2
1195 Words
เสียงที่โต้ตอบลูกค้าปากไม่ดีคือ บุญเพิ่ม บิดาหนวดกระดิกของหญิงสาวที่กำลังถูกหนุ่มทำเป็นหมาหยอกไก่ มือของชายหวงลูกถือไม้ตะพดไว้มือหนึ่ง ใช้หัวไม้ที่ถืออยู่ตีลงบนฝ่ามืออีกข้างเบาๆ มองหน้าชายหนุ่มที่มาก้อร่อก้อติกใส่ลูกสาวอย่างเอาเรื่อง
“เอ่อ...ไม่รับก็ได้ครับ รับส้มตำปูปลาร้า ลาบหมู ก้อยเนื้อ น้ำตกเนื้อ ต้มแซบซี่โครงหมูอ่อน ปลาส้มด้วยครับแล้วก็ข้าวเหนียวสามกระติ๊บ ขนมจีนหนึ่งจาน ไก่ทอดหนึ่งจาน โค้กหนึ่งขวด น้ำแข็งหนึ่งถังครับ”
ลูกค้าคนเดิมรีบสั่งอาหารโดยไม่ต้องดูเมนู มองชายร่างท้วมที่ยืนทำหน้าดุอย่างเกรงๆ แต่ก็ไม่วายแอบมองร่างงามที่เดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อส่งออเดอร์ บุญเพิ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องหวงลูกสาว ถึงกับหนวดกระดิกอีกครั้ง
“มองอะไร” บุญเพิ่มตวาดใส่ลูกค้ารายนั้นจนอีกฝ่ายหัวหด “จะนั่งรออาหารดีๆ หรือจะนั่งรอพร้อมเลือดหัวออก”
คนถูกขู่สะดุ้งที่ได้พบเจอฤทธิ์เดชพ่อหวงลูกสาวสมคำร่ำลือ
“ครับๆ นั่งรอดีๆ ครับ” ชายคนนั้นรีบพูดลิ้นรัว ตัวงอจนเพื่อนร่วมโต๊ะด้วยอดที่จะขำไม่ได้
“เป็นไงล่ะมึง อยากลองดีดีนัก ดีเท่าไหร่ที่ไม่โดนไม้ตะพดแพ่นหัว” เสียงของเพื่อนร่วมโต๊ะดังขึ้นเมื่อร่างของบุญเพิ่มเดินห่างไป
“กูก็แค่อยากรู้ว่าจะดุสมกับคำร่ำลือหรือเปล่า แม่งดุชิบเป๋งเลย”
คนที่ได้ประจักษ์กับฤทธิ์เดชคนหวงลูกสาวถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ หันหน้าไปมองบุญเพิ่มที่ยังส่งสายตาพิฆาตใส่จนเขาถึงกับสะดุ้งอีกรอบ รีบหันหน้าไปพูดคุยกับเพื่อนทันที
พอบุญเพิ่มเดินมาถึงเคาน์เตอร์ของร้าน นลินธารา ลูกสาวเพียงคนเดียวของบุญเพิ่ม เอ่ยปรามเบาๆกับผู้เป็นพ่อกับวีรกรรมเมื่อครู่
“พ่อไปพูดแรงๆ ทำหน้าดุๆ กับเขาอย่างนั้น เดี๋ยวก็เสียลูกค้ากันพอดี”
“เสียก็เสียไปสิ ลูกค้าชีกออย่างนี้พ่อไม่อยากได้นักหรอก กลัวว่าจะต้องพาไปโรงหมอเย็บแผลที่พ่อแพ่นกบาลมันมากกว่าให้มันนั่งกินอาหารสบายๆ ในร้าน” บุญเพิ่มไม่สนใจลูกค้าประเภทนี้สักเท่าไหร่ เขาหวงลูกสาวมากกว่าห่วงรายรับที่จะเข้ามาในกระเป๋าหลายเท่า “ไอ้คนประเภทนี้ไม่ปรามมันบ้าง มันจะเคยตัว เมื่อกี้ถ้าพ่อไม่เกรงใจ พ่อตีมันหัวแตกแน่ๆ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุญเพิ่มกลายร่างเป็นพ่อเสือหวงลูกเสือ เขาทำมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่นลินธาราแตกเนื้อสาว ความสวยที่เพิ่มขึ้นทุกวัน เขาจึงต้องกันท่าผู้ชายทุกคนที่เข้าจีบ ทั้งขู่ ทั้งใช้ไม้ตะพดตีหัวและตามตัวแล้วแต่อารมณ์ในตอนนั้น จนวีรกรรมของเขาเลื่องลือไปทั่วจังหวัด ส่งผลให้ไม่มีใครกล้าแหยมหน้าเข้ามาจีบนางฟ้าของเขา
“แหมพี่ หวงลินมากระวังลินขึ้นคานนะพี่เพิ่ม” ลำดวนน้องสาวคนสุดท้องของบุญเพิ่มที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์พูดแซวพี่ชาย
“ขึ้นก็ขึ้นสิวะ ข้าเลี้ยงลูกของข้าได้” บุญเพิ่มสวนกลับน้องสาว
“พี่จะหวงอะไรลินนักหนา ลินมันก็โตแล้วนะ เรียนก็จบป.ตรีแล้วด้วย ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ด้วยซ้ำไป จะมีแฟนแล้วไม่แปลกหรอกพี่”
