เมียหมอ -06- จอมป่วน
1497 Words
หลังจากรอประตูลิฟต์ให้เปิดออกเกือบสามสิบนาที ในที่สุดลิฟต์ก็กลับมาใช้งานได้ตามปกติ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก อลันดึงมือตัวเองออกจากมือเซญ่า แล้วเดินออกจากลิฟต์ โดยไม่รออีกฝ่าย
เซญ่าวิ่งตามอลันมาติดๆ เธอคว้าท่อนแขนเขาเอาไว้แล้วส่งยิ้มหวานให้แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับมีเพียงความเย็นชาที่ส่งกลับมาให้เธอ
"รู้ไหมคะว่าตอนนี้พี่ซีอยู่ที่ไหน"
"ไม่รู้"
"พอดีหนูเอาโทรศัพท์มาคืน หนูฝากพี่หมออลันคืนให้พี่ชายหนูได้ไหมคะ"
อลันไม่พูดอะไร เขาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ของซีโร่มา แล้วสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม จากนั้นเดินออกไป โดยไม่บอกกล่าวอีกฝ่ายสักคำ
"เย็นชาจังเลย" เธอพูดพึมพำคนเดียว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครเย็นชาเท่าเขามาก่อนเลย ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น คงหลงเสน่ห์เธอไปนานแล้ว ผิดกับเขาที่ไม่แสดงอะไรออกมา
เธอเดินออกจากโรงพยาบาล มายังรถตัวเอง จังหวะที่กำลังเปิดประตูรถ สายตาเหลือบมองเห็นอลันพอดี เมื่อกี้เขายังอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงโผล่มาอยู่ลานจอดรถได้ ดูเหมือนเขากำลังยืนคุยบางอย่างกับผู้ชายสองสามคน แถมใบหน้ายังดูไม่เป็นมิตรอีกต่างหาก
"ช่างเถอะ" เธอเดินขึ้นรถตัวเอง สตาร์ตเตรียมขับออกไป ไม่ทันขับไปถึงไหน อลันก็วิ่งมาขวางหน้ารถเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถเธอและขึ้นมานั่งอย่างถือวิสาสะ
"พะ...พี่อลันขึ้นมาบนรถหนูทำไมเนี่ย"
"ขับไป"
"คะ?"
"บอกให้ขับไปไง!" อลันตวาดเสียงใส่หญิงสาว ดวงตากลมโตเบิกโพลง ผู้ชายสองสามคนที่เขายืนคุยด้วยนั้น กำลังถือปืนวิ่งมายังรถของเธอ "ถ้าไม่อยากตาย ก็ขับไป"
อลันหันกลับมาบอกอีดครั้งอย่างใจเย็น เธอไม่รอช้า รีบขับรถออกจากบริเวณนี้ ก่อนอะไรมันจะสายเกินไป ในที่สุดรถของเธอก็มาถึงถนนใหญ่ อย่างน้อยๆก็โล่งใจมากกว่าอยู่ในลานจอดก่อนหน้านี้
"คนพวกนั้น ใครเหรอคะ ทำไมถึงมีปืนด้วย"
อลันไม่ตอบคำถามเซญ่า เขาล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ต่อสายหาคนสนิทอย่างภาคิน ตอนนี้เขาไม่มีอาวุธพกติดตัวมา เพราะมันอยู่ในรถ แต่รถของเขาจอดอยู่ไกลจากจุดที่เขายืนพอสมควร ทำให้เขาตัดสินใจพุ่งมายังรถของเซญ่า
"ภาคิน พวกของศิวัฒน์ตามมาหากูที่โรงบาล ตอนนี้กูต้องการกำลังเสริม พวกมันคงไม่หยุดตามกูง่ายๆแน่"
"(ตอนนี้นายอยู่ไหนครับ)"
"กูจะไปถนนสายเอ"
"(ได้ครับ ผมจะรีบไป)"
เขาวางสายจากภาคิน เหลือบมองกระจกด้านข้าง ซึ่งมีรถอีกคันขับแซงขึ้นมา พวกของศิวัฒน์คงไม่ยอมหยุดง่ายๆ หากไม่ได้ทำอะไรเขา
"ไปถนนสายเอ" เขาหันมาออกคำสั่งกับเซญ่า
"ทำไมหนูต้องทำตาม ที่พี่หมออลันบอกด้วยคะ"
"ถ้าเธอไม่อยากตาย ก็ทำตามที่ฉันบอก"
"แล้วถ้าหนูไม่ทำล่ะคะ พี่อลันจะฆ่าหนูระ..." เธอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เมื่อเขาใช้มีดพกสั้นมาจี้ที่คอของเธอขณะที่เธอกำลังขับรถอยู่
"เธอก็ตายยังไงละ"
"...."
