ลวงหัวใจให้ไกลรัก.

แผนในใจผุดขึ้นมา

ศษิลันทร์พากษิราออกมาข้างนอกแต่ไม่บอกจุดหมายปลายทาง เหมือนขับรถเล่นไปเรื่อยๆ ชมวิวกินลม

"ตกลงเราจะไปดูงานกันที่ไหนคะ" กษิราถามเมื่อยังไม่รู้จุดหมายปลายทางเสียที

"ขับรถเล่น" ศษิลันทร์กวนลอยหน้าลอยตา

"อะไรนะ? ที่ลันทร์ให้ษิเสียมารยาทกับคุณป้องภพที่แท้คือโกหกหรือคะ"

"อะไรก็ป้องภพนะเดี๋ยวนี้" ศษิลันทร์ไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินชื่อนั้น

"ลันทร์ทำแบบนี้ทำไม มันเสียมารยาทและเสียเวลางานนะคะ พอษิทำงานให้ไม่ทันลันทร์ก็จะมาว่าษิอีก" เธอโมโหที่โดนแกล้ง

"แล้วษิล่ะทำแบบนี้ทำไม" เขาย้อนบ้าง

"ษิทำอะไรคะ"

"ก็ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ หลบหน้าผมแบบไม่มีสาเหตุ ถามอะไรก็ไม่ตอบ อยู่ดีๆก็เอาใจไปให้นายป้องภพ ษิมีเหตุผลอะไร"

"ใจมันห่างไปแล้วต้องมีเหตุผลด้วยหรือคะ" กษิรากัดฟันตอบ

"ผมไม่น่าถาม รู้ทั้งรู้!" เขาประชดกระแทกเสียง

"งั้นต่อไปกรุณาอย่าถามคำถามนี้อีกนะคะ" ที่บอกแบบนี้คือเธอไม่อยากฝืนใจเจ็บอีก

"ได้ ต่อไปนี้จะเชื่อมั่นในสิ่งที่เห็น ไม่ต้องถามอีก" ต่อให้เขาจะหึงจนหน้ามืดและปักใจเชื่อไปแล้วว่ากษิราปันใจไปให้คนอื่นแต่เขาก็ยังมีสิ่งที่ค้างคาใจเพราะมันช่างรวดเร็วเพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้นที่กษิราเปลี่ยนใจ โดยนิสัยที่เขารู้จัก เธอไม่น่าจะใช่คนแบบนั้นเลย

"ขอบคุณนะคะที่กรุณา" เธอประชดกลับบ้าง

"เอี๊ยด" เสียงเขาเบรครถกระทันหันอย่างแรง

"โอ้ย" หน้าของเธอแทบจะกระแทกกับคอนโซลหน้ารถ เธอหันหน้าไปมองค้อนเขาอย่างแรง

"ขอโทษที ขับรถเลย" เขาจงใจแกล้ง แล้วศษิลันทร์ก็ถอยรถและเลี้ยวเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

คนอะไรทำอะไรเขาไม่ได้ก็แกล้งกวน แกล้งทำให้เขาเจ็บตัวเล่นเสียอย่างนั้น

"พักก่อน ผมหิว"

"หิว?ตกลงคือไม่ต้องกลับไปทำงานแล้วใช่ไหมคะ" กษิราเริ่มหัวเสียว่าเขาเล่นอะไรอยู่

"ไม่ เป็นเลขามีหน้าที่ทำตามนายก็ทำ" เขาตอบหน้าตาเฉยไม่สนไม่แคร์โลกวันนี้อารมณ์ล้วนๆ

กับคนเป็นแม่ก็บังคับจิตใจราวกับนางมารร้ายส่วนลูกก็กวนประสาท โอ้ย...กษิราเวรกรรมอะไรกันนะ

...........................................................................................................

