หลงทางรัก

บางครั้งก็ดีบางทีก็ร้าย

เพียงขวัญตื่นก่อนเมฆา พยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด เอาไปเอามาเธอชอบใส่ชุดที่ป้าจันซื้อมาให้แล้วล่ะ มันเย็นและใส่สบาย แถมสีสดถูกใจเธอมาก เพียงขวัญลงมาข้างล่างก็เจอป้าจันเตรียมจัดสำรับกับข้าวแล้ว

“ป้าจัน วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ “

“หลายอย่างเลยค่ะ คุณขวัญกินก่อนไหมคะ “

“ได้ค่ะป้า ขวัญต้องกินยา งั้นเดี๋ยวขวัญตักราดข้าวกินดีกว่านะคะ”

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าจัดการให้ นั่งกินที่นี่ใช่ไหมคะ”

“ค่ะป้า เห็นป้าแล้วคิดถึงแม่จังเลยค่ะ คิดถึงบ้านด้วย”

“เดี๋ยวสิ้นเดือนก็ได้กลับไปเยี่ยมบ้านแล้วค่ะ ป้าเอาใจช่วยนะคะคุณขวัญ ขอให้หายจากเจ็บป่วยเร็วๆและได้กลับไปเยี่ยมครอบครัว”

“ขอบคุณมากนะคะป้า ขวัญก็หวังอย่างนั้น ถ้าแขนเข้าที่ดีแล้ว น่าจะสะดวกกว่านี้ค่ะ”

“ป้าจัน ขวัญอยากลงมาอยู่ที่บ้านหลังเดิมจังเลย ป้าจันว่า ถ้าขวัญขอเจ้านาย เขาจะอนุญาตไหมคะ ขวัญว่ามันไม่เหมาะ อยากอยู่ข้างล่างมากกว่า”

“ป้าก็ไม่แน่ใจนะคะคุณขวัญ เดาใจเจ้านายยาก “

“คุณขวัญมาอยู่ที่นี่นอกจากครอบครัวแล้ว มีคนรักไหมคะ” ป้าจันเปลี่ยนเรื่องทันที

“ไม่มีค่ะ ยังไม่คิดเรื่องนี้อยากให้ครอบครัวสบายก่อนค่ะ อีกอย่างขวัญอายุยังน้อย”

“ยังไงก็ตามนะคะ ป้าก็ขอให้คุณขวัญอยู่รอดปลอดภัย สุขภาพแข็งแรง ขอให้ได้กลับไปอยู่กับครอบครัวเร็วๆนะคะ แต่ระหว่างอยู่ที่นี่ป้าก็ได้แต่แนะนำว่า ถ้าหากเจ้านายต้องการแบบไหน ก็ต้องพยายามทำตามเขา ป้าไม่อยากให้คุณขวัญเจ็บตัวบ่อยๆ”

“ขอบคุณมากนะคะป้า ขวัญอิ่มแล้ว เดี๋ยวขวัญจะขึ้นไปกินยาก่อน แล้วก็จะตามเจ้านายให้ลงมากินข้าวก่อนนะคะ”

ป้าจันมองตามหลังของเพียงขวัญไป ตัวเล็กนิดเดียว แต่ใจใหญ่ชะมัด ดูไม่ค่อยกลัวอะไร ถึงว่าถึงอยู่กับเจ้านายได้ จะยังไงก็ตามนางก็ขอให้เจ้านายเมตตาคุณเพียงขวัญด้วยเถอะ

เพียงขวัญเดินไปที่ห้องที่เธอนอนเมื่อคืน ประตูห้องเปิดอยู่ แต่คนไม่อยู่แล้ว คิดว่าเขาคงกลับไปอาบน้ำที่ห้องของเขา หญิงสาวเดินกลับไปที่ห้องของเมฆา เคาะประตูก่อนที่จะเปิดเข้าไป

“คุณคะ ลงไปกินข้าวเถอะค่ะ ป้าจันทำเสร็จแล้ว”

“เธอกินแล้วเหรอ กินยาหรือยัง”

“กินแล้วค่ะ กำลังจะกลับไปกินยาที่ห้อง”