"จะทำตามที่ฉันบอกหรือจะตาย ก็เลือกเอา"
เธอจำใจทำตามที่เขาบอกอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือเรียวหักพวงมาลัยรถไปยังถนนเส้นดังกล่าว ขับมาได้สักพัก จากที่เคยมีรถวิ่งผ่านไม่ขาดสายกลับค่อยๆเหลือน้อยลง สองข้างทางเป็นป่า บรรยากาศวังเวงดูน่ากลัว
"จอดรถ"
"จะ...จอดทำไมคะ"
"ฉันจะขับเอง"
เธอจอดรถตามที่เขาบอก จากนั้นเปลี่ยนกันขับ อลันขับมาได้พักใหญ่ ก่อนจะมีรถอีกคันขับตามมาจากด้านหลัง ไล่จี้ท้ายรถมาติดๆ
"บอกได้ไหมคะว่าคนพวกนั้นเป็นใคร ทำไมต้องตามพี่อลันมาด้วย"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
"ลากหนูมาด้วยแบบนี้ จะไม่ใช่เรื่องของหนูได้ยังไงคะ..ว้าาย!!" จู่ๆเขาเหยียบเบรกรถกะทันหัน จนหัวเธอแทบชนคอนโทรลรถ โชคดีที่คาดเข็ดขัดนิรภัยไว้
รถที่เคยขับไล่จี้ท้าย ตอนนี้ขับปาดหน้าขวางทางอยู่ จะถอยกลับก็ไม่ได้ เพราะมีรถอีกคันขับมาขวางด้านหลังอยู่
"ทะ..ทำยังไงดีคะ คนพวกนั้นดักเราไว้ทั้งสองทางเลย"
"...." อลันเหลือบมองทางที่เหลือไว้ข้างหน้า ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่ง ขับออกไป โดยมีกระสุนจากศัตรูสาดใส่ระรัวไม่ยั้งมือ
ปัง! ปัง! ปัง!!
เซญ่าสะดุ้งด้วยความตกใจกลัว พลางใช้สองมืออุดหูตัวเองไว้ ในขณะที่อลันไม่แสดงอาการอะไรออกมา นอกจากความนิ่ง
ปัง! ปัง! ปัง!!
เสียงปืนดังสนั่นท้องถนน กระสุนมากมายสาดใส่รถของเซญ่า อลันเหยียบเบรกลงกะทันหันเมื่อมีรถอีกคันขับตรงมาด้วยความเร็วสูง เหมือนต้องการจะขับชนแต่ทว่า...กระสุนหลายนัดปริศนาสาดใส่รถคันนั้นเสียก่อน ทำให้อลันขับเลี้ยวไปอีกทางเพื่อหลบพายุกระสุน
"พี่อลันจะไปไหนคะ!"