“ลูกข้าตัวเล็กนิดเดียว ยังไม่เห็นโตเลย” เขาเถียงดื้อๆ “เพราะฉะนั้นยังไม่ต้องรีบมีแฟนก็ได้ รอให้โตกว่านี้หน่อยก็ยังไม่สาย อีกอย่างจะรีบมีแฟนมีผัวไปทำไม ใช้ชีวิตโสดให้คุ้มก่อน อายุสี่สิบห้าสิบค่อยแต่งหรือไม่ก็อยู่เป็นโสดให้ข้าเลี้ยงก็ได้ ข้าเลี้ยงได้ ข้ามีเงิน”
คนหวงลูกบอกความตั้งใจอันแน่วแน่ให้น้องสาวรับรู้ ลำดวนส่ายหัวเบาๆ ส่วนนลินธาราได้แต่นิ่งเงียบเพราะเข้าใจความรักและความเป็นห่วงที่บิดามีต่อตนดี
“ไอ้ที่ว่าเล็กนิดเดียว ตรงไหนของลินที่มันเล็ก ฉันเห็นมันใหญ่ทั้งตัวเลย” ลำดวนเถียงหน้าทะเล้น
“ก็เล็กมันทุกตรงนั่นแหละ” บุญเพิ่มสะบัดเสียงตอบ น้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ “ลูกข้า ข้าหวงของข้า เอ็งไม่ต้องมายุ่ง ไปเลยไปทำงานเดี๋ยวเมียข้ามาฉีกอกเอ็ง ข้าช่วยไม่ได้นะ”
“ไม่ต้องเอาพี่อุบลมาขู่ฉันหรอก พี่ระวังตัวพี่เองเถอะ ฉันได้ยินพี่อุบลบ่นว่า พี่ชอบไล่ลูกค้าบ่อยๆ เงินหดไปเยอะ ไล่ลูกค้ามากเข้าพี่อุบลจะไล่พี่ออกจากบ้าน” ลำดวนลอยหน้าลอยตาพูด ปรายตามองท่าทางของพี่ชายที่ลนลาน ทำหน้าตาเลิ่กลั่กแล้วอดที่จะขำไม่ได้
“จริงเหรอ อุบลพูดอย่างนั้นกับเอ็งเหรอ” คนหวงลูกแต่กลัวเมียเข้าเส้นถามกลับ
“จริงสิ จะโกหกทำไม” น้องสาวตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ “ฉันว่านะ พี่รีบกลับไปดูมวยถ่ายทอดสดที่บ้านดีกว่า ก่อนที่พี่อุบลจะออกมาเห็นพี่อาละวาดใส่ลูกค้า คราวนี้แหละคนที่หัวแตกจะเป็นพี่เอง”
“เออๆ งั้นข้ากลับบ้านก่อนนะ แล้วเอ็งอย่าไปบอกอุบลล่ะว่าข้าพูดจาไม่ดีกับลูกค้า เดี๋ยวข้าจะซวยเอา” บุญเพิ่มชะเง้อคอมองไปยังประตูห้องครัวระหว่างที่บอกลำดวน
“ไม่บอกหรอก ไปเถอะพี่ รีบไป ก่อนที่จะไม่ทัน” ลำดวนเร่งพี่ชาย
“ข้าไปล่ะนะ” บุญเพิ่มเดินออกไปจากร้าน เดินตรงไปขึ้นคร่อมรถเครื่องสองล้อคันเก่ง สตาร์ทรถคู่ใจก่อนจะบิดกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านอย่างรวดเร็ว
“อาลำดวนแกล้งพ่ออีกแล้วนะ”
“ก็พอเอ็งมันแสบนี่นา หวงเอ็งไม่เข้าเรื่อง” คนเป็นอามองรถพี่ชายที่ขับห่างออกไปแล้วยิ้ม “แต่ก็น่าขำนะ พี่เพิ่มไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น แต่กลัวเมียยิ่งกว่าอะไรในโลก ถ้าเอาแม่เอ็งมาขู่ทีไร ได้ผลทุกที”
“พ่อเป็นห่วงลิน พ่อบอกว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้”
นลินธาราเข้าใจทุกสิ่งอย่างที่บิดาทำ เธอไม่โกรธหรือรู้สึกอึดอัดกับความหวงลูกจนออกนอกหน้าของบุญเพิ่ม
“มันก็ไม่ทุกคนนะลิน ผู้ชายไม่เหมือนกันทุกคน ผู้ชายดีๆ ก็มีเยอะไป สักวันหนึ่งลินก็ต้องกับผู้ชายที่ลินพอใจ ไม่แน่นะว่าอาจจะเจอเร็วๆ นี้ก็ได้”
“ลินยังไม่คิดเรื่องนี้ค่ะ ถ้ามีก็มี ไม่มีลินก็อยู่กับพ่อแม่ อยู่กับอาก็ได้ ลินไม่เดือดร้อน ลินไปทำงานดีกว่า”
นลินธาราไม่รีบร้อนเรื่องการมีคนรัก เธอมีความสุขที่จะอยู่แบบนี้ เธอคิดว่าความรักเป็นเรื่องของพรหมลิขิต และมันก็จะเดินทางมาหาเธอเอง...เมื่อถึงเวลา
- Writer
