ห้าวันถัดมา หย่งจื้อก็พาหัวหน้าหมู่บ้านฝางท่านผู้เฒ่าเส้าและชาวบ้านอีกกลุ่มหนึ่งมาที่วัดหนานผู หลังจากแจ้งกับท่านเจ้าอารามทั้งสามแล้วว่า พวกเขามาเพื่อเยี่ยมหย่งอิง และมาคุยกับมู่หรั่นชิวเรื่องการสร้างบ้าน ท่านเจ้าอารามจึงปล่อยให้พวกเขาลงไปที่อารามดับทุกข์ได้ตามสะดวก
ชาวบ้านกลุ่มนี้เดินลงบันไดไปด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นส่ำ จะว่าพวกเขากลัวก็ไม่ใช่ แต่จะว่าไม่รู้สึกหวาดหวั่นเลยก็ไม่เชิง แม้ว่าจะได้รู้จากข่าวลือมาบ้างแล้วว่าเด็กในอารามดับทุกข์ทุกคนเวลานี้ล้วนเป็นมนุษย์ปกติ วิ่งขึ้นลงอยู่บนวัดหนานผู ผลิตธูปขายทั้งยังร่ำเรียนหนังสือกันทุกคน แต่ชื่อเสียงของอารามดับทุกข์ที่เป็นที่อยู่ของเด็กที่ถูกภูตผีปีศาจเข้าสิงมายาวนาน 20 กว่าปี ก็ทำให้พวกเขารู้สึกขนลุกอยู่ไม่น้อย
พอพวกเขาเดินลงมาใกล้ถึงอารามก็ได้เห็นกลุ่มเด็กชายหญิงหลายคน กำลังตากกระดาษ ตากธูปกันอยู่ เด็กแต่ละคนมีร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ เสื้
