ลวงหัวใจให้ไกลรัก.

ปากโหดแต่ใจอ่อน

ในวันต่อมาศษิลันทร์มาทำงานแต่เช้าและเขาได้สั่งให้นิราเข้ามาหา

"ก็อกๆ"

"สวัสดีค่ะคุณลันทร์ มีอะไรให้นิราช่วยหรือคะ" นิราเคาะประตูและเดินเข้ามาในห้อง

"คุณนิราช่วยจัดโต๊ะทำงานให้กษิราใหม่ด้วยนะครับ"

"จัดโต๊ะใหม่หรือคะ?"

"ใช่ครับ ช่วยย้ายเขาออกไปไกลๆผมหน่อยไปอยู่แถวๆหน้าห้องถ่ายเอกสาร"

"แต่คุณษิเป็นเลขาคุณลันทร์นะคะจะสะดวกคุณลันทร์เวลาทำงานหรือคะ"

"ไม่เป็นไรครับก็ให้เขาเดินไปเดินมา คุณนิราติดอะไรหรือเปล่าครับ" เขามองหน้านิราที่อึ้งอยู่

"ไม่ ไม่มีค่ะ เดี๋ยวนิราจัดการให้นะคะ"

"ผมขอตอนนี้เดี๋ยวนี้นะครับ แล้วถ้าเขาถามฝากคุณนิราแจ้งเขาให้ด้วยนะครับว่าโต๊ะเขาย้ายไปตรงไหน" สีหน้าศษิลันทร์จริงจัง

"ท่าจะรักแรงเกลียดแรงไม่เบา" นิราพึมพำตอนเดินออกไปนอกห้อง

..............................................................................................................

"ฮัลโหล คุณอุณารินทร์คะ" ก่อนไปจัดการเรื่องให้ศษิลันทร์นิราจอมรายงานไม่พลาดที่จะคาบข่าวไปบอกนาย

"คุณลันทร์ ถึงกับสั่งให้นิราย้ายแม่ษิไปที่หน้าห้องถ่ายเอกสารเลยนะคะ"

"ให้มันได้แบบนี้สิ ตาลันทร์ลูกแม่ หึๆๆๆๆ" อุณารินทร์ หัวเราะอยู่ในลำคอเมื่อลูกชายแสดงความร้ายกาจใส่คนรักอย่างกษิรา

"อดทนหน่อยนะกษิรา นี่มันแค่น้ำจิ้ม ฉันจะฝากความเจ็บนี้ไปกับเธอส่งต่อไปให้แม่ของเธอ กษิรา!"

................................................................................................................

ศษิลันทร์เริ่มแปรเปลี่ยนความรักมาเป็นการกลั่นแกล้ง เมื่อไรก็ตามที่มีจังหวะเขาจะหาเรื่องแกล้งเธอเสมอ หวังว่าจะทำให้เธอเจ็บมากกว่าที่เขาเจ็บ

"คุณษิ ผมให้คุณเตรียมเอกสารการนำเสนอให้ลูกค้าบ่ายนี้คุณทำเสร็จแล้วหรือยัง" ศษิลันทร์พูดทวงถามงานเธอต่อหน้าพนักงานคนอื่นๆ

"ษิกำลังทำค่ะ" กษิราตอบเสียงเรียบเพราะพยายามควบคุมอารมณ์

"กำลังทำหรือ ผมรีบนะไม่มีเวลามานั่งรอคุณหรอก อ่อหรือคุณคิดว่าลูกค้าที่ผมคุยด้วยคือนายป้องภพ คุณเลยไม่รีบ ไม่กลัว" ศษิลันทร์หาเรื่องเล่นใหญ่โต

"มันไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่ษิทำไม่ทันจริงๆคุณเล่นสั่งงานมาพร้อมกันหลายอย่างและจะเอาพร้อมกันหมดษิก็ทำไม่ทันสิคะ" กษิราพยายามโต้เถียงกลับไปบ้าง

"ทำไม่ได้ก็ออกไป" เขาจ้องหน้าเธอราวจะกินเลือดเนื้อ

"ษิออกไม่ได้" เธอเสียงสั่นเครือ

"ทำไมถึงออกไม่ได้ หรือยังเลือกไม่ได้ว่าจะเกาะใครดี" ศษิลันทร์เหมือนจะอ่อนโยนแต่พอเจ็บแค้นก็ปากร้ายไม่เบา

"ษิขอตัวไปทำงานก่อนค่ะ" กษิราต้องการเลี่ยงการปะทะกับเขาอีกนัยหนึ่งไม่ต้องการพูดเรื่องที่แม่ของเขาบังคับเธอให้ทำแบบนี้

