5
1331 Words
ราวหนึ่งทุ่มเศษนลินธาราก็มาถึงร้านอาหารปิ้งย่างภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใกล้กับแหล่งสถานบันเทิงย่านรัชดา พอมาถึงเธอก็พบว่าวนาธร ลอเร็นโซ รอซซี่ได้มานั่งรอเธอก่อนแล้ว งานนี้เธอต้องขออนุญาตพ่อกับแม่เดินทางมาจากอุบลราชธานีเพื่อมาพบปะกับเพื่อนทั้งสอง
“ลินนึกว่าจะมาคนแรกแล้วนะ โตยังมาก่อนลินอีก”
นลินธาราทักวนาธร
วนาธรมีชื่อเล่นสองชื่อ ชื่อ โต คือชื่อเล่นเป็นภาษาไทย ส่วน เร็นโซ จะเป็นชื่อเล่นทางฝั่งพ่อเรียก
“พอดีโตมาเอายาให้ตาที่โรง’ บาลก็เลยมาเร็ว” เพราะปกติวนาธรจะมาหลังเพื่อนสาวคนสนิทเสมอ
“ยุงบอกว่าจะมาช้าหน่อย งานยังไม่เสร็จ” เธอพูดถึงเพื่อนรักอีกคนหนึ่งที่นัดหมายมาพบเจอกัน
“พูดถึงยุง โตว่าจะหางานให้ใหม่ ดูท่าทางบอสคนนี้จะแบกงานทั้งบริษัทมาให้ยุงทำ นัดกันทีไรช้าตลอด โตล่ะสงสารยุงจริงๆ ทำงานประจำเสร็จก็ต้องไปทำงานพิเศษ เลิกงานก็ตีหนึ่งตีสอง กว่าจะได้หลับได้นอนก็ดึกดื่น ตื่นแต่เช้ามาทำงานอีก เฮ้อ!...”
วนาธรไม่ได้โกรธเคืองที่อทิตยามาล่าช้าทุกครั้งที่นัดหมาย เพราะรู้ดีว่างานประจำของเธอนั้นยุ่งมากแค่ไหน ครั้นจะหางานใหม่ให้ทำอทิตยาก็ปฏิเสธเนื่องจากบริษัทที่ทำอยู่มีความมั่นคง รายได้แม้ว่าจะไม่สมค่าเหนื่อยแต่ก็ดีกว่าไปทำงานที่อื่น ส่วนงานพิเศษนั้นเป็นงานที่เธอเลือกที่จะทำ เป็นเพราะฐานะครอบครัวของอทิตยาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ หากจะเทียบกับวนาธรและนลินธาราก็ถือว่าห่างไกลกันมากนักโดยเฉพาะวนาธรที่เข้าขั้นเศรษฐี
“ยุงไม่ยอมลาออกหรอก งานดีๆ บริษัทที่มั่นคงและโอกาสที่จะไปทำงานที่นี่มันยากนะ ยุงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปแน่ๆ อีกอย่างอีกเดือนนึงก็จะผ่านโปรแล้ว ถ้าผ่านโปรยุงจะได้รับเงินเดือนขึ้นอีกหมื่นนึง ยุงถึงได้ขยันขันแข็งยังไงล่ะ”
“โตรู้ไงถึงได้สงสารยุง ถูกใช้งานอย่างกับนางทาส สงสัยบอสของยุงจะเป็นง่อยจริงๆ คิดดูนะ ขนาดน้ำในตู้เย็นในห้องทำงานของตัวเองแท้ๆ ยังเดินไปหยิบไม่ได้ ต้องให้ยุงเข้ามาหยิบให้ หมั่นไส้ชะมัด”
อทิตยานำเรื่องของบอสใหญ่มานินทาให้เขากับนลินธาราฟังบ่อยๆ อาจเป็นเพราะอทิตยาเครียดจึงมาระบายให้เพื่อนรักทั้งสองฟัง ซึ่งคนฟังก็อดหมั่นไส้บอสของอทิตยาไม่ได้ ที่ใช้งานเพื่อนของเขาตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
“เอาเถอะน่า อย่าบ่นเลย คิดเสียว่าเพื่อนของเรายอมรับสภาพเองก็แล้วกัน ลินว่าสั่งอาหารรอยุงเลยก็แล้วกัน แล้วเรื่องที่โตนัดลินกับยุงมา รอให้ครบองค์ประชุมแล้วค่อยคุยกันทีเดียว”
นลินธาราพูดขณะที่หยิบเมนูของร้านมาเปิดดูแล้วสั่งอาหารตามที่ตนกับเพื่อนชอบ ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา อทิตยาก็มาถึงร้านอาหาร
“ขอโทษทีเพื่อน ฉันมาช้าอีกแล้ว” มาถึงอทิตยาก็กล่าวขอโทษเพื่อนเป็นอันดับแรก
“ไม่เป็นไร ฉันสองคนเข้าใจ มาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนดีไหม”
นลินธาราปลอบเพื่อน ก่อนจะเรียกพนักงานให้นำน้ำมาเสิร์ฟให้เพื่อนรัก ทันทีที่พนักงานคนนั้นนำน้ำมาเสิร์ฟให้เพื่อนสาวก็ยกดื่มรวดเดียวเกือบครึ่งแก้ว
“กว่าฉันจะสะสางงานกองท่วมหัวเสร็จก็ปาไปเกือบทุ่ม นี่ฉันนั่งพี่วินมานะเนี่ย ไม่งั้นคงยังไม่ถึง”
