System Hack: A Journey to Valeria

19

Griffins POV:

nakapikit pa ang aking mga mata at kinakapa ko ang gilid nang aking higaan. Malambot na higaan, mabango at masarap sa pakiramdam higaan. Ang amoy ay pamilyar. Agad akong

Hindi ko na alam kung ano ang iisipin pa kung bakit nakahiga ako ngayon sa aking kama at nasa bahay namin sa earth. Napatingin ako sa aking mga kamay at hinaplos haplos ang aking puting bedsheet papunta sa unan. Totoo ba ito?

“Kuya, kakain na!” Rinig kong sigaw mula sa baba.

Ang kapatid ko! Totoo nga ito!

Narinig ko pa ang pagdadabog na paakyat nito sabay katok sa pinto ko at sabing “kakain na daw sabi ni mama, baba ka na at baka pagalitan ka ni papa,” sabi nito at naglakad paalis.

Nakabalik na ako! Totoo kaya yung mga nangyari sa akin sa Valeria? Mabilis akong bumangon at pinindot ang on sa aking computer. Nang mag load ito ay wala naman akong nakitang bakas na pumindot nung ads. Baka isang mataas na panaginip lang iyon.

“Andito nga ako!” Sabi ko sabay talon talon.

“Griffin! Bumaba ka na!” Narinig kong galit na sigaw ni mama. Si mama ay nandito din! Agad akong nag suot nang shirt at bumaba. Nang nasa huling paanan na ako pababa ay nakita ko ang aking mga magulang at kapatid sa kainan. Ang kapatid kong matalaw ay mabilis linalamon ang bacon sa kanyang harap at si papa, nakatalikod ito sa akin pero alam kong umiinom yan nang kape at nahbabasa nang morning news paper. Hindi kasi nito gusto ang mga balita sa TV, mas gusto nyang magbasa. Si mama naman nasa kusina, naghuhukad nang o din pala ang earth.

“Kuya ang creepy! Ma! Nababaliw na a

“Kailan ba yan?” Sabi ni mama

“Bukas sana kaso…” natigil ito sa pagsasalita at napatingin sa akin

“Dapat kumpleto daw,” dagdag nya

“Kumpleto naman tayo ah,” sabi ni mama na nakakunlt noo

“Nawawala na naman si kuya eh,” sabi ni Marg kaya nagulat ako at napa tingin sa kanya. Hindj na ito naka tingin sa akin bagkus, sila ni mama ang nag-uusap

“Oo nga pala. Nasaan na kaya ang kuya mo.” Rinig kong bukong ni mama. Bakas ang pag-aalala sa kanyang mga mata.

“Wag nyo na pag-usapan ang wala dito. “ ma otoridad na sabi ni papa.

Naguhuluhan ako.

“Marg, Ma at pa! Andito lang naman ako ah!” Sabi ko

Naguguluhan ako, nandito lang naman ako, nagka usap pa nga kami kanina lang.

“Wag na nga kayo mag biroan marg!” Sabi ko

14

Parang nang lamig ang buong katawan ko at tila ayaw an gumalaw. Ewan ko kung dahil ba ito sa takot o dahil sa mga sugat na natamo ko. I laid there frozen with my eyes locked to the beast in front of me, mauling her victims one by one as if it was a toy.

Nang natapos nitong kagat kagatin ay umupo ito katabi nang mga patay na katawan. The mauled bodies were in tiny pieces, at kung hindi lang pula ang dugo, para lamang itong halos kamukha nang mga bato sa daan. Tila hindi ako nito pinapansin at isip ko kung dahil ba nakahiga na ako at di makagalaw o hindi ito interesado sa akin o baka kilala nya parin ako sa ganyang anyo. Kaharap ko lang ito at nakita kong dinidilaan nito ang kanyang mga paanan na tila parang isang hayop talaga. Ito ba ang totoong anyo ni Misaki?

Nakita kong naging alerto ito at lumilingon. Bakit kaya? I saw her ears twitching as if hearing something near, or far. Agad itong tumayo sabay takbo sa kabling banda na may mga kahoy sabay pasok sa kagubatan. Bigla itong nawala sa paningin ko. Iniwan na ata ako ni misaki. Anong gagawin ko ngayon tila di nga ako maka galaw. Napapikit nalang ako at hindi ko na alam ilang oras na ang lumipas na nakahandusay lang ako doon.