"อีกสองสัปดาห์ อุณารินทร์ สยามเอสเตทจะมีงานขอบคุณลูกค้า ทั้งลูกค้าเก่าและลูกค้าใหม่" อุณารินทร์เปรยกับลูกชาย

"ครับคุณแม่"

"แม่เองก็จะมาร่วมในงานนี้ด้วยแต่ลันทร์คงต้องเป็นหัวเรือใหญ่ ไปสั่งการดีๆล่ะแม่จะให้นิรามาคอยช่วยด้วย"

"ได้ครับ ว่าแต่คุณแม่จะเชิญใครมาบ้างครับ"

"ก็คงจะมีแต่ลูกค้าระดับแนวหน้าของเรานั่นแหล่ะ โดยเฉพาะคุณป้องภพถ้าไม่ชวนคงไม่ได้" อุณารินทร์หยอดความกดดันให้ลูกชาย

ศษิลันทร์ได้ยินชื่อนี้แล้วแทบจะกลืนแม้กระทั่งน้ำลายตัวเองไม่ลงคล้ายมีวัตถุก้อนใหญ่จุกอยู่ที่คอหอย

"ครับ" นาทีเขาพูดเป็นอยู่แค่คำเดียว

"คุณแม่ครับไร่ชาที่ทางเหนือของเราตอนนี้ใครดูแลอยุู่ครับ" ศษิลันทร์เปลี่ยนเรื่องคุย

"ก็สมชายลูกน้องเก่าของคุณพ่อแล้วก็คนงานหลักๆไม่กี่คน ไร่เล็กๆไม่ใหญ่มากหรอกลูก จ้างคนในพื้นที่ทำ นานแล้วสินะที่ลันทร์ไม่เคยได้ไป ครั้งสุดท้ายแม่จำได้ว่า

ลันทร์ไปวิ่งเล่นตอนเด็กๆ ถามทำไมหรือจ๊ะ" อุณารินทร์เล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดีก่อนตบท้ายด้วยคำถาม

"ไม่มีอะไรครับผมก็แค่นึกขึ้นมาได้" ศษิลันทร์ยิ้มบางแล้วหลบตามารดา

"แต่ถึงจะเป็นไร่เล็กๆแต่ก็ให้ผลผลิตดีไม่น้อยนะลูก แต่จะให้แม่ไปอีกตอนนี้คงไม่ไหว ไกลเหลือเกิน พ่อแกก็ช่างไปซื้อที่บนเขาบนดอย" อุณารินทร์นึกถึงวันวาน

"ไร่เล็กๆไกลๆอย่างนั้นหรือ" ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวศษิลันทร์

...........................................................................................................................

"คุณษิเดี๋ยวทางบริษัทเราจะมีงานอีเว้นท์ขอบคุณลูกค้า นิราอยากให้คุณษิคอยต้อนรับลูกค้าวีไอพีโดยเฉพาะลูกค้ารายใหญ่อย่างคุณป้องภพนะคะ แขกท่านนี้สำคัญกับเรามาก" นิราแจ้งข่าวเรื่องงานให้กษิราเตรียมตัว แต่ก็เหมือนช่วยยัดเยียดกันเป็นการล่วงหน้าว่าห้ามหนีจากป้องภพไปไหน

"ค่ะ แล้วต้องดุแลท่านอื่นด้วยไหมคะ"

"ก็ด้วยเหมือนกันค่ะแต่สำหรับคุณป้องภพอยากให้ประกบเป็นพิเศษ คุณษิไม่ติดอะไรใช่ไหมคะ" นิราแกล้งย้อนถามดูเชิง

"ไม่ค่ะ แล้วษิต้องทำอะไรบ้างคะ" ปากบอกไม่ติดแต่ใจก็คิดถึงความลำบากใจที่กำลังจะเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ เธอคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับศษิลันทร์ที่พร้อมจะกระทบกระทั่งเธอ

