หลงทางรัก

พาสาวไปหาครอบครัว

เพียงขวัญตื่นเช้าปกติ ถึงจะรู้ว่าต้องเดินทางบ่าย กระเป๋าเสื้อผ้าเตรียมเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวทำกับข้าวสำหรับมื้อเช้า ถึงจะอยู่ในเมืองทุกอย่างสะดวกสบายแต่เธอก็เลือกที่จะทำกับข้าวกินเอง และทำเผื่อไปกินที่สำนักงานบัญชีแบ่งเพื่อนกินด้วย นึกใจหายที่จะต้องจากที่นี่ไป

เมฆามองเพียงขวัญ ชุดเดรสผ้าพื้นเมืองสีน้ำเงินเหมาะกับคนตัวเล็กมาก คนที่ถูกแอบมองกำลังสาละวนอยู่หน้าเตาในห้องครัว ทำโน้นทำนี่คล่องตัว อาหารบางอย่างวางบนโต๊ะแล้ว ตัวเล็กนิดเดียวเก่งหลายอย่าง จริงๆเพียงขวัญไม่ได้ตัวเล็กสูงน่าจะประมาณร้อยเจ็ดสิบด้วยซ้ำ แต่เพราะเขาตัวใหญ่ เวลาที่อยู่ใกล้ๆทำให้เหมือนเพียงขวัญตัวเล็กนิดเดียว

“ทำไมตื่นเช้าจังเลย เราเดินทางตั้งบ่ายนะ”ถึงจะรู้แน่นอนแล้วว่าเพียงขวัญจะกลับจันทบุรีกับเขา แต่ก็อดระแวงไม่ได้ว่า ตื่นมาจะไม่เจอหญิงสาว เข้านี้เขาเลยตั้งใจตื่นเช้า ดีใจที่ยังเห็นเพียงขวัญ

“ฉันตื่นปกติค่ะ กับข้าวเสร็จแล้ว กินได้เลยนะคะ”

“มากินพร้อมกันเถอะ “

“ค่ะ”

สองคนนั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆอิ่มแล้วเพียงขวัญเก็บล้าง เมฆาสำรวจรอบๆบ้านของกรกนก เขาว่าบ้านหลังนี้น่ารักดี เหมาะสำหรับผู้หญิงโสด

“ฉันว่าจะออกไปตลาดสักครู่ คุณอยากได้อะไรไหมคะ”

“ไกลไหม แล้วไปยังไง”

“เดินออกไปหน้าปากซอย ก็เจอตลาดค่ะ”

“ไปซื้ออะไรเหรอ”

“ฉันจะไปซื้อของไปฝากป้าจันกับลุงคิดค่ะ”

“ฉันไปด้วยดีกว่า เผื่อได้ช่วยถือของ”

“เดินไปนะคะ”

“ได้ ไม่มีปัญหา เดินก็เดิน “

เพียงขวัญส่งแมสให้เมฆา และหยิบร่มเผื่อขากลับฝนตกหรือแดดแรง

“เธอสูงเท่าไหร่เพียงขวัญ”

“ร้อยเจ็ดสิบค่ะ”

“ทำไมเหมือนตัวเล็กจังเลย”

“ก็คุณตัวใหญ่นี่คะ เห็นใครก็ตัวเล็กไปหมด”

“คงจะจริง นี่ไกลมากเลยนะเพียงขวัญปกติเธอเดินออกมาขึ้นรถที่หน้าปากซอยนี่เลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ เดินทุกวันพี่กรจะให้รถไว้ใช้ แต่ฉันไม่อยากรบกวนขึ้นรถสองแถวดีกว่า วันไหนที่ทำงานดึกก็ให้เพื่อนที่ทำงานมาส่ง”

“พนักงานเยอะไหม “

“สิบห้าคนค่ะ”

“มีผู้ชายไหม”

“ผู้ชายห้าคน ผู้หญิงสิบคนรวมฉันด้วยค่ะ”

“สนุกล่ะซิมีแต่รุ่นๆเดียวกัน”

“ก็ดีค่ะ ถือเป็นประสบการณ์ที่ดี”

“ชอบไหมงานแบบนี้ “

“ชอบค่ะฉันถึงเลือกเรียนบัญชี ชอบตัวเลข ไม่ต้องพบเจอกับคนเยอะ”

“คุณอยากลองกินชาไทยไหมคะ ร้านข้างหน้ามี เปิดแล้วด้วยฉันขอแวะซื้อก่อนนะคะ เดี๋ยวค่อยเดินต่อ”