Bigla akong nagising sa dahil sa nakarinig ako nang yapak sa lupa at tumatakbo. Umaalog ang lupa at tila madami ito papunta sa direksyon ko. Pilit kong tinayo ang sarili pero parang wala na talaga akong ni kakitung na lakas, ang pag tanggol pa kaya sa aking sarili? I closed my eyes and just waited for my death. This must be it.

“Griffin!” Sigaw nang pamilyar na boses sa di kalayuan.

Agad napadilat ang mga mata ko. Napalingon ako sa direksyon na tumawag sa akin at nakita ang isang babae na nakatapis nang malaking puting tela sa katawan habang tumatakbo papunta sa akin. Halos mangiyak iyak ito nang makalapit at umupo sa tabi ko.

“Griffin may nakita ako g nga taong tutulong sayo. Wag ka mag-alala!” Sabi nito at sabay lingon sa likoran nya. Totoo nga may mga taong nakasunod sa kanya at mga matatankad ito at mapuputing balat na tila isang perlas. Ang kanilang ilong ay matalas at ang mga tainga ay mataas at matulin, tila isang diwata! Teka— elves?!

Parang nag blanko saglit ang utak ko at hirap e proseso ang pangyayari. Maka-kakita na din ako nang isang totong elf! Kung dati ay pantasya lang ito nang mga gamers, sa mundong to, totoo sila!

“Oh no!” Rinig kong sabi nang isang babae nang makalapit sa amin. Naka awang ang baba nito. Nakasuot nang kulay berde na damit hanggag sa tuhod nito at tila ginto ang kulay nang buhok.

“This are grave injuries,” she said and positioned her hand on top of my body. “May, I?” She said and I nodded. Ano kaya ang gagawin nito. Sa virtual games ang elves ang mas may kapangyarihan mang heal nang tao sa isang party. Baka healer din ito.

Biglang nag ilaw nang malakas at sa isang iglap nawala din.

“This is trouble, I may not be able to fix his body in time. There is internal bleeding and external too. He’s got few broken bones on his chest and one on his right arm.

Napatawa ako bigla. Kaya pala hindi ko na maigalaw ang katawan ko. Mamamatay na ata ako dito at hindi ko na makikita ang mga kapatid ko.

“Ok ka lang Griffin?” Nag aalalang tanong ni Misaki.

Ngumiti ako nang bahagya at tumango sabay sabing, “Oo naman, ako pa!”

“Please, help my friend,” I heard misaki pleaded.

“Tsk, Amara, you shouldn’t astray too far from us.” Nakarinig pa ako nang isang boses nang lalaki at may nakasunod na dalawa. Bale anim na sila ngayon na nakikita ko.

“This man needs my help,” sabi nung babae sa harap ko. Mas natanaw ko ang kanyang mukha ngayon. Petite na babae na parang gito ang buhok at may sukat na sa bandang leeg ang buhok.

“We shouldn’t be helping them, humans are what trashed our nation,” galit na sigaw nung lalaki na naglalakad papalapit sa akin. Nakasuot ito nang armor sa katawan at may sandata sa gilid nya.

“Not every human is bad, Dan.” Pagsabi nun nang babae sa harap ko, na tingin ko si Amara ang pangalan ay tinignan ako nung lalaki nang masama sabay lakad paalis at pumunta sa ibang kasama sabay pakipag usap sa kanila at nagsi-alisan ang iba.

“Just relax and close your eyes,” sabi nya

“Im Amara by the way, and you are?” Dagdag pa nito

“Griffin Zanjo,” sabi ko at pinkit ang mga mata

“Nice to meet you. Now, just let me handle this. This will make you feel drowsy,”

“Dito lang ako Griffin, hindi ako aalis.” Rinig ko na sabi ni Misaki.

Sa ilang minuto pa ay nakaramdam ako nang antok. Parang ang lahat nang pagod ay tumalab na sa aking katawan pero wala parin akong nararamdaman na masakit galing sa sugat ko. Kanina pa ata dapat nawala ang adrenaline rush sa katawan ko.

At pagkatapos non ay nilamon na ako nang dilim.

-

I moved my body slowly, para kasing may malambot akong nahahawakan sa mga kamay and seemed that we were moving.

