ตอนที่ 5
1043 Words
เสื้อคลุมอาบน้ำถูกถอดออกจากเรือนร่าง เผยให้เห็นความงดงามที่เธอเก็บรักษามานานกว่า 24 ปี เพราะกระจกที่สะท้อนทั้ง 4 มุม ไม่เว้นแม้กระทั่งด้านหลังของบานประตูที่เธอเปิดเข้ามา ทำให้ดารินได้มองสำรวจเรือนร่างเปล่าเปลือยของตัวเองอีกครั้ง
ทุกมุมนั้นเธอมองเห็นเรือนร่างที่งดงามสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่ผู้หญิงจะมีได้ และคงไม่ใช่แค่เธอหรอกที่เห็นแบบนั้น เพราะบรรดาเหล่าคุณหญิงคุณนายในอำเภอ ล้วนต่างแวะเวียนมาขอให้แม่ส่งเธอไปประกวดตามเวทีต่างๆ ตั้งแต่เมื่อเริ่มสาว
ดีที่ว่าแม่ไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปด้วย แม้แม่จะเป็นหญิงยุคใหม่ แต่แม่ก็ยังมีความหัวเก่าปะปนที่สอนสั่งเธอเสมอมาว่า เรือนร่างนี้คนที่จะมีสิทธิ์ได้เห็นก็คือเจ้าบ่าวของเธอเท่านั้น เธอจึงไม่เคยจะไปอวดโฉมให้ผู้ชายที่ไหนได้เห็นความงามเหล่านี้เลยสักคน แม้กระทั่งการไปว่ายน้ำ ชุดว่ายน้ำของเธอก็ยังเรียบร้อยจนแทบจะปิดไปถึงเข่า และวันนี้ล่ะที่เจ้าบ่าวของเธอจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เห็น
ฝ่ามือบอบบางยกขึ้นกอบกุม 2 เต้าขนาดใหญ่ที่ถูกบดบังด้วยเสื้อผ้ามิดชิดอยู่เสมอ ในเวลานี้เมื่อได้รับอิสระ เธอแอบเผลอคิดไปว่าแตงโมคู่งามของเธอนี้มันคงดีใจที่จะได้มีคนมาชิมสักที เพราะดูแค่หัวขั้วที่เคยเป็นสีชมพูอ่อน มาวันนี้มันกลับชูชันและคล้ายจะเปลี่ยนสีเป็นแดงสดอย่างแปลกๆ หรือว่าเลือดลมเธอมันฉีดพล่านจนทำให้มองเห็นสีสันที่เปลี่ยนไป
สายตาไล่ลงมาหาเอวคอดกิ่วที่รับกับสะโพกที่ผายออกไม่ต่างจากนาฬิกาทราย ว่ากันว่าผู้ชายชอบผู้หญิงหุ่นแบบนี้ ทว่าตัวเธอเองกลับขัดเขินในทุกครั้งที่ต้องใส่เสื้อผ้าเข้ารูป จึงมักจะเลือกกระโปรงที่จับจีบรอบตัวมาใส่อยู่เสมอ หรือไม่ก็เลือกใส่กางเกงผ้าพอดีตัว เพื่ออำพรางไม่ให้ใครพุ่งความสนใจกับสะโพกขนาดใหญ่ของเธอ และเธอก็จะได้พิสูจน์ในไม่ช้าว่าจริงหรือเปล่า ผู้ชายที่อยู่ในห้องน้ำด้านข้างนี้จะพอใจกับสะโพกผายๆ ของเธอได้มากแค่ไหน
จนสายตาเลื่อนมาหยุดอยู่ที่สิ่งมีค่าสูงสุด สิ่งที่ชีวิตลูกผู้หญิงนี้ต้องหวงแหนไว้ให้จงดี ไม่ให้ใครเห็น ไม่ให้ใครสัมผัส เพราะคนที่มีสิทธิ์ได้ครอบครองนั้นมีแค่คนเดียว ดอกไม้กลีบบอบบางของเธอที่มีแพรไหมสีดำปกคลุมอย่างบางเบา จุดที่จะบ่งบอกว่าความบริสุทธิ์ยังคงอยู่กับเธอหรือไม่ และเป็นจุดที่จะได้รับความเจ็บปวดในค่ำคืนนี้
แค่คิดความรู้สึกวูบวาบก็พุ่งชนจนดารินต้องหนีบต้นขาเข้าหากันแน่น ความกลัวเข้าจู่โจมหัวใจจนวาบหวิว หัวใจทั้งสั่นทั้งเต้นรัวเร็วจนรู้สึกได้
“พี่จักร มันจะเจ็บมั้ย น้องดากลัวจัง”
คำพูดคล้ายจะพูดกับเขาทั้งที่เอ่ยถามกับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก และเพียงเสียงน้ำจากห้องด้านข้างเงียบลง ดารินก็รีบสวมใส่ชุดนอนมือไม้สั่น ทว่าชุดนอนที่เธอเตรียมมามันไม่ใช่ตัวนี้!!