เมฆาเดินตามหละงเพียงขวัญเข้าไปในร้าน เป็นคาเฟ่น่ารักๆดูเพียงขวัญจะถูกใจมาก

“ชาไทยนะคะ ร้านนี้อร่อย ฉันแอบจำสูตรไว้แล้ว เดี๋ยวฉันจะทำให้กิน คุณลองชิมแล้วจำรสไว้นะคะ รอดูว่าฉันจะทำเหมือนเขาไหม ฉันทำให้พี่กรกิน พี่กรบอกว่าอร่อยมาก”

“ได้ สั่งมาเลย “เมฆามองตามเพียงขวัญคงจะสั่งขนมด้วย ร่าเริงเหมือนไม่เคยมีปัญหากับเขา เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เอาจริงๆเพียงขวัญยังเด็กมาก เป็นเขาเองที่ต้องระวังและต้องเข้าใจเด็กวัยนี้ เพิ่งสังเกตว่าหญิงสาวใส่รองเท้าแตะหูหนีบ สวยน่ารักไปหมด ยิ่งใส่เดรสสีเข้มแบบนี้ขับผิวผ่องมาก

“มาแล้วค่ะ อันนี้เป็นครัวซองค์ที่อร่อยที่สุดเท่าที่กิน เราเดินไปด้วยกินไปด้วยดีกว่านะคะ”

จากร้านที่แวะซื้อน้ำเดินต่ออีกนิดเดียวก็ถึงตลาด เพียงขวัญซื้อของเร็วมาก ได้ชุดสำหรับป้าจันหกชุด กางเกงกับเสื้อสำหรับลุงคิด สำหรับแม่ตัวเองอีกหกชุด ของพ่อ และของน้องชาย เสร็จแล้วเดินกลับเหมือนเดิม น้ำและขนมของเพียงขวัญหมดตั้งแต่ออกจากร้านได้นิดเดียว ขากลับแวะซื้อน้ำขวดอีกสองขวดแบ่งคนละขวดกับเมฆา

“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี้ย เธอไม่เหนื่อยเหรอ”

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะชินแล้วเดินทุกวัน”

ถึงบ้านเพียงขวัญเตรียมอาหารกลางวัน เก็บกวาดบ้านใจหายเหมือนกัน เธออยู่มาสองเดือนที่สำคัญเจ้าของบ้านใจดีกับเธอมาก รู้ว่าคุณโสรยาและกรกนกเอ็นดู แต่เธออยากแก้ปัญหาเอง ถึงแม่กับน้องเขาเอ็นดูเธอมากขนาดไหน ใช่ว่าเขาจะยกหนี้ให้เธอซะเมื่อไหร่

ดังนั้นเธอจึงต้องทำตามหน้าที่ ไม่ได้ไว้ใจเขานักกับสิ่งที่เขารับปาก แต่อย่างน้อยก็ได้พูดคุยและตกลงกัน ถ้าเขาแรงเธอจะเงียบ ผ่านมาแล้วสามเดือน เหลืออีกสิบห้าเดือน ไม่ใช่ซิค่ารักษาพ่อเธออีก ยังไม่รู้ว่าเลยว่าเท่าไหร่ ค่อยว่ากันเพียงขวัญ เธออายุยังน้อย ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ จะพยายามประคับประครองตัวเองให้ดีที่สุด

ทั้งสองคนกินข้าวกลางวันด้วยกันอีกครั้ง ใกล้ได้เวลาเมฆาเรียกรถมารับพาไปสนามบิน ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงสนามบินหาดใหญ่ แม่เขาส่งรถที่บ้านมารับ บ้านเขาอยู่ไม่ไกลจากสนามบินนัก เพียงขวัญเตรียมใจ ไม่รู้ว่าจะพบเจออะไร นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางไกล และมากับผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติแต่เป็นทั้งเจ้าหนี้และเจ้านาย รถคันใหญ่เลี้ยวเข้าไปภายในบริเวณรั้วบ้าน หน้าบ้านพื้นที่กว้างขวาง รถจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ คุณโสรยา กรกนก ชายสูงอายุ ยืนอยู่หน้าบ้าน เดาเอาว่าน่าจะเป็นพ่อของเขา

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูกชาย”คุณกิตติเข้ามาสวมกอดลูกชาย

“ยินดีต้อนรับนะหนูเพียงขวัญ ดีจังเลยป้านี่คิดถึงหนูตลอดเลยนะรู้ไหม”

“ขอบคุณมากค่ะคุณป้า “

“อยู่หลายๆวันนะขวัญ ให้แม่กับพี่หายคิดถึงก่อนค่อยกลับ”กรกนกเข้ามาโอบกอดเพียงขวัญ

“เพียงขวัญนี่พ่อฉัน พ่อครับนี่เพียงขวัญครับที่ผมเคยเล่าให้ฟัง”

“สวัสดีค่ะคุณลุง”

“ไหว้พระเถอะลูก ยินดีต้อนรับนะ มาแล้วก็อยู่หลายๆวันนะ ป้ากับพี่เขาจะได้หายคิดถึง เห็นบ่นหากันจังเลย”