Dahan dahan kong idinilat ang mga mata. I pinched my eyes sa dahil sa sikat nang araw na tumama sa mga mata ko.

“Griffin! Gising ka na. Akala ko di ka na magigising.” Rinig kong sabi ni Misaki.

“Pwede ba yun?” Sabi ko. Dahan dahan ko nang nakikita ang kabuoan kung nasaan ako. Nakasakay kami sa isang parang Carriage pero gawa sa mga, kahoy at dahon?

Napakingon ako sa kanan at nakita ko yung Amara

“Hi, welcome back to the land of the living.” Sabi nito sabay ngumita nang malapad. Ang ganda! Maganda naman din si Misaki, wala atang mga pangit dito na ka edad ko sa mundong to.

Dahan dahan naman akong umupo at sumandal sa sofa nila. Nasa patag kasi ako nang sofa sa parang carriage nila at nakahiga.

“Isang araw kang d nagising!” Bungad muli ni Misaki.

“Isang araw?” Balik kong tanong.

“Oo. Akala ko nga eh ayaw mo na gumising.” Sabi pa ni Misaki. Nagsalita naman agad si Amara, sabay sabing, “Its normal dahil masyadong malala ang mga sugat mo. Mas namangha nga ako dahil isang araw palang lumipas ay nagising ka na,”

“Akala ko ila g oras lang akong tulog,” sabi ko. Kinapa kapa ko ang katawan ko at pumasok sa isip na walang masakit sa bawat kapa ko.

“Walang masakit!” Na excite at masaya kong sabi. Tumawa naman silang dalawa at tumingin sa akin na parang isa ako g clown.

“Amara healed you completely,” sabi ni Misaki

“Thank you, Amara.” Pagpapasalamat ko dito.

“No problem,”

“Paano ko ba maibabalik ang kabaitsn na ipinakita mo sa akin?” Tankng ko dito.

“No worries, Im hust glad I could help,” dagdag nito at ngumiti

“Pero— hindi ko ata matatanggap na wala akong gawin para sa kabutihan mo na ipinakita,” sabi ko. Totoo naman kasi. Sinalba nya ang buhat ko tapos Thank you lang ang kapalit?

Hindi naman sa nag rereklamo ako, hindi ako konourtable na hindi ma return ang favor. Its not easy to feel owed.

“Well, I guess you can become my bodyguard, just untill we reach our nation,”

“Bodyguard? Masyado nga akong mahina kaya mas sinagip pa ako ni Misaki,” sabi ko na halos pabulong.

“Dont worry, I’ll have Dan train you in terms of sword fight,” she said and smiled. Parang na excite din si Misaki at napa palakpak.

“Pero Misaki, hindi ba tayo lalayo sa syudad?” Tanong ko.

“Ahh! Actually magandang oportunidad ito dahil dadaan naman tayo sa Gubat at dun din sila tutungo,” pag expleka nito

“Ah, mabuti nga!” Sagot ko sa kanya sabay taas nang kamay sa ere. Kailangan ki nang lakas ng loob para dito! Magandang oportunidad nga dahil baka mas may malaman pa ako tungkol sa kanilang lahi.

“Sige, tata ggapin ko ang iyong tugon,” sagot ko kay Amara kaya napangiti naman ito sabay buglang yakap sa akin kaya nagulat ako.

“Yes! This will be fun!” Sabi pa nito habang niyayakap parin ako. Nagulat ako nang biglang huminto ang carriage at biglang bukas ng pinto at kita ko ang mga matulis na tingin nung lalaki na nag ngangalan na Dan. Kulang nalsng katayin ako sa tingin nito.

“Anong ginagawa mong lalaki ka sa prinsesa namin!” Galit na sigaw nito at inalis ako sa yakap ni Amara sabay kinaladkad palabas nang carriage at binato sa lupa.

“Dan! It was me who hugged him!” Rinig kong sabi ni Amara pero di nakinig yung nagngangalan na Dan.

“Magaling ka na naman, let’s walk shall we?” Sabi nito na sa tila nagtitimpi na boses at kinaladkad ako muli paalis sa tinawag nyang prinsesa.

Isa palang prinsesa si Amara? Maganda nga sya pero di ko inakala prinsesa ito. May mga ganyan din pala sila sa kanilang lahi.

“Dito ka!” Sabi nito nang mapunta kami sa harapan nang carriage at sa may mga kabayo.