"ดูแลตั้งแต่เวลางานเริ่มเลยค่ะ พาไปลงทะเบียนที่งาน รวมไปถึงเทคแคร์ตลอดจนจบงานเพราะเรามีจัดอาหารและเครื่องดื่มไว้ต้อนรับลูกค้าทุกท่านด้วยคุณษิน่าจะถนัด"

พูดรวมๆแต่ก็จิกเหน็บในที

"ค่ะ ษิทำได้ค่ะ" กษิราสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็สูดลมหายใจเข้าแล้วตอบไปแค่ว่าค่ะเพียงเท่านั้น

"เรื่องสถานที่นิติดต่อออแกไนซ์ให้มาจัดการ คุณษิแค่ประสานงานและดูความเรียบร้อยภายในงานนะคะถ้ามีปัญหาอะไรสอบถามนิได้ค่ะ" นิราบรีฟงานให้เป็นรายการสุดท้ายก่อนเดินจากไป

"รับทราบค่ะ ขอบคุณค่ะ"

"เฮ้ออ อย่ามีเรื่องอะไรเลยนะกษิรา" หลังจากที่นิราเดินออกไปเธอก็ถอนหายใจนั่งลงเก้าอี้เหมือนหวั่นใจว่าอนาคตจะเจออะไรอีกบ้าง

"ปัง! มัวใจลอยคิดถึงใคร" เสียงตบโต๊ะทำกษิราสะดุ้งอย่างแรง

"อะไรกันคะ?" กษิราเงยหน้ามองต้นเสียง

"ทำงานครับอย่ามัวแต่นั่งเหม่อ ยินดีด้วยนะที่จะได้ประกบคุณก้องภพสุดที่รัก" จะเป็นใครได้ที่จะประชดเธอแบบนี้นอกจากศษิลันทร์ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเรียกเขาว่าเป็นคนรักหรืออดีตดี

"ค่ะ ษิทำแน่ ขอบคุณนะคะทีเข้าใจว่าใครคือที่รักของษิ" กษิราโดนเขาเหน็บแนมอยู่ฝ่ายเดียวมานานตอนนี้เธอเริ่มหมั่นไส้เขาและอยากที่จะสู้กลับบ้าง

"ดี! เก่งให้ตลอดแล้วกัน" เขาเจ็บใจที่เธอตอกกลับเขาด้วยคำพูดแทงใจ เขาเดินกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองแบบดื้อๆเสียอย่างนั้น

..........................................................................................................

"คุณนิครับ ผมได้สรุปงานที่คงค้างอยู่อยากให้คุณนิช่วยสานต่อให้ผมหน่อย" ศษิลันทร์เดินไปหานิราเองถึงโต๊ะทำงานและแจ้งเรื่องกับเธอ

"ได้ค่ะ แต่...โอ้โหทำทิ้งไว้เสียละเอียดแบบนี้คุณลันทร์จะไปไหนคะ" นิราดูรู้ว่าส่งงานเหมือนจะไม่มาทำงาน

"หลังจากจบงานขอบคุณลูกค้าของคุณแม่ผมอยากไปเที่ยวพักผ่อนที่ต่างประเทศหน่อยครับ รู้สึกเหนื่อยๆ" ศษิลันทร์พูดไม่หมด

"ไปกับคุณษิหรือคะ" นิราแกล้งถาม

"ไปคนเดียวครับ ไม่ก็อาจจะไปกับเพื่อนผู้ชายสมัยเรียนมหาวิทยาลัยน่ะครับ ษิเขาคงไม่อยากไปกับผมหรอก" เขาแกล้งปูทางเอาไว้แบบนั้น

"แล้วคุณลันทร์กะว่าจะไปนานสักแค่ไหนคะ"

"ไม่มีกำหนดครับไปพักหัวใจหน่อย" เขาตอบไม่ลงรายละเอียดแล้วเดินจากไป

ศษิลันทร์แกล้งตีหน้าเศร้าเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแต่พอหันหลังกลับแล้วเขาก็ยิ้มมุมปาก

......................................................................................................