เธอยอมรับขณะหันไปรอบห้องที่ไม่มีตู้เสื้อผ้าของผู้ใหญ่ทั้งตอนนี้ชุดทำงานของเธอก็เปียกชื้นแต่อัยย์ญาดายังไม่ยอมถอดเสื้อสูทออกเพียงเพราะต้องการปกปิดรอยแผลบนข้อมือไม่ให้ลูกเห็น ชาครินทร์จ้องมองหญิงสาวอย่างเยียบเย็นก่อนเอ่ยขึ้น
“ที่นี่ไม่มีชุดนอนหรอก ชุดของคุณอยู่ที่ห้องของผม...ชั้นบน”
“ถ้าอย่างนั้น...อัยย์ใส่ชุดที่พามาด้วยก็ได้ค่ะ”
เขาเลิกคิ้วสูงและหยัดมุมปากขึ้น “ผมให้ป้าเปรมเอาชุดของคุณทุกชุดไปไว้ชั้นบน”
“ชุดทำงานของอัยย์ด้วยเหรอคะ”
“ทุกชุด...ตอนนี้มันอยู่ในห้องของผม”
คำตอบนั้นทำให้อัยย์ญาดานิ่งอึ้ง หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก เธอไม่อยากกลับไปห้องนั้น มันไม่ต่างจากลานประหารที่มีเพฒฆาตรอคอยอยู่ แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจพูดออกไปว่า
“ถ้าอย่างนั้นอัยย์จะไปเอาชุดทุกชุดมาไว้ที่นี่”
เขาไหวไหล่กว้าง “ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าคุณทำไม่ได้”
เขาตอบสั้น ๆ แต่ฟังดูแล้วก็ยังเสียดสีในที หญิงสาวเดินจ้ำอ้าวขึ้นไ