"ไม่ต้องลงมา ทุกอย่างสงบ เธอค่อยขับออกไป"
"แล้วพี่อลันล่ะคะ"
"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ" เขาเลือกจะไม่ตอบแต่กลับพูดในสิ่งที่เซญ่ารู้สึกออกมาแทน เธอตัดสินใจเปิดประตูรถตัวเอง วิ่งตามเขาลงไป แต่ไม่ทันจะถึงตัวเขา เสียงปืนก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
เสียงร้องกรี๊ดของเซญ่า ทำให้อลันหันกลับมา เขาถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าระอากับเซญ่า
"ลงมาทำไม"
"หนูก็แค่เป็นห่วง"
"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ค่อยมาห่วงคนอื่น"
"ปืนครับนาย" ภาคินวิ่งตรงมายังอลัน ส่งปืนในมือให้แล้วก็แอบแปลกใจที่เห็นเจ้านาย อยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
"กูฝากพาผู้หญิงคนนี้ไปส่งที่รถของเธอด้วย"
"หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับพี่หมออลัน"
"พาไปเลย" อลันไม่สนใจ เขาเอ่ยปากสั่งภาคินให้พาเซญ่าออกไป ความดื้อรั้นของเธอ ทำให้เธอดิ้นหลุดจากภาคินมาได้
หมับ!
"ไปด้วย~" เซญ่าวิ่งมาจับท่อนแขนแกร่งเอาไว้ พลางส่งสายตาอ้อนวอนให้เขา
"ไอ้ภาคิน!"
"เธอมากครับนาย"
"มึงไม่มีปัญญา?"
"เดี๋ยวผมใช้แผนสองให้นะครับ" ภาคินยิ้มส่ง ก่อนจะวิ่งออกไป หยิบโทรศัพท์ต่อสายหาลูกน้องอีกกลุ่ม ซึ่งซุ่มอยู่โกดังเก็บสินค้าของศิวัฒน์ ทิ้งให้อลันอยู่กับหนูน้อยจอมป่วนสองคน
"ปล่อย"
"ให้หนูไปด้วยสิคะ เกิดคนพวกนั้นโผล่มาจับตัวหนูไป จะทำยังไง" ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของหมอหนุ่ม หวังให้เขาเห็นใจแล้วยอมพาเธอไปด้วย
อลันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ไม่เคยเหนื่อยใจกับอะไรเท่าเซญ่ามาก่อน ทำไมโลกต้องเหวี่ยงผู้หญิงน่ารำคาญอย่างนี้มาหาเขาด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!
"นะคะพี่หมอ พาหนูไปด้วยนะคะ"
อลันตัดความรำคาญโดยการกระชากแขนของเซญ่าให้เดินตามอย่างหงุดหงิด ผิดกับอีกฝ่ายที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ใช่ว่าจะไม่หวั่นกับเสียงปืนที่ดังสนั่นอยู่ตอนนี้
ปัง! ปัง! ปัง!!
"รอในรถแล้วก็ห้ามลงมาเหมือนเมื่อกี้อีก เข้าใจไหม"
"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบตกลง อย่างน้อยๆตรงนี้ก็ใกล้เขาพอสมควร เขายังวิ่งมาขอความช่วยเหลือไม่สิต้องบอกว่าสั่งเธอได้เลย แล้วทำไมเธอจะเอาคืนเขาไม่ได้ พาเธอมาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ก็ต้องรับผิดชอบสิ ไม่ใช่ทิ้งเธอนั่งในรถให้หวาดระแวงคนเดียว
"คนของศิวัฒน์เริ่มหยุดแล้วครับ"
"อืม"
"โชคดีนะครับ ที่นายบอกแผนสองไว้ ไม่อย่างนั้นเราคงไม่รอด"
"หมาลอบกัดอย่างศิวัฒน์ มันต้องเจอจิ้งจอกที่ทันมัน"
"เราจับคนของมันได้สามคน จะทำยังไงกับพวกมันดีครับ"
"พากลับไปขังไว้ก่อน บางทียาของเรา อาจจะต้องการหนูทดลอง" อลันกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินกลับมายังรถหรูราคาแพงสีดำขรึบหลังจากเคลียร์ทุกอย่างเสร็จ พอมาถึงรถก็ต้องนิ่งชะงัก เมื่อเห็นเซญ่านอนหลับอยู่ เขาส่ายหน้าไปมา สถานการณ์อย่างนี้ยังหลับลงอีก เขาคิดในใจ
- Writer
