EP 18
1183 Words
ก็รีบลุกขึ้นทันที ใจอยากจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ติดตรงไม่มีอะไรมาให้สวมใส่ร่างเปลือยเปล่า ที่มีเพียงผ้าห่มผืนหนาปกปิดไว้เท่านั้น
จะดึงผ้าห่มไปด้วย เขาก็นั่งทับอีกด้านเอาไว้ จะบอกก็ไม่กล้า ตาก็พยายามมองหาเสื้อผ้าตัวเอง ว่าตกอยู่ตำแหน่งไหนของห้อง แต่ก็ไม่เห็น และดูเหมือนคนนั่งทำงานอยู่จะรู้
เลยลุกขึ้นไปเปิดตู้เอาเสื้อคลุมกับผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ด้วยท่าทีเรียบเฉย ปริยกรยกมือไหว้ขอบคุณเขาด้วยความเคยชิน
แล้วก็รีบใส่จนเรียบร้อย แต่พอลุกขึ้นจะก้าวเดิน ก็ต้องหยุดกึกอยู่กับที่ เมื่อมีความเจ็บแปลบปลาบจากตรงนั้น ภาพที่ตัวเองถูกเขาตักตวงความสุขจากเรือนกาย
แล่นไหลเข้ามามากมาย ทั้งอาย ทั้งเจ็บ แต่ก็ไม่รู้จะบอกใครได้ และอีกครั้งที่ผู้มีประสบการณ์อย่างโชกโชนล่วงรู้ถึงเหตุผล
“ผมไปส่ง”
เขาเอ่ยเสียงนุ่ม แล้วอุ้มเอาร่างมีเสื้อคลุมหุ้มไว้ไปส่งในห้องน้ำอย่างง่ายดาย ส่วนอีกคนนั้นอายจนอยากแทรกพื้นหนีด้วยซ้ำ แล้วก็ต้องอายอีกหลายเท่า เมื่อเขาเดินกลับเข้ามาพร้อมเก็บเสื้อผ้ากับชุดชั้นใน
ที่ตัวเองเป็นคนเปลื้องออกจากเรือนร่างยั่วใจให้หน้าตาเฉย ครั้งนี้ปริยกรไม่ได้ไหว้เขา แต่ยืนรออยู่ตรงประตูเพื่อรอปิดและล๊อกอย่างดิบดีแทน
พอเขาออกไปแล้ว ถึงได้ค่อยๆ เดินไปหาฝักบัว มือบางเปิดน้ำอุ่นออกมาราดรดเรือนกาย แปลกใจเหลือกำลัง ที่ตัวเองไม่ได้เสียดายเยื่อพรหมจรรย์ที่สูญเสียให้เขาไปเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งถ้าเทียบกับจะต้องเสียให้อาเสี่ยพุงพลุ้ยตะกละตะกลามด้วยแล้ว ยิ่งไม่รู้สึกเสียดายเลย
ตรงกันข้าม ใบหน้าสวยกลับยิ้มน้อยๆ ออกมา เมื่อคิดถึงความนุ่มนวลระคนแข็งแรง ที่เขามอบให้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเรี่ยวแรงแทบจะหมดจากตัวให้ได้ แถมยังรู้สึกใจหาย เมื่อจะต้องจากเขาไปอีกต่างหาก
หญิงสาวไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่า ตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา หรือต่อให้ไม่รู้สึก เธอก็เชื่อว่า ผู้หญิงแทบทุกคน คงไม่มีใครเป็นทุกข์ เมื่อได้ร่วมหลับนอนกับผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างเขาเป็นแน่
“คุณอยากได้กาแฟสักแก้วมั้ย ผมจะชงให้”
พอออกมาในสภาพเรียบร้อย เขาก็ยืนกอดอกเอาหลังพิงผนังรออยู่หน้าห้องน้ำแล้ว หญิงสาวไม่กล้าตอบอะไรออกไป นอกจากยิ้มเจื่อนๆ ให้ แล้วเขาก็เดินตรงไปหาประตู
“เสร็จแล้วออกมาคุยกันข้างนอกนะ”
เขาหันกลับมาเอ่ยเสียงนุ่มอีก ปริยกรพยักหน้าน้อยๆ รับ แม้ไม่รู้ว่าเขาจะคุยอะไรด้วยซ้ำ แต่ก็รีบตรงไปยังตู้เครื่องแป้ง มีกระเป๋าสะพายของตัวเองวางอยู่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาเป็นคนเก็บจากด้านนอกมาให้ พยายามคิดควบคู่กับการหวีผมไปด้วย ว่ามันหลุดจากบ่าไปตอนไหน
พลัน!