“ขอบคุณมากค่ะคุณลุง”

“ไปๆเข้าไปข้างในกันเถอะ แม่เตรียมกับข้าวไว้เพียบเลย อยากให้หนูขวัญลองชิมว่าจะอร่อยไหม”

คุณโสรยาเข้ามาจูงมือของเพียงขวัญเข้าไปข้างในบ้านพูดคุยไม่หยุด ดีใจยิ่งกว่าเจอลูกชาย

คุณกิตติ กรนก มองหน้ากันแอบยิ้มทั้งคู่

เมฆาเดินรั้งท้ายตามทุกคนเข้าไปภายในบ้าน เขารู้ว่าคืนนี้แม่กับน้องสาวเขาต้องยึดตัวเพียงขวัญไว้แน่นอน เสียดายก้องภพ น้องชายเขาไม่อยู่ พาครอบครัวเดินทางไปท่องเที่ยวที่ต่างประเทศ ไม่งั้นก็คงได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตา

ตั้งแต่เขากับเพียงขวัญเดินทางมาถึงบ้าน กระทั่งเวลานี้สี่ทุ่ม แม่เขากับกรกนกยังคงนั่งพูดคุยกันที่ห้องนั่งเล่น พ่อเขาแยกตัวไปพักผ่อนก่อน ห้าทุ่มคุณโสรยาขอตัวไปพักผ่อน กรกนกพาเพียงขวัญไปพักที่ห้องด้วยกัน และหายเงียบไปเลย เที่ยงคืนเขานอนไม่หลับ

“กร นอนหรือยัง เปิดประตูให้พี่หน่อย”

“พี่เมฆ มีอะไรคะ”

“นี่ยังไม่นอนกันอีกเหรอ น้ำยังไม่อาบกันเลย ทำไมนอนดึกจัง”เมฆาเห็นเพียงขวัญยังอยู่ในชุดเดิม สองสาวนั่งคุยกันท่ามกลางชุดและเครื่องสำอาง วางกองอยู่ที่พื้น

“กรกำลังให้น้องขวัญเลือกชุดกับเครื่องประดับแล้วก็พวกเครื่องสำอางค่ะ

“พี่ขอยืมโน๊ตบุ๊คหน่อยนะ จะทำงานสักหน่อย”

“อยู่บนโต๊ะทำงานเลยค่ะพี่เมฆ “กรกนกหันไปพูดคุยกับเพียงขวัญต่อเรื่องงานที่เชียงใหม่

“พี่เสียดายจังเลย น้องขวัญทำงานเรียบร้อย พี่รอนะมีแววว่าจะขยายสาขาที่กรุงเทพฯแล้วก็ที่ใต้ น้องขวัญไม่ต้องกลับไปที่เชียงใหม่ พวกข้าวของเครื่องใช้ก็ทิ้งไว้นั่นแหละ เผื่อวันไหนหยุดพี่แวะไปหา แล้วไปเที่ยวเชียงใหม่กัน”

“ได้ค่ะพี่กร ขวัญเอาแค่ที่จำเป็นมาค่ะ”

“นี่ได้ข่าวว่าจะอยู่กับครอบครัวก่อนกลับจันทใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“ดีแล้วๆตั้งเดือนหนึ่งถึงจะได้กลับบ้าน เป็นพี่ล่ะคิดถึงแย่เลย”

“ค่ะ แต่ก็คุยกันทุกคืน ยังดีที่มีน้องชายอยู่ดูแลพ่อกับแม่ค่ะ”

“อ่ะ เครื่องประดับชุดนี้พี่ยกให้น้องขวัญ ลูกค้าพี่เขาขาย พี่ซื้อมาสองชุด แต่ชุดนี้ไม่เคยใส่ ให้น้องขวัญดีกว่า”

“มันสวยเกินไปค่ะพี่กร ขวัญไม่รู้จะใส่ไปไหน”

“เอาน่า รับไว้เถอะ เดี๋ยวก็มีโอกาสใส่เองนั่นแหละ นี่ไพลินแท้นะ”

“ยิ่งของแพงๆแบบนี้ งั้นขวัญฝากพี่กรไว้ก่อนได้ไหมคะ ขวัญไม่มีที่เก็บ กลัวจะทำหาย”

“คนอะไรให้ของแพงๆดีๆกลับไม่อยากได้”กรกนกบ่นไปเรื่อย

“ก็ขวัญยังไม่รู้นี่คะว่าจะใส่ไปไหน อีกอย่างไม่รู้ว่าเอาไปแล้วจะคุ้มครองได้ไหม กลัวไปหลงลืมหายไปแล้วมันจะยุ่งค่ะ”

