เวลาผ่านไปครู่ใหญ่แล้วเฉินเจียวเหมยยังคงถูกบุรุษแปลกหน้าแต่ทว่าไม่แปลกกายผู้นี้จับกุมให้นั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าของเขาบนหลังม้าตัวเดียวกันแล้วควบตะบึงม้ามาได้ระยะทางหนึ่ง
“หยุด! หยุดก่อน” เฉินเจียวเหมยเอ่ยคำๆ นี้ออกมาตลอดทางแต่ก็หาได้เข้าหูของจ้าวจิ่นหลงไม่
จ้าวจิ่นหลงนั้นกำลังคิดที่จะพานางไปแต่งงานให้แล้วเสร็จเป็นเรื่องเป็นราว
อันที่จริงนางควรได้แต่งงานกับเขานานแล้วตั้งแต่ปีที่เขาจะต้องรับนางเข้าไปเป็นองค์หญิงบรรณาการนั่น สัญญาสงบศึกเขาก็ได้ลงนามไปแล้ว จะเหลือก็แต่องค์หญิงบรรณาการของเขา
ซึ่งก็คือนาง
นางผู้ซึ่งบังอาจหนีเขาไป แล้วย้อนกลับมาวางยาปลุกกำหนัดเขา ร่วมรักกับเขา อย่างถึงใจ...
น่าชังนัก!
“ได้โปรด ข้าจะร้องไห้แล้วนะ” เฉินเจียวเหมยกล่าวออกมาในที่สุด นางสุดจะกลั้นแล้วจริงๆ
และประโยคนั้นก็ทำเอาจ้าวจิ่นหลงถึงกับต้องหยุดม้าลงในทันที
เมื่อม้าหยุดวิ่งแล้วยืนอยู่นิ่งๆ เฉินเจียวเหม