สายน้ำที่รดรินผ่านเรือนผมลงมาถึงปลายเท้า ช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มที่พยายามสะกดเก็บให้ค่อยผ่อนคลายลง เพียงแค่คิดว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เขาจะได้ลิ้มรสผลไม้สุกหวานให้สมกับที่อดทนรอคอยมานาน แค่คิด ไอ้ลูกชายตัวดีของเขามันก็เริ่มจะประท้วงอีกแล้ว
และครั้งนี้ก็ไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางความยิ่งใหญ่ที่กำลังขยายตัวเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนจักรต้องวางทาบฝ่ามือลง เพื่อให้ลูกชายของเขาได้ผ่อนคลายตัวลงก่อน ยังไม่ถึงเวลาที่จะเผยความยิ่งใหญ่ออกมาตอนนี้
แต่ไอ้ลูกชายหัวดื้อของเขาดูเหมือนว่าจะไม่ยอมทำตามคำสั่ง จนจักรต้องแอ่นกายให้ท่อนเนื้อแข็งแกร่งปะทะกับสายน้ำที่พวยพุ่งลงมาตรงๆ ให้ความเย็นฉ่ำจากสายน้ำทำให้มันสะดุ้งสะเทือนบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นความยิ่งใหญ่จนคู่นอนคนอื่นๆ ของเขาต้องครางเสียงหลง ก็ยังดูเขื่องอยู่มาก
เพราะอย่างนี้เขาจึงต้องให้ดารินพรั่งพร้อมอย่างที่สุด จะไม่มีการหักหาญเอาแต่ใจอย่างแน่นอน เพราะเขาอยากให้ ‘ครั้งแรก’ มีแต่ความประทับใจมิรู้ลืม
“ใจเย็นลูกพ่อ อีกไม่นานก็ได้ความอบอุ่นแล้ว ใจเย็นๆ อูย... พ่อบอกให้ใจเย็นๆ เชื่อพ่อสิ อืม... ดีมาก”
จักรลูบฝ่ามือสะกดเก็บเจ้าลูกชายให้อ่อนตัวลง เพราะกว่าเจ้าลูกชายจะได้ใช้งาน นั่นต้องหมายถึงเขาส่งเจ้าสาวขึ้นสวรรค์ไปอย่างน้อยก็ 2 ครั้งติดๆ ไม่อย่างนั้น ความประทับใจในครั้งแรก อาจกลายเป็นความทรงจำอันโหดร้ายที่ทำให้ดารินขยาดการร่วมรักก็เป็นได้
จักรออกมาพบกับความว่างเปล่า บนเตียงนอนที่ปกคลุมไปด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูนั้นไม่มีร่างของดาริน และไม่ว่าจะเป็นโซฟารับแขก ระเบียงด้านนอกที่มองเห็นทิวทัศน์ของขุนเขาในยามค่ำคืน ทั้งหมดนั้นไม่มีร่างของดารินอยู่เลย ห้องน้ำนั้นไม่ใช่แน่เพราะเขาเพิ่งพาตัวเองออกมา จะมีก็เพียงห้องแต่งตัวที่อยู่ติดกันนี้เท่านั้น
“น้องดาครับ... น้องดาอยู่ในนั้นหรือเปล่า”
ถามอย่างที่ไม่ควรถาม ถ้าเธอไม่อยู่ในนั้นแล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ นอกห้องนั้นเป็นไปไม่ได้อย่างที่สุด เพราะเขามั่นใจว่าแม่ยายที่ยึดมั่นในขนบธรรมเนียมประเพณี จนทำให้เขาคล้อยตามและเก็บผลไม้นี้ไว้จนสุกงอม คงไม่แหกประเพณีด้วยการอนุญาตให้ลูกสาวออกจากห้องหอกลางครันแน่ และเชื่อได้ว่าป่านนี้คุณแม่ยายคงกำลังส่งแขก พร้อมจัดแจงกับพวกซองช่วยงานอยู่ห้องใดห้องหนึ่งในโรงแรมแห่งนี้แน่
- Writer