“ก็ได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เก็บไว้ให้ แต่ถ้าแม่พี่ให้ยังไงก็ต้องรับนะ เพราะเห็นแม่เตรียมไว้ให้น้องขวัญแล้ว”

“พี่กรคะ ขวัญยังเด็กยังไม่สามารถที่จะดูแลของราคาแพงสวยงามแบบนี้หรอกค่ะ ช่วยบอกคุณป้าได้ไหมคะว่าพี่กรให้ขวัญแล้ว ไม่ต้องให้แล้วค่ะ ชุดเดียวก็พอ”

“เดี๋ยวพี่จะบอกแม่ให้ล่ะกัน”

“พรุ่งนี้พี่จะพาไปเที่ยวในเมือง ไปหาของอร่อยๆกินกัน เสียดายนะไม่เจอพี่ชายพี่อีกคน เขาพาครอบครัวไปเที่ยวต่างประเทศ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยส่งข้อความหา

สองสาวคุยกันต่ออีกเกือบชั่วโมง จนต่างก็ง่วงนอนด้วยกันทั้งคู่ แต่เมฆาก็ยังนั่งทำงาน ดีที่กรกนกกั้นออกไปต่างหากจากเตียงนอน แต่ยังไงห้องทำงานก็ยังอยู่ภายในห้องนอน มีแค่ฉากกั้น

หลังจากช่วยกรกนกเก็บเครื่องประดับแล้ว เพียงขวัญขอตัวไปอาบน้ำก่อน รู้สึกว่าง่วงมากปกติเธอไม่ได้นอนดึกขนาดนี้ ออกมาจากห้องน้ำเมฆาก็ยังไม่กลับห้อง ถึงเขาจะนั่งทำงานในห้อง มีฉากกั้น แต่ยังไงก็ยังมองเห็นว่าเขายังอยู่ ไม่สนใจอะไรแล้ว ง่วงมากเพียงขวัญขึ้นเตียงได้ห่มผ้านอนตะแคงแล้วหลับสนิททันทีตามประสาคนหลับง่าย

“อ้าว น้องขวัญหลับแล้วเหรอ โธ่...ว่าจะออกมาคุยต่อสักหน่อย”

เมฆาเดินมาที่ปลายเตียง ยิ้มขำคนหลับ คงง่วงมากเห็นแค่หน้าโผล่พ้นผ้าห่มมา

“เขาเป็นคนหลับง่าย และหลับลึกมาก คงเพลีย ปกติเพียงขวัญนอนเร็ว พักผ่อนกันเถอะพี่จะไปนอนแล้ว”

กรกนกมองตามหลังพี่ชาย แอบยิ้มอย่างถูกใจ โถ...อุตสาห์มาเฝ้าเขาถึงห้องนอน คุยก็ไม่ได้คุย อยู่เฝ้าจนสาวหลับ เธอรู้เลยว่าพี่ชายห่วงเพียงขวัญมาก ไม่ใช่ห่วงธรรมดา ห่วงและหวงมากด้วย ไม่อยากจะคิดว่าถ้าหลังจากนี้ต่อไป พี่ชายเธอคงรุกเต็มที่ แต่นั่นแหละ ดูท่าว่าเพียงขวัญจะไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้สนใจพี่ชายเธอด้วยซ้ำ

ก่อนนอนกรกนกส่งข้อความเม้ามอยพี่ชายไปให้คุณโสรยา และบอกพรุ่งอาจตื่นสายเพราะเพิ่งจะได้นอน ไม่ต้องให้ใครมาปลุก

เมฆากลับมาที่ห้องของตัวเอง อยู่ไม่ไกลจากห้องของน้องสาว เพียงขวัญไม่ยอมรับเครื่องประดับจากน้องสาวเขา ไพลินชุดนั้นราคาแพงน่าดูของแท้ด้วย เพียงขวัญไม่โลภไม่ได้อยากได้ของคนอื่น ถึงขนาดขอร้องกรกนกให้คุยกับแม่เขาว่าไม่ต้องให้เครื่องประดับ เขาเชื่อว่ายังไงแม่เขาก็ต้องพูดให้เพียงขวัญรับไปจนได้นั่นแหละ ไม่คิดว่าครอบครัวจะชอบเพียงขวัญได้ขนาดนี้ ด้วยกิริยามารยาท อ่อนน้อมถ่อมตน ท่าทางที่นุ่มนิ่มนุ่มนวลของเพียงขวัญเองนั่นแหละที่ทำให้คนที่พบเจอถูกใจ แม้แต่เขาเองก็ยังชอบ เพียงขวัญเหมือนแม่เหล็กที่ดูดเขาให้เข้าใกล้ได้ตลอดเวลา ทั้งที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เวลาที่อยู่ใกล้ๆยิ่งก่อนนอนเขาจะผ่อนคลายมาก หลับสนิททุกครั้ง