“ท่านรีบออกมา มานี่!” เฉินเจียวเหมยที่ยืนถืออาวุธที่เป็นเพียงท่อนไม้อยู่มือหนึ่งและอีกมือหนึ่งพยายามควักมือเรียก
จ้าวจิ่นหลงอยู่หลังต้นไม้ด้วยท่าทางระแวดระวังภัยเหลือประมาณ
จ้าวจิ่นหลงถึงกับยืนกะพริบตาปริบๆ ในขณะที่บุรุษลึกลับยกมือขึ้นกุมหัวของตนด้วยความเจ็บปวดระคนงุนงง
คิดไม่ถึงว่าสตรีนางนี้จะกล้าหาญชาญชัยได้อย่างมากมาย
นั่นคือความคิดของบุรุษทั้งสองที่ยืนอยู่ด้วยกันในยามนี้
และเพียงอึดใจ ท่อนไม้อีกท่อนหนึ่งพลันลอยละลิ่วมาอีก บุรุษลึกลับเห็นอย่างนั้นจึงรีบกระโดดตัวลอยหลบออกอย่างไว
ในขณะที่จ้าวจิ่นหลงเพียงยกฝ่ามือขึ้นรับท่อนไม้อันนั้นเอาไว้ได้อย่างสวยงาม
“ยัง ยังมัวยืนรับท่อนไม้อยู่ มานี่!” เฉินเจียวเหมยรีบตะโกนออกมาในขณะที่กำลังจะโยนท่อนไม้ใส่บุรุษลึกลับอย่างต่อเนื่อง
บุรุษลึกลับจึงรีบกระโดดลอยตัว พลางคิด องค์ชายของเขาคงมีองครักษ์พิทักษ์ดีกว่าเขาเสียแล้วกระมัง
และเพี
