จุดเริ่มต้นของคนลวง # 2
892 Words
“มาจากไหนล่ะ ทำไมถึงอยากจะทำงานนี้” พอชวนคุยไปเรื่อย ๆ อาการประหม่าของอีกฝ่ายก็ลดน้อยลง ชื่อจานีนนั้นฟังดูแปลกหูสำหรับเขาแต่ก็ไพเราะไปอีกแบบ ดูอ่อนหวานเข้ากับเจ้าของชื่อดี
“หนูนีนมาจากต่างจังหวัดค่ะ พี่ในหมู่บ้านเคยทำงานที่นี่บอกว่ามันได้เงินเยอะ หนูนีนอยากช่วยพ่อแม่หาเงินค่ะ”
เลโอนาร์โดฟังแล้วพอเข้าใจได้ ความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างลำบากของคนต่างจังหวัดทำให้ต้องดิ้นรนเป็นเรื่องธรรมดา ชายหนุ่มกอดอกก่อนจะบอก
“ลุกขึ้น”
ใบหน้าหวานฉายแววงุนงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามคำสั่ง เลโอนาร์โดถึงได้เห็นชัด ๆ ว่าจานีนอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง ๆ หลวมโพรกกับกางเกงผ้าความยาวประมาณน่อง สาบานเถอะว่าถ้าให้คนอื่นเป็นคนประเมินในการรับเข้าทำงาน จานีนไม่ผ่านตั้งแต่การแต่งตัวแล้ว
ไร้การดึงดูด ไม่น่าสนใจ มองอย่างไรก็คงจะเรียกแขกไม่ได้ แต่สำหรับเลโอนาร์โด เขาคิดว่าเด็กสาวคนนี้น่าสนใจ
“ดึงเสื้อขึ้นแล้วหมุนตัว” ชายหนุ่มบอก เขาเห็นว่าจานีนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่มือเล็กทั้งสองข้างจะจับที่ชายเสื้อและดึงขึ้นสูงจนเกือบถึงอก ร่างเพรียวบางหมุนตัวให้เขาได้เห็นทรวดทรงอย่างถ้วนทั่ว
ตัวบาง เอวเล็กคอด แต่มีก้นมีสะโพก เลโอนาร์โดคิดอยู่แล้วว่ามองไม่ผิด ขนาดเขายังมองตาค้างอยู่นานอย่างลืมตัว นับประสาอะไรกับแขก
“อืม โอเค”
“คุณจะให้หนูนีนทำงานที่นี่ไหมคะ” จานีนถามเสียงเบา ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าสบตา คงจะกลัวเขาอยู่ไม่น้อย เลโอนาร์โดลูบคางตนเองเบาๆ อย่างกำลังใช้ความคิด
อันที่จริงเด็กในร้านมีค่อนข้างเยอะอยู่แล้ว ตอนที่ผู้จัดการร้านบอกว่ามีคนมาสมัครงานเขาก็คิดว่าจะปฏิเสธ แต่พอได้เห็นจานีนแล้วก็มั่นใจว่าถ้ารับเธอเข้าทำงานคงจะทำเงินให้กับร้านของเขาได้อีกโข
“ฉันรับ เธอพร้อมเริ่มงานวันไหน”
“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะคุณ!”
เลโอนาร์โดไม่ทันได้ตั้งตัว อีกฝ่ายก็พุ่งเข้ามายกมือไหว้แนบอกเขา จานีนตัวสูงเท่าอกเขาเท่านั้นเอง คงจะถูกใจพวกผู้ชายบ้าอำนาจที่ชอบรังแกคนที่ดูอ่อนแอกว่ามากทีเดียว หญิงสาววางมือลงบนอกของเขาพร้อมระบายยิ้มหวาน ราวกับว่าความประหม่าเมื่อก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น
“หนูนีนพร้อมเริ่มงานวันนี้เลยค่ะ”
“กระตือรือร้นดีนะ” เลโอนาร์โดว่า ก่อนจะดันร่างของคนตัวเล็กออก แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่จานีนนั่งเมื่อครู่ เพื่ออธิบายให้ฟังว่างานของอีกฝ่ายต้องทำอะไรบ้าง
“งานของเธอคือต้องคอยดูแลแขก ตามใจแขกเท่าที่จะทำได้ อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ต้องฝืน เงินที่แขกจ่ายสำหรับค่าตัวเธอจะแบ่งเปอร์เซ็นต์แปดสิบยี่สิบ ส่วนทิปจะเป็นของเธอทั้งหมด”
จานีนพยักหน้าอย่างตั้งใจฟัง เลโอนาร์โดลอบมองท่าทางของอีกฝ่ายตอนที่เผลอ เพื่อสังเกตว่าความใสซื่อที่อีกฝ่ายแสดงออกมาให้เขาเห็นนั้น มันเป็นเพียงการเล่นละครเพื่อสร้างความน่าสนใจหรือไม่ แต่สิ่งที่เห็นก็มีเพียงความตื่นเต้นที่ฉายชัดในแววตา เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ล้วนเป็นกระจกบานใส ทำให้มองเห็นวิวเมืองตอนกลางคืนได้อย่างชัดเจน
“ที่นี่หรูมากเลยค่ะ หนูนีนจะตั้งใจทำงาน จะได้มีเงินเยอะ ๆ ส่งกลับไปที่บ้าน” จานีนพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เลโอนาร์โดจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เธอพักที่ไหน มีที่พักหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ หนูนีนพิ่งลงรถทัวร์เมื่อเช้าเอง”
“ฉันจะมีที่พักสำหรับพนักงานให้ เป็นอะพาร์ตเมนต์อยู่ไม่ไกลจากร้านเท่าไร แต่เธอต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นนะ อยู่ได้ไหม” เลโอนาร์โดถาม อะพาร์ตเมนต์นี้เป็นของเขาที่เปิดให้พนักงานในร้านได้พักโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใด ๆ ถือว่าเป็นสวัสดิการ
เลโอนาร์โดไม่ใช่คนใจดี เขาไม่ได้มีเมตตาถึงขนาดว่าให้พนักงานอยู่ฟรีกินฟรี เพียงแต่ดีกว่าปล่อยอะพาร์ตเมนต์เก่า ๆ นั่นไว้เฉย ๆ โดยไม่มีคนดูแล อย่างน้อยพนักงานที่พักอยู่ก็จะช่วยดูแลทำความสะอาดให้ รอวันที่เขาจะทุบมันเพื่อทำเป็นอะไรสักอย่างในวันข้างหน้า
“อยู่ได้ค่ะ สบายมาก” จานีนพยักหน้ารัว เลโอนาร์โดจึงเรียกบอดีการ์ดคนหนึ่งเข้ามา ให้จัดการพาเธอไปทำความรู้จักกับคนอื่น ๆ และพาไปที่พักให้เรียบร้อย
“แล้วคุณล่ะคะ”
“ฉันมีงานต้องไปทำต่อ” เลโอนาร์โดบอก พยักหน้าให้ลูกน้องช่วยจัดการต่อ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องรับรอง
……
- Writer
