15
1149 Words
บุญเพิ่มขับรถเครื่องสองล้อคู่ใจมาจอดใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ข้างรั้วร้านอุบลแซบอีหลี ก่อนจะก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์ ยกมือขึ้นหยิบไม้ตะพดที่เหน็บไปตรงเอวด้านหลัง แล้วเดินถือเข้าไปในร้านอาหารของตน
“วันนี้ทำไมถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะ ไม่ไปดูมวยรึไงพี่เพิ่ม” ลำดวนทักพี่ชายที่เดินมาหยุดยืนหน้าเคาน์เตอร์
“ดูจบแล้วก็ถึงมายังไงล่ะ ข้าจะพลาดได้ไง” บุญเพิ่มตอบน้องสาว แต่สายตากลับกวาดมองไปทั่วร้านราวกับว่ากำลังมองหาใครบางคน
“แล้วนี่พี่มองหาใคร” ท่าทางของบุญเพิ่มทำให้นางนึกสงสัย
“มองหาลินลูกข้าน่ะสิ อยู่ไหนวะเนี่ย” ตอบจบก็ยิงคำถามใส่ “เอ็งเห็นลินรึเปล่า”
“พี่มีอะไรหรือเปล่าถึงได้ถามถึงลิน”
“บ๊ะ! ข้าถามเอ็งก็ตอบมาสิวะ ไม่ใช่มาย้อนถาม” คนที่กำลังร้อนใจตวาดใส่ลำดวนไม่ดังมา
“ลินยังไม่มาหรอก ไปส่งโตกับยุงที่สนามบิน ส่งเสร็จคงมา” คำตอบของน้องสาว เรียกรอยยิ้มให้คนหวงลูก
“โตกับยุงกลับแล้วเหรอ ถ้างั้นไอ้หนุ่มฝรั่งมันก็ต้องกลับด้วยน่ะสิ”
“ที่แท้มาหาลินก็เพราะกลัวว่า พ่อยอดขมองอิ่มของฉันจะจีบลินนี่เอง ต่อมหวงลูกเลยกำเริบ ก็เลยมาที่นี่” พอได้ยินคำถามของบุญเพิ่ม ลำดวนก็ถึงบางอ้อทันที
“เอ็งพูดอย่างกับข้าไม่เคยมาที่นี่อย่างนั้นแหละ ข้ามาออกบ่อยแล้วที่ข้าไม่มาเพราะข้าต้องไปทำธุระที่อุดรต่างหากล่ะ เอ็งพูดดีๆ นะ พูดไม่ดีข้าเอาไม้ตะพดฟาดหัวจริงๆ ด้วย” บุญเพิ่มทำเสียงเข้มใส่น่องสาว ยกไม้ตะพดขึ้นสูงแกมขู่
“ไม่ต้องมาทำเสียงดัง ทำท่าขึงขังเลย หวงลูกก็บอกไม่เถอะ ไม่ต้องมาทำอย่างนี้แก้เขิน” ลำดวนพูดอย่างรู้ทางพี่ชาย “พี่เพิ่ม ลินมันโตแล้วนะ มีแฟนมีผัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเรื่องใหญ่อะไรเลย ปล่อยๆ ลินมันบ้างเถอะ ที่สำคัญถ้าคุณริโกจะจีบลินจริงก็ดีน่ะสิ คุณริโกทั้งหล่อ ทั้งรวย โอ๊ย! เห็นแล้วอยากจะกลับไปเป็นสาวๆ อีกครั้ง ฉันจะจับปล้ำทำผัวซะเลย”
คำชมเอ็นริโกออกนอกหน้าของลำดวน ทำเอาหนวดงามของบุญเพิ่มกระตุกมากขึ้น แล้วยิ่งทำให้บุญเพิ่มหมั่นไส้คุณอาหนุ่มของวนาธรหนักเข้าไปอีก อีกทั้งอยากจะเห็นหน้านักว่า จะหล่อลากดินอย่างที่ใครพูดถึงหรือไม่
“มาเอะอะอะไรแถวนี้พี่เพิ่ม จวนได้เวลาร้านเปิดแล้วนะ แทนที่จะช่วยกันจัดร้าน กลับมาโหวกเหวกเหมือนพ่อค้าแม่ค้าตลาดสดอยู่ได้”
เสียงอุบลที่เดินมาพร้อมกับตัว ทำให้ท่าทางขึงขังของคนหวงลูกกลายเป็นแมวหงอยทันที ลำดวนเห็นท่าทางของพี่ชายแล้ว อดขำไม่ได้ บุญเพิ่มเก่งกล้ากับทุคน ยกเว้นคนเดียวคือ อุบล
“ไม่ได้เอะอะอะไรเลย พี่แค่มาแวะคุยกับลำดวนเท่านั้นเอง คุยเสร็จก็ตั้งใจว่าจะช่วยจัดโต๊ะ” บุญเพิ่มแก้ตัวเสียงอ่อน ยิ้มแห้งให้ภรรยาสุดที่รัก
