“พ่อปากหวานของแม่ จริงที่สุดเลยลูก แม่กับลินและสองอาจะนั่งให้กำลังใจริโกนะลูก ริโกต้องสู้ๆ นะ” อุบลให้กำลังใจเอ็นริโกอย่างออกนอกหน้า บุญเพิ่มเห็นแล้วหมั่นไส้เอ็นริโกมากขึ้น
“เลิกพูดกันได้แล้ว เริ่มลงมือกินเสียที ข้ารอนานแล้วนะ”
บุญเพิ่มขัดกลางวง
“คุณอาสู้ๆ นะคะ ลินเป็นกำลังใจให้ค่ะ”
กำลังใจจากใคร ไม่เท่ากำลังใจจากนลินธารา เพราะทำให้เอ็นริโกมีพลังที่จะต่อสู้กับความเผ็ดร้อนจนปากพองมากขึ้น เขาสูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกมาแรงๆ ก่อนจะลงมือทานอาหารบนโต๊ะ ที่มีข้อแม้อีกข้อว่า ห้ามดื่มน้ำช่วยแม้แต่หยดเดียว
คนรับคำท้าเริ่มลงมือทานอาหาร เวลานี้เอ็นริโกไม่สนใจรสชาติ เขาสนใจเพียงแค่ว่าต้องทานให้หมด และต้องใช้เวลาให้น้อยที่สุด เอ็นริโกตักอาหารใส่ปากคำโต แม้ว่าในช้อนจะมีพริกเม็ดแดงที่ให้รสชาติเผ็ดเกินบรรยาย แต่เขาก็จินตนาการว่า มันคือความรักของตนที่มีต่อนลินธารา ยิ่งเผ็ดมากความรักก็มากตาม
นลินธาราเ