“กินยาเสร็จแล้วก็ขนของกลับมานอนที่ห้องนี้เหมือนเดิม หรืออยากนอนห้องนั้น”

“ถ้าฉันนอนห้องนั้น คุณจะตามไปนอนด้วยไหมคะ”

“ทำไม ฉันต้องขออนุญาตเธอทุกครั้งเลยเหรอ นี่บ้านฉันนะเพียงขวัญ”

“เปล่าค่ะ ฉันไม่เถียงว่าบ้านคุณ แต่ว่ามันไม่เหมาะ การที่ฉันเป็นลูกหนี้และลูกจ้างคุณ ก็ไม่ต้องทำถึงขนาดต้องพักอยู่ด้วยกัน ห้องเดียวกัน ฉันไม่ได้โทษคุณว่าทำให้ฉันเจ็บ แต่ถึงฉันเจ็บฉันก็ดูแลตัวเองได้แล้ว อยู่ที่นี่ถึงไม่มีใครรู้เห็น แต่มันก็ไม่ควร ให้ฉันพักคนเดียวเถอะนะคะ”

“ต่อไปนี้ไม่ต้องลงไปข้างล่าง อยู่มันแต่ข้างบนนี่แหละ นอนห้องนี้ กินที่นี่ อยู่ด้วยกันในห้องนี้ บ้านฉัน จะให้ใครอยู่ตรงไหนก็ได้ เธอไม่มีสิทธิ์ ไว้ให้เธอหาเงินมาใช้หนี้ฉันให้หมดทุกบาททุกสตางค์ก่อน แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับเธอเลย แต่ถ้ายังไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนฉัน ก็ไม่ต้องมาพูดมาก”

“ไปกินยาและเก็บของจากห้องนั้นมาให้หมด อย่าช้านะเพียงขวัญ ฉันกลับขึ้นมาข้างบน ของทุกอย่างต้องมาอยู่ในห้องนี้”

เพียงขวัญถอยหลังแทบไม่ทัน เมฆาเดินเร็วผ่านประตูออกมาผ่านหน้าเธอลงไปข้างล่าง

หญิงสาวเงยหน้ามองบน พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเดินกลับไปที่ห้องขนของที่เพิ่งขนไปเมื่อวานกลับมาไว้ที่ห้องของเมฆาอีกครั้ง จัดของด้วยมือข้างเดียว เกิดมาอายุยี่สิบสามเกือบยี่สิบสี่ปี ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ อดทนนะเพียงขวัญ เธอคือความหวังของครอบครัว ถ้าถอดเฝือกอะไรๆคงจะดีขึ้น เพียงขวัญใช้หัวใจหล่อหลอมใจตัวเอง คนเรามันไม่ใช่จะเจอแต่เรื่องร้ายๆเสมอไปหรอกเพียงขวัญเธอต้องอดทน

คิดได้แล้วทำใจแล้วหญิงสาวเริ่มพับเสื้อผ้าด้วยมือข้างเดียวใส่ตะกร้าหวาย กระเป๋าเดินทางของเธออยู่ที่บ้านหลังเล็กมีเสื้อผ้าบางชุดอยู่ในนั้น เธอมีไม่มากนัก วนใส่อยู่แต่ชุดเดิมๆตั้งแต่ป้าจันซื้อชุดมาให้เธอก็ใส่ทุกชุด ตัวใหญ่ใส่ง่ายคิดถึงแม่ แม่เธอชอบใส่ชุดแบบนี้

ผ่านไปเกือบชั่วโมง เมฆากลับมา เขาลากกระเป๋าเดินทางของเธอมาวางไว้ใกล้ๆที่เธอนั่งพับผ้า จากนั้นเขาก็ไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊คทำงานเงียบๆเพียงขวัญได้แต่แอบถอนหายใจ

