เลี่ยงหรงหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะมองถ้วยบะหมี่เปื้อนโลหิตซึ่งดูน่าสยดสยองมากกว่าจะน่ากิน ทว่านอกจากวิธีนี้ นางก็คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว
“ในดินแดนปุถุชน ข้าไม่สามารถใช้พลังเสกผลท้อทองคำให้เจ้าได้ จึงต้องให้เจ้าดื่มกินเลือดของข้าแทน เลือดเนื้อในร่างกายของข้าล้วนเป็นยาบำรุง มันอาจทำให้บะหมี่เสียรสชาติไปบ้าง แต่ก็ได้อย่างเสียอย่าง เจ้าไม่ต้องกังวล”
ทว่ายิ่งพูด สีหน้าของซือซิงกลับยิ่งมีแต่ความเจ็บปวดจนนางอดสงสัยไม่ได้ เหตุใดจึงต้องทำสีหน้าราวกับนางจะตายในวันรุ่งขึ้นด้วย โลหิตที่นางแบ่งให้ก็แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีกอย่างเวลานี้นางแข็งแรงกว่าเขาเสียอีก
มือที่กำลังจับข้อมือของเลี่ยงหรงสั่นเทา ความห่วงใยที่นางมอบให้กลับยิ่งผูกมัดเขามากขึ้น ทั้งที่ไม่ได้มีใจแก่กัน เหตุใดต้องกระทำถึงเช่นนี้
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ต้องการให้ท่านเจ็บตัวเพื่อข้า ท่านจำไม่ได้หรือขอรับ” ซือซิงแค่นเสียงถามพร้อมสบมองดวงตาคู่ต
