ดวงใจรักมาเฟียหน้านิ่ง 6

1471 Words

ครืดดด ครืดดด ครืดดด ........................ เสียงโทรศัพท์ที่วางตรงหัวเตียงสั่น ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ถึงกับต้องตื่นขึ้นมารับสายเมื่อดูตรงหน้าจอก็ปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอเอง > "ฮัลโหล...งืมม" (พายอาร์ อยู่ไหนแล้ว) "ห้อง...งืมม" (โอ๊ยยยแก นี่มันกี่โมงแล้ว) "......." (พายอาร์รีบมาเลยนะ) "งั้นวางสายนะ" จากนั้นฉันจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ ........................ T Coffee 09.00 น. กริ้งงงง.... เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือ เฮ้อออ ทันเวลาพอดี รีบเอากระเป๋าไปเก็บและมาที่หลังร้าน เพื่อที่จะทำเค้กให้ลูกค้า วันนี้พี่ทรายไม่อยู่ ฉันจึงต้องเป็นคนทำเค้กเพื่อส่งให้กับลูกค้า "พาย ทำไมวันนี้แกมาสายได้ยะ" "เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ พอจะนอนก็ปาไปตีสามแล้ว ^_^" "เป็นอะไรหรือเปล่า" "เปล่านี่ แค่คิดอะไรเรื่อยเปลื่อย" "แล้วเมื่อคืนจะกลับทำไมไม่บอกฉัน รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง" "ขอโทษ เอ่อ...คือว่า.... " "......? " "อะ...เอ่อ คือ..." "อืม ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องเล่าก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรอีกบอกฉันได้นะ" "ขอโทษจริงๆนะ เลยไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับแกเลย" "ไม่เป็นไร ปะ ทำงานกัน ^_^" พอพูดจบฝนซาก็ไปทำงานในส่วนของตนเอง ส่วนฉันที่ว่าจะถามฝนซาว่ารู้ได้ไงว่าฉันกลับ ก็จำต้องกลับไปทำงานตนเอง เพราะไม่อยากให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เมื่อคืนก็คิดเรื่องของคาลอส จนนอนไม่หลับเลย พลางคิดได้ไม่นานน้องพนักงานที่ฉันไม่คุ้นหน้าก็ทักขึ้นมาก่อน "พี่พายอาร์ครับ" "คะ เรียกพี่เหรอ? " "ใช่ครับ พอดีผมเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ฝากตัวด้วยนะครับ ^_^" "อ่อ จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^_^" ฉันยิ้มให้ เด็กคนนี้น่าจะอยู่มหาวิทยาลัยแล้วมั้ง ดูจากลักษณะแล้ว "อะ.. เอ่อ นี่เป็นรายการเค้กที่ลูกค้าสั่งครับ ^_^" "อืม ขอบใจจ้ะ ^_^" "ครับ >_ผ่านไป 2 ชั่วโมง...... "อ่า เสร็จสักที" ฉันยิ้มให้กับตัวเอง ตอนนี้เค้กทั้งห้ากล่องก็พร้อมที่จะไปส่งเเล้ว พอเสร็จแล้วฉันจึงเดินไปที่หน้าร้านเพื่อช่วยงานต่อ จะบอกว่าตัวเองไม่ชอบอยู่ว่างๆ ก็ได้ "มีอะไรให้ช่วยมั้ยฝน" "อะ เอาไปเสิร์ฟที่โต๊ะห้าให้ทีสิ" "อืม ได้ๆ " จากนั้นฉันจึงช่วยเพื่อนๆ ในร้านเสิร์ฟบ้าง เนื่องจากลูกค้าทยอยเข้ามากันเรื่อยๆ "พาย พอดีลูกค้าที่สั่งเค้กไว้ไม่ว่างมารับ แกช่วยไปส่งให้ฉันทีได้มั้ย" "อืม โอเค ที่ไหนเหรอ" "มอเรา ตึกนิเทศ" "เอ้าเหรอ มาๆ เดี๋ยวฉันเอาไปส่งให้" ............................ ตอนนี้ฉันถือเค้กมาหนึ่งกล่องและกำลังจะเดินไปที่ตึกนิเทศ มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นที่ที่ฉันจบมา มันเป็นมหาวิทยาลัยที่กว้างมากและชื่อดัง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกหลานไฮโซหรือถ้าเป็นเด็กเรียนก็ต้องเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ส่วนฉันสอบชิง ทุนจึงได้มาเรียนบัญชีต่อที่นี่จนจบ "นี่เธอ! " เสียงเรียกฉันดังขึ้นจึงทำให้ได้สติ โดยไม่รู้เลยว่าได้มาถึงตึกนิเทศแล้ว "อะ เอ่อ คุณเป็นคนสั่งเค้กใช่มั้ยคะ ^_^" "ใช่ ไหนเอามาซิ" "นี่ค่ะ" "อ่ะ เงิน" จากนั้นผู้หญิงที่สั่งเค้กก็เดินจากไป เธอเป็นคนที่สวยนะ แต่นิสัยแย่ชะมัด เฮ้อออ กลับดีกว่า จนตอนนี้เวลาก็ปาไปหกโมงเย็นแล้ว เป็นเวลาที่ใกล้เลิกงานแล้ว..... "อ่าาา ได้เวลาปิดร้านแล้วพวกเรา" เสียงฝนซาเอ่ยขึ้น "พาย วันนี้แกกลับเองได้มั้ย