ยาทำให้ง่วงหญิงสาวขึ้นเตียงนอน ใช้ผ้าห่มผืนบางคลุมตัว เธอนอนตะแคงขวาได้บางแล้ว ไม่เจ็บแขนมาก หวังว่าอีกไม่กี่วันคงได้ไปถอดเฝือก พยายามปกป้องตัวเองเท่าที่จะทำได้ จริงอย่างที่ป้าจันบอก อย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านาย เพราะเขาไม่ใช่แค่เป็นเจ้านาย แต่เขาเป็นเจ้าหนี้ของเธอ สะอื้นในอกมันเป็นแบบนี้นี่เอง จริงอย่างที่เขาพูดถ้าเธอหาเงินมาคืนเขาไม่หมดทุกบาททุกสตางค์ ก็ไม่ต้องออกความเห็นอะไรทั้งนั้น

เมฆามองไปที่เตียงบ่อยๆเห็นว่าเพียงขวัญหลับไปแล้ว เงียบแบบนี้ดีแล้ว พูดทีไรทำให้เขารำคาญใจทุกที ไม่ค่อยสบายใจที่เมื่อครู่เขาพูดไม่ดี หงุดหงิดกับเพียงขวัญไม่พอ น้องชายกับน้องสาวเร่งให้เขาไปเซ็นเอกสารประจำเดือน เขาบอกในกลุ่มไลน์ครอบครัวให้รออีกสองอาทิตย์

ที่บ้านไม้หลังเล็กของตาคิดกับยายจัน สองคนผัวเมียกำลังตื่นเต้น

“ตาคิด คุณนายโทรมา เอายังไงดี โทรมาทำไม”ป้าจันตื่นเต้น คุณนายที่ว่าก็คือคุณโสรยาแม่ของเจ้านาย

“ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา แล้วนี่มีเรื่องอะไร แกก็รับไปจะได้รู้ว่าท่านมีเรื่องอะไร"

“สวัสดีค่ะคุณนาย คุณนายมีเรื่องอะไรเหรอคะ ทำไมอยู่ๆโทรหาฉัน”ป้าจันเสียงสั่นนิดหน่อยเพราะตื่นเต้น

“ยายจัน ลูกชายฉันเป็นอะไร เขาติดอะไรอยู่ ทำไมไม่มาทำงาน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้”

“เอ่อ...”

“มีเรื่องใช่ไหมยายจัน เล่ามาให้หมดนะ”

“คุณนายคะ ถ้าฉันเล่า คุณขวัญจะเดือดร้อนอีกไหมคะ แค่เรื่องเมื่อเช้าเจ้านายห้ามคุณขวัญลงมาข้างล่าง ให้อยู่แต่ข้างบน ฉันสงสารคุณเพียงขวัญค่ะคุณนาย ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก”

คุณโสรยาคิดถูกที่โทรหายายจัน จริงๆยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยายจันพูดออกมาเกือบหมด

“ยายจัน แกจะเชื่อใครระหว่างฉันที่เป็นแม่เจ้านายแก มีเรื่องอะไรเล่ามาให้หมดเลยนะ แล้วรูปเด็กผู้หญิงผมยาวที่แกส่งมาให้ฉันเป็นใคร เล่ามาให้หมดนะยายจัน”

แค่นั้นแหละทุกสิ่งทุกอย่างก็ถึงหูคุณโสรยา กว่าจะวางสายไปก็เกือบสองชั่วโมง

“ยายจันแกไปแอบถ่ายรูปคุณขวัญไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่วันแรกๆแล้ว ก็ฉันคิดถึงลูกพอเห็นคุณขวัญฉันก็เอ็นดู ยิ่งรู้เรื่องที่คุณขวัญเป็นหนี้เจ้านาย ฉันยิ่งสงสาร ยังเด็กอยู่เลย ต้องมาทนกับอารมณ์ของเจ้านาย “

“แสดงว่าแกคิดใช่ไหมว่าใครจะช่วยคุณขวัญได้ แหม...แกนี่ฉลาดสมกับเป็นเมียฉันเลยนะ จริงๆฉันก็ไม่เห็นด้วยเลยนะ ที่เจ้านายทำแบบนี้ สงสารคุณขวัญรุ่นลูกเราเลยนะ ว่าแล้วก็คิดถึงลูกนะ สิ้นเดือนนี้เราไปหาลูกกันดีกว่านะ”