“Stay away from our princess!” Sabi nito at iniwan ako sabay lakad sa unahan at sumakay sa kanyang kabayo.

“Hi! You can sit with me,” sabi nung isang lalaki na nasa taas nang carriage na syang nagmamaneho sa mga kabayo.

“Hi!” I greeted and climbed the carriage and he haleped me. As soon as I was able to sit down he offered me his hand for a handshake and I shook it and said, “Im Griffin by the way,” I introduced

“Macarthy but you can call me mac for short,” he answered.

We smiled ant each other and he started to move the carriage by raising the rains and the horses began to move. This is now a start of our day as I and Misaki journey to a new place unknown… well for me.

Hindi na ako maka paghintay dumating sa lugar nila. Hindi ko alam kung same sa games o talagang may pagkakaiba.

Elven girls, here I come!

taas ng kamay ko para abutin sana ang balikat ni Margarette. Pero mas nagulat ako sa nakita. Nagiging transparent yung mga kamay ko. Agad akong napatayo at tumakbo sa salaman at totoo nga, nagiging transparent ako.

Nakarinig ako nang tawanan mula sa hapagkainan kaya tumakbo ako pabalik. Baka magtatawanan sila dahil hindi ito tunay. At jino jome time lang ako.

Pero nang nadatnan ko sila ay masaya silang tumatawa at nag uusap-usap. At ako naman ay unti unting nawawala.

“Ahh!” Sigaw ko at napabangon.

"Griff! you ok?" rinig kong sabi ni Misaki na kinikusot kusot pa an g mga mata. Panaginip lang pala iyon . but it felt so real. I actually half wished it was reand and wasnt. part of me now wants to stay in this world, at least for a little while. My life here began so differently. kung babablik ako s amundo namin wala akong silbi. Unempolyed, no friends and my fmaily somehow distant kahit alam kong nag rereeach out sila sa akin every once in a while and I know they have tried everything to make me feel like I beloing.

“Yeah,” i said.

“Malapit na daw tayo sa kanila ni A mara,” sabi ni Misaki. Nasa harap kasi kami nang carriage dalawa naka upo. Hindi ko man lang namalayan na nakatulog pala ako.

Kinusot kusot ko ang aking mga mata at pinagmasdan ang paligid. Oo nga, puro puno, malalakki at maliliit na ang nadadaanan namin. Ang lugar nila ay hindi mahahanap kung hindi ka isang elf o hindi ka inimbita sumama o bumisita. Pino pritektahan daw ito nang isang barrier nang mist para makigaw ang sino mang mag pa plano na puntahan ang lugar nila. Tinanong nga namin kung ok lang sumama kami sa loob nang kanilang lugar dahil outsiders kami but Amara insisted. Wala din namang tumutol sa aming presensya.

Ang sabi lang ni Amara ay baka may mga mamumong galit sa kanila dahil sa buglaan nilang oag alis noon.

Ang matataas na puno at mga hayop ay isa isang nawasala sa paningin ko dagil mas nagiging thick ang mist. Eto na ata yun, ang pretective barrier sa kanila. Bigla nalang huminto sina Dan sa harap kaya pati kami ay napahinto.

“Bat tayo napahinto?” Rinig ko na sabi ni Amara kaya napalingon ako habang naka labas ang ulo sa carriage at kinikusogt ang mga mata, bagong gising ata ang prinsesa.

“Princess, we are here.” Seryosong sabi ni Dan. Napatingin naman ako sa kanyang Here na sinabi at wala akong nakikita kundi ang thick mist with the slightly visible trees.

“Alm ejs menno akakai min” rinig kong bulong ni amara at sa ilang sigundo ay parang naging matigas ang mist at naging porma ang isang malaking pwerta sabay bukas.

“Wow,” mangha manga kong nasabi. Hindi ko akalain may pa ganito pala sila dito.

“A barrier, and a strong one too. Who ever built this was too powerful,” na amaze din na sabi ni Misaki havang kumikinang ang mga mata.

“Ang astig naman!” Sabi ko nang naka grt over sa bumubukas na pinto

The door formed over tga barrier and we slowly went inside as a bright light greeted us and then it was silence.

When we entered the place it was as if we were being judged. The look on the locals faces were like we entered the wrong city and some even ran away. Im guessing not everybody is welcome. This is going to be a long day