พอดีวันนี้ฉันนัดทานข้าวกับที่บ้านน่ะ" "อืม ฉันกลับเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วง^_^" "อืม งั้นถ้าถึงแล้วทักบอกด้วยนะ" "จ้าา ^_^" พอเคลียร์ร้านกันเสร็จพวกเราทุกคนก็ต่างกันแยกย้ายกลับกันไป ส่วนฉันวันนี้ว่าจะแวะซูเปอร์ก่อน ว่าจะซื้อของไปทำอาหารกินสักหน่อย "เอ่อ พี่พายกลับยังไงครับ" "เดี๋ยวพี่ขึ้นรถเมล์กลับน่ะ ว่าจะแวะซื้อของนิดหน่อย" "ให้ผมไปส่งมั้ยครับ" "ไม่เป็นไรจ้ะ เราก็รีบกลับได้แล้ว พี่ไปก่อนนะ ^_^" ฉันพูดตัดบทไป พลางเดินไปที่ซูเปอร์ หลังจากเลือกซื้อของเสร็จ ฉันก็นั่งรถเมล์มาถึงทางเข้าซอยที่ต้องเดินไป ตอนนี้มันก็มืดแล้วแหละ ก็ปาไปเกือบสองทุ่มแล้วกว่าฉันจะเลือกซื้อของเสร็จ ปกติถ้ากลับดึกก็จะมีฝนซามาส่ง แต่ฉันรู้ว่ายัยนั่นมีนัดทานข้าวกับครอบครัว ซึ่งฉันก็ไม่อยากรบกวนด้วย "อ้าว น้องมาเดินทำไมคนเดียวแบบนี้ล่ะ ให้พี่ไปส่งมั้ยจ๊ะ" จู่ๆ ก็มีชายวัยกลางคนที่คาดว่าน่าจะเมามาดักหน้าฉันก่อนที่จะถึงคอนโด ฉันที่ตอนนี้กลัวมากรีบเดินเลี่ยงไปให้ไวที่สุดแต่ก็ไม่ทัน เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวชายวัยกลางคนก็กระชากแขนฉันไม่ยอมปล่อย "กรี๊ดดดด" "หน้าตาแบบหนูนี่พี่ชอบมากเลยนะ ยิ่งเป็นสาวสวย น่ารักแบบนี้พี่ไม่พลาดแน่" "ปละ...ปล่อยนะ" "ไปกับพี่เถอะจ้ะ" ตอนนี้แขนฉันแดงไปหมด เนื่องจากแรงบีบจากชายวัยกลางคนที่พยายามจะลากฉันไปที่ซอกเล็กๆ พลางต่อยเข้าที่ท้องของฉันอย่างแรง "อึก! ปละ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือออ" จากที่พยายามกลั้นน้ำตา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ทั้งปวดท้องและแขนที่โดดบีบรัด ทำให้ฉันไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ตอนนี้ฉันโดนมันคล่อมอยู่ข้างบน "กรี๊ดดดด ไม่นะ ปล่อยฉันนนน" แควก! แควก! เสียงเสื้อของฉันที่ตอนนี้ขาดหลุดลุ่ยไปหมดด้วยฝีมือคนตรงหน้า "ปล่อยก็โง่ดิวะ" "ฮือออ ไม่นะ ม่ายยย" "มึงจะร้องอะไรนักหนาวะ" "ฮืออออ" ฉันพยายามที่จะผลักมันออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮือออ "มึงทำอะไรคนของกู" พลัก! ตุบ! ปัง! ปัง! ปัง! ตอนนี้สติฉันแทบไม่เหลือแล้ว แต่ฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามาช่วยฉันไว้ เสียงที่คุ้นเคยและต่อจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย........ .......................... คาลอส Part "มึงทำอะไรคนของกู" พลัก! ตุบ! ปัง! ปัง! ปัง! ผมรีบผลักมันออกไปจากร่างบาง และไม่รอช้าที่จะหยิบปืนยิงใส่มันรัวทันทีจนมันไม่ทันที่จะร้องของชีวิตและตายลงทันที ผมจึงถอดสูทตัวนอกออกเพื่อคลุมให้กับร่างที่นอนไม่ได้สติแถมเสื้อยังขาดอีก "บ้าเอ๊ย! " ผมรีบประคองร่างบางไว้แนบอกจากนั้นจึงสั่งให้ลูกน้องเก็บกวาดให้สนิท "ชิน! กลับคอนโดฉัน" "ครับนาย" ผมมองดูเสี้ยวหน้าเธอที่ตอนนี้มีคราบน้ำตาติดอยู่ พลางจูบศีรษะเธอเบาๆ และประคองร่างบางไว้อย่างหวงแหน หลายคนคงสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ตรงนั้น วันนี้ผมคิดไว้ว่าจะมาดูเธอสักหน่อย ผมนั่งมองห้องของเธอจากในรถ แต่มันก็มืดแล้ว ไฟบนห้องเธอก็ยังไม่เปิด จนผมกระวนกระวายใจ ผมเดินมองออกไปตรงซอยทางเข้าก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง และผมจำได้ทันทีว่าเสียงใครจึงรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุและมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ผมไม่รู้ตัวเลยว่ายิงไอ้ผู้ชายที่มาทำเลวกับคนของไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีคือมันนอนจมกองเลือดแล้ว ร่างกายผมสั่นมากเมื่อเห็นร่างบางนอนไม่ได้สติ แถมเสื้อผ้ายังถูกฉีกขาดอีก ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้ .....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more