“ถ้าเราไปใครจะอยู่เป็นเพื่อนคุณขวัญ “

“เออ...จริงด้วย งั้นก็เอาไว้ก่อนล่ะกัน ไว้มีโอกาสค่อยไป”

“เดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารกลางวันก่อนนะ จะได้เวลาแล้ว”ป้าจันเก็บโทรศัพท์ปิดเสียงใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ พาร่างอวบอ้วนไปที่ครัวบ้านหลังใหญ่

“ยายจันอย่าเพิ่งไป นั่นรถใครมา นั่นรถคุณทรงกลดเพื่อนเจ้านายนี่นา มาทำไม”ตาคิดมองไปที่รถจิ๊ปคันใหญ่ที่มาจอดหน้าบ้านของเจ้านาย แปลกใจที่อยู่ๆเพื่อนเจ้านายก็โผล่มา ปกติจะเข้าไปที่สวน ตาคิดเริ่มแปลกๆแกไม่ค่อยสบายใจนัก

ป้าจันเห็นรถของเพื่อนเจ้านายแล้วไม่สบายใจเลย มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

“สวัสดีครับป้าจัน ผมมาหาเมฆ อยู่ไหมครับ น่าจะอยู่นะผมเห็นรถจอด”

“สวัสดีค่ะคุณทรงกลด ยังไม่ได้โทรหาเจ้านายใช่ไหมคะ “

“ยังครับป้า เอ่อ...ป้าครับ คุณเพียงขวัญอยู่ที่นี่ไหมครับ”

ป้าจันยังไม่ได้ตอบเรื่องของเพียงขวัญ เจ้านายก็โผล่หน้าออกมาทักทายเพื่อน เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เพื่อนเจ้านายต้องเจอคุณขวัญแน่ๆและตามมาถึงที่สวนนี่ ยุ่งแน่แบบนี้ ป้าจันได้แต่หันหลังมองไปที่ลุงคิดที่ยืนสังเกตุการณ์อยู่หน้าบ้านพักของตัวเอง

“อะไรทรงกลด มีธุระด่วนอะไรมาถึงที่นี่เลย”

“ทำไม ฉันก็คิดถึงแกไง อยากมาดื่มด้วย ฉันขนมาเต็มถังเลย ถ้าฉันกลับบ้านไม่ไหวขอค้างที่นี่ด้วยนะ แล้วนี่คุณเพียงขวัญทำงานที่นี่ไหมเมฆหรืออยู่ในสวน ฉันจะได้เจอไหม”

“ทรงกลดฉันไม่ว่าง กำลังจะเดินทาง ไว้นายค่อยมาใหม่นะ ขอโทษทีเพื่อน ฉันมีธุระจริงๆ”

“อะไรกันเมฆ นี่เลยช่วงสิ้นเดือนมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ ปกตินายต้องเดินทางแล้วนี่ หรือมีงานด่วนจริงๆเสียดายจัง ไม่เป็นไร งั้นวันนี้ฉันกลับก่อน เสียดายอุตสาห์มา ไม่ได้เห็นหน้าคุณเพียงขวัญคนสวยเลย”

“เอาไว้วันหลังล่ะกันนะ วันนี้นายกลับไปก่อน วันหลังนายโทรมาก่อนนะทรงกลด”

“ก็ได้ๆแต่นายอย่าลืมนะ ถ้าฉันมาคราวหน้า ช่วยพาคุณเพียงขวัญมาให้ฉันเห็นหน้าสักแว๊บเดียวก็พอ ไม่รู้เป็นไรว่ะ ฉันคิดถึงหน้าสวยๆท่าทางนุ่มนิ่มๆของคุณเขาตลอดเลย นี่ฉันทำตามหัวใจที่ต้องการเลยนะเมฆ สงสัยจะได้สละโสดคราวนี้แน่ๆเลย”ทรงกลดพูดคุยกับเมฆาอีกสักพักแล้วขอตัวกลับไป กำชับเมฆาว่าคราวหน้าต้องพาเพียงขวัญมาให้เห็นหน้า

