“ต้าเกอ!! ท่านพ่อ!! ต้าเกอฟืนแล้วขอรับ” เยี่ยนอวี๋ส่งเสียงข้ามไปที่เกวียนอีกเล่ม เวลานี้กองทัพเหลี่ยงกำลังเดินทางกลับเมืองกั๋ว แต่เพิ่งจะใกล้ถึงด่านสะพานเหอตั่วเท่านั้น เขาและมู่เกอขึ้นมาอยู่บนเกวียนเล่มเดียวกัน ส่วนบิดานอนอยู่ในเกวียนอีกเล่มหนึ่งกับท่านหมอ
มู่เกอไข้ลดลงในอีก 8 วัน นับตั้งแต่เขาสลบไป บางครั้งก็ลืมตาลอยขึ้นมาแต่ยังคงไม่ได้สติถามอะไรไปก็ไม่สามารถตอบได้ เยี่ยนอวี๋ได้แต่ใช้โอกาสช่วงที่เขาลืมตาขึ้นมารีบกรอกข้าวกรอกน้ำให้พอได้มีอาหารตกถึงท้องบ้างมาตลอด หลังจากไข้ลดลงแล้ว มู่เกอก็ยังคงนอนและไม่มีสติอยู่เช่นเคย เพียงแค่ช่วงเวลาที่ลืมตาขึ้นมานั้นบ่อยกว่าแต่ก่อนมากขึ้นเท่านั้น
วันนี้เป็นครั้งแรกที่หลังจากมู่เกอลืมตาแล้ว เยี่ยนอวี๋สังเกตว่าเขาจ้องมองตนเอง ทั้งยังขมวดคิ้วเขม็ง ต่างจากทุกวันที่ลืมตาเหลือกลอยไม่รับรู้สิ่งใด
“ต้าเกอ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่?” เยี่ยนอวี๋รีบตั้งคำถามตามอย่า