คนที่เพิ่งดื่มน้ำเสร็จรีบพูด แล้วเธอก็ไม่รอช้าทานอาหารที่เพื่อนสนิทสั่งรอทันที พอกินไปได้สักครู่ การสนทนาเป็นจริงเป็นจังของทั้งสามจึงเริ่มขึ้น
“นายว่ามาโต เรื่องสำคัญที่นายบอกเราสองคนน่ะ” อทิตยาเปิดประเด็น
“คุณอาของฉันจะมาเมืองไทยน่ะ คุณอาบอกว่า คุณย่าคิดถึงฉันมากอยากให้ฉันไปโรม” คำพูดของหนุ่มลูกครึ่งเรียกความตกใจให้สองสาวในทันที
“หา! ว่าอะไรนะ คุณอาของนายจะพานายไปโรมเหรอ ฝันไปหรือเปล่า”
อทิตยาร้องตกใจและคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอน เนื่องจากพลเอกฤทธิไกร คุณตาจอมเฮี้ยบไม่มีวันยอม แค่ญาติฝั่งพ่อของวนาธรมาเหยียบเมืองไทย ยังพบตัววนาธรยาก แต่นี่คิดจะพากลับไปอิตาลี งานนี้จึงยากหลายเท่าตัว
“ตาของโตไม่ยอมหรอก แค่คุณอาของโตมาหาโตยังยากเลย นับประสาอะไรกับจะพาโตไปโรม ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน”
นลินธารามีความคิดเห็นตรงกับอทิตยา
“โตถึงนัดลินกับยุงยังไงล่ะ โตอยากให้ลินกับยุงช่วยโตหน่อย”
“ช่วยยังไง อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันกับลินไปช่วยพูดกับคุณตา ถ้าใช่ ฉันไม่เอาด้วยนะ คุณตาทั้งดุ ทั้งโหด ฉันสยอง” อทิตยาพูดพลางทำท่าตัวขนลุกประกอบ
“ไม่ใช่อย่างนั้น โตมีแผนที่ดีกว่านั้น แต่จะว่าไปไม่ใช่แผนของโตหรอก เป็นแผนของคุณอาริโกน่ะ”
“แล้วแผนมีว่าไง” นลินธาราถาม
“คุณอาจะมาลงเครื่องที่เวียงจันทน์แทนที่จะมาลงที่ไทย เพราะคุณตารู้ทุกอย่างยิ่งกว่าดาวเทียมทหารเสียอีก คุณอาก็เลยจะไปลงที่นั่นแทนแล้วเข้ามาเมืองไทยตรงจุดผ่านแดนมิตรภาพไทย-ลาวที่หนองคาย โตเลยอยากให้ลินไปรับคุณอาตรงชายแดนหนองคายน่ะ แล้วก็วานให้ลินจองโรงแรมในตัวเมืองอุบลให้คุณอาด้วย เพราะถ้าคุณอาจองเองกลัวว่านกรู้จะคาบข่าวไปบอกคุณตาอีก ให้ลินจองในชื่อของลินแต่คนพักคือคุณอาดีกว่า ปลอดภัยกว่าเยอะ”
วนาธรบอกแผนที่นัดแนะไว้กับเอ็นริโกให้สองสาว การเดินทางมาเมืองไทยของเอ็นริโกในครั้งนี้ คุณอารูปหล่อไม่ต้องการให้ฤทธิไกรรู้ตัว เขาจึงคิดแผนนี้ขึ้นมาและคิดว่ามันได้ผล
“เรื่องที่จะให้ลินไปรับคุณอาไม่มีปัญหาหรอก แต่ลินก็ยังสงสัยว่า คุณตาจะไม่รู้เหรอว่าคุณอาของโตมาเมืองไทย โตอย่าลืมสิว่าคุณตาของโตน่ะหูตาเป็นสับปะรดเชียวนะ แค่คุณอามาเมืองไทยก้าวเดียวยังรู้เลย ถ้าลงเครื่องที่เวียงจันทน์แล้วโตเป็นคนไปหาคุณอาที่นั่น ลินว่ามันจะดีกว่านะ มาที่นี่คุณตาก็รู้อยู่ดี”
นลินธารามีความคิดต่าง ไม่ว่าเอ็นริโกจะเข้ามาเมืองไทยด้วยวิธีใด หูตาสับปะรดของฤทธิไกรก็คงรู้อยู่ดี เธอจึงเสนอทางออกใหม่ให้วนาธร
“เออจริงด้วย ฉันเห็นด้วยกับลิน แผนนี้ดีกว่า” อทิตยาเห็นด้วยกับเพื่อนสาว
“ลินกับยุงพูดอย่างกับไม่รู้นิสัยตาของโต” วนาธรพูดเสียงเหนื่อยอ่อน “เธอสองคนลืมไปแล้วเหรอว่า คุณตาสั่งห้ามไม่ให้โตไปเมืองนอก อย่างคราวก่อนโตไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแม่ คุณตายังไปด้วยเลยเพราะกลัวว่าคุณพ่อกับคุณอาจะแอบย่องมาหาโต มีเหรอที่โตจะได้ไปลาวตามลำพังโดยไม่มีลูกน้องของตาตามตูด”
“จริงด้วย ลินลืมคิดไป” นลินธาราพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่โตบอก ลินจะเป็นคนไปรับคุณอาแล้วพาไปพักที่โรงแรมเอง ว่าแต่คุณอาจะมาเมื่อไหร่”
- Writer
