ตัดความคิดเรื่องสี่พี่น้องสกุลมู่ออกไป เยี่ยนอวี๋ก็หยิบจดหมายของตนขึ้นมาเปิดออกดูบ้าง
“ต้าเกอ อีกสองวันข้าต้องกลับไปที่เมืองหลวง” เยี่ยนอวี๋วางจดหมายลงข้างตัว สีหน้ายุ่งยากใจ
“ไม่ต้องเป็นทหารแล้วหรือเสี่ยวอวี๋” มู่เกอรีบกลืนถั่วลงท้องไปอย่างรวดเร็ว ขยับสองทีก็ถึงตัวท่านนายกองสหายเขา
“ยังเป็นทหารอยู่ แต่ท่านแม่ข้าใช้เส้นสาย ขอสลับเอาตัวข้ากลับไปพักที่เมืองหลวงในช่วงฤดูหนาว พอฤดูใบไม้ผลิจึงจะกลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง”
“อ้อ เข้าใจแล้ว ข้าจะเฝ้ากระโจมเจ้าเอาไว้เอง ไม่ให้ผู้ใดมาแย่งนอนหรอกวางใจได้” มู่เกอตอบซื่อๆ ฤดูหนาวไม่ได้นานอันใดมากมาย เดี๋ยวเสี่ยวอวี๋ก็กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้ง
“ไม่ ช่วงฤดูหนาวการรบจะชะงักไป การรบจะเป็นเพียงแค่ตรึงกำลังกันเอาไว้ ไม่มีผู้ใดเปิดศึกก่อนในเวลาที่หิมะตกแน่นอน นั่นเป็นธรรมเนียมที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ข้าจะพาเจ้าไปฝากไว้กับท่านพ่อของข้าที่ด่านสะพานเหอตั่ว เจ้า