ผิวแก้มสีขาวก็เปลี่ยนเป็นระเรื่อทันที เมื่อเดาว่าคงจะหลุดออกตอนถูกเขามอบจุมพิตอันหวานล้ำให้นั่นเอง มือบางรีบเปิดกระเป๋าออก ได้แป้งตลับมาผัดหน้ากับลิปกรอสสีชมพูแต้มไปสองริมฝีปากอิ่มแค่นั้น
แล้วก็อดจ้องมองคิ้ว ที่ถูกแจ้สกันซ้ำให้อีกครั้งเมื่อวานนี้ไม่ได้ หลังจากวันถ่ายรูปถูกกันแล้วรอบหนึ่ง ก็เห็นว่าดูสวยกว่าตอนปล่อยเอาไว้แบบไม่แต่งคนละเรื่อง
พอออกไปนอกห้อง ก็เห็นเขาถือแก้วกาแฟกับน้ำเปล่าไว้ แล้วเดินไปยังชุดรับแขก เลยต้องเดินตามไปนั่งฝั่งตรงข้าม รับแก้วในมือเขามาจิบแก้เก้อเขิน เมื่อถูกจ้องมองไม่วางตา เขาล้วงแผงยาออกจากกระเป๋ากางเกงมาแล้วแกะส่งให้
ดวงหน้าสวยใสจ้องมองตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่าเป็นยาอะไร
“ยาคุมฉุกเฉิน คุณต้องกินเม็ดแรกเดี๋ยวนี้ ส่วนอีกเม็ดเอาไว้กินอีกในสิบสองชั่วโมงนับจากนี้”
ปริยกรไม่คิดจะเอ่ยถามใดๆ อีก นอกจากรับมาส่งเข้าปาก รับแก้วน้ำเปล่ามาจิบ ส่วนคนที่เตรียมการไว้อย่างดี ก็หันไปคว้ากาแฟของตัวเองวางอยู่ก่อนหน้าแล้วมาจิบเช่นกัน
“อะไรคะ”
พอวางแก้วแล้วเขาก็แบมือมาหา ปริยกรเลยทำงงไม่น้อย
“เบอร์บัญชีคุณไง ผมจะโอนเงินเข้าให้”
ปริยกรนั่งงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่พอคิดขึ้นได้ ผิวแก้มขาวก็มีสีระเรื่อขึ้นมา จนเขาสังเกตเห็นได้ไม่ยาก เลยเอ่ยเสียงนุ่มหูมาหา ตานั้นก็จ้องมองใบหน้ารูปไข่ที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงบางเบาไปด้วย
“อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้เตรียมมา”
“เอ่อ! ค่ะ”
ด้วยไม่ได้คิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน หรือถ้าเคยคิด ก็ในแง่ที่ว่าเขาน่าจะจ่ายเงินสด ไม่ใช่โอนเข้าบัญชีแบบนี้ ในเมื่อแจ้สยังไม่ยอมให้บอกชื่อด้วยซ้ำ เรื่องอื่นก็ไม่น่าจะต้องคิดนาน
“อ้าว! แล้วคุณจะให้ผมพกเงินเป็นแสนไว้จ่ายหรือไง ผมไม่ได้เตรียมไว้เยอะขนาดนั้นหรอก หรือต่อให้เตรียม ผมว่ามันไม่น่าจะเหมาะ ถ้าคุณจะต้องถือติดตัวไป โอนเข้าบัญชีง่ายกว่า ปลอดภัยกว่า”
ปกติแล้วปาลจะไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ เพราะผู้ช่วยจะจัดการเอาไว้ให้เสร็จ และจะจ่ายเงินสดมากกว่า แต่ในกรณีนี้ เขาเป็นคนบอกว่าจะจัดการเอง
“เอ่อ! เดี๋ยวฉันจะดูในไลน์ก่อนนะคะ”
“ไม่เอา!”
เขาส่งเสียงห้วนนิดๆ ไปหา จนคนกำลังคิดว่ามีเบอร์บัญชีทิ้งไว้ในมือถือหรือที่ไหนบ้างไหม ตกใจถึงกับหน้าซีด
“อะไรคะ! ไม่เอา...”
“ไม่เอาที่คุณแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ กับผมน่ะ แทนชื่อคุณสิ ผมชอบ บอกแล้วไงว่ามันดูใกล้ชิดกว่ากัน”
เขายิ้มกริ่มให้ในตอนท้าย ทำเอาคนตกใจอยู่มองมาหาด้วยอาการโล่งอก กระนั้นก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าจะอยากให้ใกล้ชิดกันไปทำไม ในเมื่ออีกไม่กี่นาทีก็จะจากกันแล้ว
“ค่ะ”
แต่ก็รับคำไปอย่างนั้น เพื่อให้ทุกอย่างรีบจบ จะได้รีบไปสักที แล้วก็เปิดมือถือขึ้นมา เพราะจำได้ว่าเคยส่งให้พิมลแขเพื่อนรักตอนยืมเงินครั้งก่อน พอได้แล้วก็ส่งให้เขา
“แสนห้านี่คุณได้เท่าไหร่”
และปกติเขาก็จะไม่ถามเซ้าซี้กับสาวไหนเช่นกัน ยกเว้นหญิงสาวคนนี้ที่เขารู้สึกสงสารอยู่ลึกๆ เท่านั้น
- Writer