“ใช่ที่ไหนล่ะพี่อุบล พี่เพิ่มมาสืบข่าวเรื่องพ่อยอดขมองอิ่มของเราต่างหากล่ะ คงไปได้ยินใครพูดอะไรมาแน่ๆ ถึงได้กลายร่างเป็นพ่อจอมหวงลูกน่ะพี่ นี่ก็มาคาดคั้นถามฉันว่า คุณริโกกลับอิตาลีไปหรือยัง”
ลำดวนได้ทีฟ้องพี่สะใภ้ แล้วอยากจะหัวเราะกับท่าทางกลัวเมียของพี่ชาย
“เอ็งพูดอะไรลำดวน ข้าไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะ เอ็งน่ะมั่ว”
“มั่วเม่ออะไร พูดจริงต่างหาก” ลำดวนเถียงสู้
“เอาล่ะ ไม่ต้องเถียงกัน” อุบลห้ามศึกน้ำลายของสองพี่น้อง “พี่เพิ่ม พี่เพิ่มฟังฉันนะ ลินน่ะโตแล้ว เรียนจบแล้ว ถ้าริโกจะมาจีบลิน แล้วถ้าลินรักริโก ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร พี่ก็อย่างเพิ่งตีโพยตีพายไปก่อนเลย เรายังไม่รู้เลยว่า ริโกจะชอบพอลินหรือเปล่า เหตุผลสำคัญที่ริโกมาเมืองไทยไม่ใช่เพราะตั้งใจมาจีบลินซะเมื่อไหร่ เขามาพาโตไปหาย่าต่างหากล่ะพี่ รอให้มั่นใจก่อนว่าผู้ชายเขามีใจให้ลูกของเราแล้วค่อยหนวดกระตุก ไม่ใช่ทำตัวเป็นอันธพาลคอยจะไปฟาดหัวคนอื่นเขาอย่างนี้ เข้าใจไหมพี่เพิ่ม”
อุบลอบรมสามีชุดใหญ่ คนถูกอบรมหน้าเจื่อน ไม่กล้าเถียงอุบลสักคำ ได้แต่ยืนสงบเสงี่ยมฟังคำพูดที่มีเหตุผลของภรรยา แต่ทว่าคนหวงลูกแม้ว่าจะได้ยินเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามากเพียงใด สุดท้ายก็คงอดไม่ได้ที่จะเปิดศึกกับเอ็นริโก หากเข้ามาขายขนมจีบนลินธารา
“ถ้าไอ้ฝรั่งมันจีบลินจริงๆ พี่หวงลูกได้ใช่ไหม” บุญเพิ่มถามเสียงอ่อย
“ฉันคงห้ามพี่ไม่ได้หรอกนะ เพราะมันเป็นนิสัยของพี่ อีกอย่างลินก็เป็นลูกสาวของพี่ พ่อหวงลูกมันก็ย่อมทำได้ แต่ให้มันพอดีหน่อยก็แล้วกัน อย่าให้มันเยอะไป”
อุบลรู้ดีว่า สามีรักและหวงลูกสาวมากแค่ไหน ซึ่งนางเองก็คงห้ามไม่ให้บุญเพิ่มหวงและห่วงนลินธาราเรื่องผู้ชายที่เข้ามาจีบไม่ได้ ในเมื่อห้ามไม่ได้นางก็ต้องทำได้แค่ปราม
“จ้ะ รับรองว่าพี่จะหวงลินแบบพอดี๊พอดีตามใจอุบลเลยจ้ะ” เมื่อภรรยาเปิดไฟเขียว เขาก็คงต้องเตรียมหาวิธีขัดขวางเอ็นริโกล่วงหน้า “พี่ไปช่วยเด็กในร้านจัดโต๊ะก่อนนะ”
บุญเพิ่มเดินถือไม้ตะพดเดินไปช่วยเด็กในร้านทำงานด้วยรอยยิ้ม โดยมีสายตาระอาของภรรยามองตามไป
“พี่อุบล พี่คิดว่าถ้าริโกจีบลินจริงๆ พี่เพิ่มจะทำยังไง จะไล่หวดริโกไหมเนี่ย” ลำดวนถามพี่สะใภ้ สีหน้าและน้ำเสียงเป็นกังวล เนื่องจากนางแอบเชียร์เอ็นริโกอยู่เงียบๆ
“จีบจริงๆ ก็ดีสิ ริโกน่ารักจะตาย ฝรั่งอะไรก็ไม่รู้น่าเอ็นดู กินปลาร้าก็เก่ง”
ยามที่อุบลพูดถึงเอ็นริโก ใบหน้าของนางจะเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม พลอยทำให้ลำดวนยิ้มไปด้วย เพราะทราบดีว่า พี่สะใภ้มีความคิดเช่นไร ซึ่งก็ตรงกับความคิดของนางเช่นกัน
- Writer