"คุณพูดมาสิว่าทำไมถึงออกไม่ได้" เขาคาดคั้นเธอ

"ปล่อยษิค่ะ ษิเจ็บ" หน้าของเธอแสดงว่าเจ็บปวดจริงเพราะเขาออกแรงบีบแขนเธออย่างแรง

จากนั้นเขาก็สะบัดแขนเธอออกอย่างแรง

"แค่คุณพูดมาว่าอะไรทำให้คุณเปลี่ยนไปจากผม ผมพร้อมจะรับฟังกษิรา" เขาเริ่มเสียงอ่อนลงมาแต่หน้าตายังขึงโกรธ

"ษิก็เป็นษิแบบนี้แหล่ะค่ะ โลภ ทะเยอทะยาน ใครดีกว่าษิก็เลือกคนนั้น" เธอเจ็บปวดกับสิ่งที่ต้องแสร้งพูดขึ้นมาเพราะความจริงที่จุกอกบอกใครก็ไม่ได้เพราะคนที่รักอย่างแม่อาจโดนปฏิเสธการรักษาและครอบครัวเธออาจไม่ปลอดภัย

"ดีษิ ในที่สุดผมก็เห็นธาตุแท้คุณ ขอบคุณนะที่ช่วยแสดงมันออกมาก่อนที่ผมจะหลวมตัวเป็นไอ้หน้าโง่แต่งงานกับคุณ ขอบคุณจริงๆ" เขาประชด

"คุณรู้ก็ดีแล้วค่ะ ต่อไปนี้เราเกี่ยวข้องกันแค่งานค่ะ" กษิราหันหลังกลัวเขาเห็นน้ำตา

"ได้ ตามนั้น อย่างนั้นผมก็ขอใช้คุณให้คุ้มกับเงินเดือนหน่อยแล้วกันนะ" ศษิลันทร์ลั่นวาจาตามที่เธอท้าเขา

ปากร้ายไปแบบนั้นแต่เมื่อกษิราเดินถอยห่างไป ศษิลันทร์ตาก็แดงก่ำแต่ไม่มีน้ำตา

..............................................

"ตาลันทร์ แม่ได้ยินมาว่าบริษัทคู่แข่งเราในตลาดตอนนี้พยายามจะนำเสนอโครงการเพื่อดึงดูดความสนใจจากคุณป้องภพ แม่อยากให้ลันทร์รีบปิดดีลกับคุณป้องภพให้ได้" ธุรกิจก็ใช่แต่ผลพลอยได้คือบีบคั้นสถานการณ์ของกษิรากับลูกชาย

"ผมไม่สะดวกใจตอนนี้จริงๆครับ" ศษิลันทร์บอกเหมือนขอเวลาทำใจก่อน

"ลันทร์ แม่เข้าใจลูกนะแต่แม่คิดว่าถ้าหนูษิเขาเปลี่ยนใจไปจากลันทร์จริง ลันทร์ก็ต้องยิ่งทำให้หนูษิเห็นว่าลันทร์เข้มแข็งกว่าที่เขาคิด ลันทร์จะทำให้เขารู้สึกว่าเขามีอิทธิพลต่อใจลันทร์ไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าลันทร์ใจอ่อนกับเขาลันทร์อาจจะเสียเปรียบเขาได้นะลูก ยิ่งลูกแสดงออกว่ารักเขามากเท่าไรเขายิ่งถือไพ่เหนือลูก" อุณารินทร์เสี้ยมให้ลูกชายหยุดใจอ่อนแล้วหันมาเล่นไม้แข็งใส่กษิราแทน

"คุณแม่หมายความว่า..."

"ใช่จ้ะ เราดีกับเขาแล้วเขาไม่เห็นค่า เราก็ต้องทำให้เขาเห็นและหลาบจำว่าเขาคิดผิดที่ทำกับเราแบบนี้"

"รักมากแค่ไหนก็ใส่ความเกลียดไปแค่นั้นแม่ว่ามันยุติธรรมดี ลูกชายแม่ต้องไม่เสียใจฟรี อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนึงมาสนสะพายเราง่ายๆสิลูก"

ศษิลันทร์ก็ไม่ใช่คนใจร้ายแต่กำเนิดแต่ความรักและความหึงโมโหมันบังตาจนกลายเป็นความเจ็บแค้นโดยมีลูกยุจากคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ใจมันย่อมเอนเอียงไปเป็นธรรมดา

"ได้ครับ จากนี้ไปศษิลันทร์คนนี้จะไม่สนใจคนที่ไม่จริงใจอีกต่อไป ผมจะทำงานนี้ต่อครับคุณแม่" เขาพูดหนักแน่น

"แบบนี้สิถึงจะเป็นลูกแม่อย่างแท้จริง"