ให้อภัยเขาแล้ว แต่แม่แค่ไม่อยากให้ลูกต้องพบกับ...ความทุกข์ใจซ้ำสอง”
ซึ่งเธอก็ได้พบมันแล้ว ต้องเผชิญกับมันด้วยหัวใจร้าวรานสาหัส...อัยย์ญาดาเก็บทุกอย่างไว้ลึกที่สุด สักครู่รมิตาก็เอ่ยขึ้นว่า
“อัยย์...แม่มีอะไรจะบอกลูก รับปากอีกอย่างนะว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
“อะไรเหรอคะแม่”
“แม่เป็นกังวลกับเรื่องนี้มาตลอด ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองป่วย และยิ่งอาการของแม่ทรง ๆ ทรุด ๆ แบบนี้ยิ่งไม่แน่ใจเลยว่าจะมีโอกาสได้ออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่า”