“ป้าจัน วันหลังถ้าทรงกลดมาอีก ถามเรี่ยงเพียงขวัญ ไม่ต้องพูดอะไรนะผมไม่ชอบ”

“ได้ค่ะเจ้านาย แล้วข้าวกลางวัน จะให้ป้าเอาขี้นไปให้ข้างบนไหมคะ”

“ไม่ต้องเดี๋ยวให้เพียงขวัญลงมากินเอง ทำเหมือนทุกวัน แค่ลงมากินข้าว ไม่อนุญาตให้ลงมาทำอะไรข้างล่าง “

“ได้ค่ะ “

“ผมจะเข้าสวนกับลุงคิด ฝากป้าดูเขาด้วยนะ ”

“เข้าใจค่ะ แค่ช่วงที่แขนเจ็บเหรอคะ”

“รอถอดเฝือกก่อนค่อยว่ากันอีกที ผมไม่กินข้าวกลางวันนะ เดี๋ยวกินเย็นพร้อมเพียงขวัญทีเดียวเลย”

ป้าจันยืนมองตามท้ายรถกระบะสี่ประตูที่สามีนางขับ พาเจ้านายเข้าสวนทุเรียน ตังแต่คุณขวัญมาเจ้านายเพิ่งจะเข้าสวนวันนี้เป็นวันแรก

“ป้าคะ หิวข้าวจัง เจ้านายไปสวนกับลุงคิดเหรอคะ”

“ค่ะ คุณขวัญรู้ได้ยังไงคะ แอบดูเหรอ”

“ใช่ค่ะ”เพียงขวัญกินข้าวได้ไม่เยอะนัก ท่าทางอยากคุยกับป้าจันมากกว่า

“ป้าจัน”เพียงขวัญหันซ้ายหันขวา รู้ว่าเมฆาไม่อยู่แต่ก็อดระแวงไม่ได้

“มีอะไรคะคุณขวัญ”

“ขวัญไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับเจ้านาย”พูดได้แค่นั้นหญิงสาวร้องไห้ออกมาและสะอื้นเสียงดัง

ป้าจันทำอะไรไม่ถูก ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน นางเข้าใจว่าเพียงขวัญพักอีกห้อง

“ใช่ค่ะป้า ตั้งแต่วันแรกที่เจ็บ เมื่อคืนขวัญขอไปนอนอีกห้อง เขาให้ไป แต่เขาก็ตามไปนอนด้วย”

ป้าจันยกมือขึ้นทาบอก หน้าตาตื่นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“แต่ป้าไม่ต้องตกใจนะคะ แค่นอนเตียงเดียวกันเฉยๆเขาไม่ได้ทำอะไรขวัญหรอกค่ะ แต่เขาพูดไม่ดีเลย ขวัญกลัวค่ะป้าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะสติแตก แล้วขวัญจะรอดไหม อยากถอดเฝือกเร็วๆจังเลยค่ะ”

“คุณขวัญทำใจดีๆนะคะ นิ่งเข้าไว้บางทีถอดเฝือกแล้ว เจ้านายอาจให้แยกห้องก็ได้ ป้าว่าเจ้านายรู้สึกผิดที่ทำให้คุณขวัญเจ็บ เลยอยากดูแลแค่นั้นเองค่ะ ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องกลัวนะคะ อยู่ได้มาต้ังหลายคืนแล้ว”

"คิดถึงบ้านจังเลยค่ะ อีกตั้งหลายเดือนกว่าใช้หนี้หมด

ป้าจันไม่รู้จะปลอบยังไง สงสารก็สงสาร แต่เจ้านายก็ดีกับครอบครัวนางมาก เป็นคนกลางและเป็นลูกจ้างด้วยมันลำบากใจแบบนี้นี่เอง คุณขวัญนี่ก็หน้าตาสวยรูปร่างก็ดี แถมทำกับข้าวเก่ง ป้าจันเชื่อว่า เจ้านายต้องชอบบ้างแหละ ไม่งั้นจะตัวติดขนาดนี้เหรอ นางเชื่อหัวใจตัวเอง ว่ายังไงเจ้านายก็ต้องสนใจคุณเพียงขวัญคนนี้แน่นอน