ของรีสอร์ทจนไม่ทันระมัดระวัง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามเบาๆ หากน้ำเสียงก็มีพลังกังวาน ช่วยพยุงร่างบอบบางของเธอขึ้นช้าๆ
“เอ่อ…” มินตราเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยความตะลึง ประสานสายตาคมประกายเข้ากับดวงตาสีสนิมเหล็กของชายผู้มีใบหน้าคมเข้ม หน้าผากนูนเต็ม จมูกโด่งเป็นสัน แลเห็นเส้นขนคิ้วสีดำสนิทเรียงแนวดกหนา รับกับดวงตารียาวคล้ายผลอัลมอนด์ หนวดเคราสีดำรกอยู่เหนือริมฝีปากหยัก ไล่ลงมาถึงคางแล้วโค้งขึ้นไปตามแนวกรามทั้งสองข้างจนเชื่อมต่อกับจอน
“ขอบคุณค่ะ…ฉันซุ่มซ่ามเอง” หญิงสาวตำหนิตัวเอง ขณะที่สายตายังไม่ละจากใบหน้าหล่อเหลาครึ้มเคราของเขา
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เขาคลายท่อนแขนที่รัดร่างเธอเอาไว้แน่นด้วยความลืมตัวเช่นกัน มินตรารีบผละออกจากอกเขา พร้อมๆกับเสียงของเพื่อนสาวที่ดังลั่นมาจากทางด้านหลัง
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ดารินรีบก้าวพรวดเข้ามาถามด้วยความห่วงใย มองชายคน
