Kafamın içinde hissettiğim uğultuyu bastırmak için kafama baskı yaparken derin bir nefes aldım. Hiç tanıyamadığım ailemi kaybetmiş olabilirdim.
Hayır bir dakika sadece ihtimaldi, yaşıyor olmaları da söz konusuydu. Ben o ufacık ihtimale tutunacaktım buna mecburdum çünkü.
Ailemin olmayışına, kimsesiz olduğuma inanasım gelmiyordu. Daha onları bulamadan kaybetmek.. yüreğim acıyla kavruluyordu sanki.
" Vera bak evinizi bulmuş olabilirmiş abim. Gidip bak istersen hem hatırlarsın belki bir şeyler. "
Bakışlarımı kaldırıp karşımdaki Aral'a bakmadan ayağa kalktım yavaşça. " Ben biraz, ben biraz hava almalıyım. Evet ben hava alayım en iyisi."
Adımlarım kapıya yaklaşırken yanından geçtim. Gözlerimden dökülen yaşlar hızla kayıp giderken en azından dışarı çıkana kadar fark ettirmemek istiyordum.
