พระลักษณ์หลอกเด็ก

ตอนที่ 12

เขาแย่งมายมาจากพระรามได้สำเร็จแต่มันน่าดีใจตรงไหนในเมื่อเราไม่มีสถานะอะไรกันเลย มันแค่ความสุขชั่วข้ามคืนที่มีเขาที่คิดไปไกลเกินกว่านั้นคือความรักแต่มายกลับตอบชัดว่าไม่ใช่อย่างที่คิดเลย

มีเซ็กซ์ทั้งที่ไม่รักเขาเข้าใจแต่รับมือไม่ไหวเพราะรู้สึกกับเธอมากกว่าที่ควรจะเป็น!

มือใหญ่จับผ้าห่มดึงออกแล้วลูบผมยาวสีบลอนด์เธอก็หันหน้ามามองแล้วหยิบชุดออกจากมือก่อนจะปัดมืออีกข้างของเขาออกเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจเขาเลยสักนิดเดียวไม่นานก็ออกมาโทรศัพท์เธอก็สั่นเขาหยิบขึ้นมาเธอก็แบมือขอคืน

ครืด….

"ใครโทรมา?" เบอร์ไม่มีชื่อปรกติเธอไม่รับอยู่แล้ว

"ไม่รู้สิแล้วนี่คนอื่นตื่นกันยัง?" เธอหยิบโทรศัพท์มากดวางสายกำลังจะเดินออกไปแต่กลับถูกคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน

"ดีขึ้นรึยังครับ?" หน้าตายังอิดโรยอยู่เลยแล้วทำหน้าบึ้งตึงขนาดนี้คงจะยังปวดหัวอยู่แน่

"ยังอะ มายว่าจะไปหาอะไรร้อนๆกินสักหน่อยพี่ลักไปด้วยกันป่ะ?" เธอต้องไปซื้อของด้วยแล้วจะแวะไปเอาดอกไม้ที่สั่งไว้ก่อนจะไปที่เรือแล้วจัดสถานที่โดยที่ไม่มีใครรู้นอกจากพี่เฟรมที่น่าจะตามมาในช่วงบ่าย

"ไปสิ พี่ขับรถให้เอง"

"มายจะแวะไปเอาของด้วยนะ"

"เอาอะไรเหรอ?"

"ดอกไม้น่ะ"

เขาแค่พยักหน้าตอบแล้วเดินตามเธอออกมาก่อนจะโอบไหล่แสดงตัวเป็นเจ้าของจนต้องปัดแขนเขาออกแล้วเดินนำแทน ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้นะว่าเขากำลังบอกทุกคนด้วยภาษากายว่าเราเป็นอะไรกันแต่เธอยังไม่พร้อมจะมีสถานะอะไรกับใครทั้งนั้นโดยเฉพาะพี่ลักเพราะไม่รู้ว่าเขาร่วมมือกับพี่รามรึเปล่า

เรามันก็แค่คนเหงามาเจอกันเท่านั้นแหละ!

วันนี้แฟนเก่าโทรมาด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เธอไม่คิดจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเด็ดขาดเพราะถึงเราจะจบกันด้วยดีไม่มีใครนอกใจแล้วคนบอกเลิกก็เป็นเธอเองด้วยเหตุผลคือเราเข้ากันไม่ได้เลย เขาขี้หวงมากไม่ยอมทำความเข้าใจอะไรสักอย่างแม้ว่าจะยกเหตุผลมาขนาดไหนส่วนเธอก็เอาแต่ใจตัวเองมากเกินกว่าจะตามใจใคร เราทะเลาะกันแทบทุกวันไม่มีใครยอมใจเย็นแล้วพ่นถอยคำด่าทอรุนแรงตลอดผลสุดท้ายคือเลิกกัน

ยิ่งรักยิ่งเจ็บ ยิ่งคบยิ่งทำร้ายกันมากทุกนาที!

เธอรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับความรักหรอก!!

"เมื่อกี้คุยกับใครเหรอ?" หวงเธอมากแต่ถ้าพูดออกไปมายก็พูดให้เขาเจ็บอยู่ดี

"แฟนเก่าน่ะ ได้ยินด้วยเหรอ?" งั้นแสดงว่าเขาเข้ามาตั้งนานแล้วสิแต่ทำไมถึงเงียบหรือว่าตั้งใจแอบฟัง

"มายยังไม่ลืมมันเหรอ?" ลำพังรักเธอคนเดียวมันก็ยากแล้วนะนี่ถ้าเพิ่มคู่แข่งมาอีกคนเขาคงประสาทกินแน่นอน

"เลิกกันตั้งนานแล้วนะมายไม่ได้คิดอะไรหรอก แล้วพี่ลักละ?" เธอก็อยากจะรู้เรื่องเขาบ้างเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาจนนอนด้วยกันเนี่ยเขาแทบไม่เคยพูดถึงชีวิตส่วนตัวให้ฟังเลย

"พี่ไม่มีแฟนพี่ไม่คบใครมาหลายปีแล้ว" เพราะเขาไม่เชื่อเรื่องความรักเลยสักครั้งแล้วไม่ว่าจะชอบใครพระรามมันก็จะขอคบตัดหน้าตลอดเลยแต่เขาไม่เคยโกรธนะเพราะเราชอบอะไรคล้ายๆกันตลอดจนกระทั่งเจอมายเขารู้เลยว่าไม่สามารถปล่อยให้พระรามได้อีกต่อไป

"แต่กับมายพี่คิดนะ"

"คนอย่างมายไม่เหมาะกับความรักหรอก"

เธอปฏิเสธเขาตรงๆแล้วยิ้มหวานให้เหมือนไม่รู้ว่าตอนนี้ใจมันกลายเป็นของเหลวไปกองแทบเท้าให้เธอเหยียบย้ำเป็นว่าเล่นแล้ว เขาไม่สามารถบังคับอะไรเธอได้เลยขนาดเรื่องบนเตียงยังเป็นความลับจะพูดจะแสดงออกก็ถูกมองด้วยความรำคาญ

แค่เซ็กซ์เท่านั้นที่มายต้องการ!

"พี่ลักเหมาะกับคนดีๆกว่ามายนะ"

"คิดอย่างนั้นเหรอ?"

"อื้ม เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกถึงพี่หมอกจะยอมรับได้แต่พี่รามละจะยอมรับได้เหรอ เราแค่แบ่งปันความสุขกันเท่านี้ก็พอแล้วไหม? สักวันเรื่องของเราจะต้องจบลงไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม"

"มายเป็นของพี่นะแล้วอย่าพูดเหมือนไม่รู้สิว่าพี่คิดอะไรอยู่ มายเลิกสนใจคนอื่นแล้วสนใจแค่พี่พอไม่ได้รึไง?" ก็เขารักเธอแล้วต้องการจะครอบครองไม่ใช่แค่ตัวแต่เป็นหัวใจด้วย เขาไม่รู้หรอกนะว่าเธอซ่อนใครไว้อีกกี่คนแต่เขาจะทำให้รู้เองว่าคนเดียวที่มันรักเธอจริงคือใครแล้วไม่มีอะไรมาหยุดเราได้ด้วย

"งั้นก็ตัดใจซะเถอะ!" สักวันเรื่องของเราก็ต้องจบอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไรนะแต่พี่ชายเขาคือศัตรูกับพี่ชายของเธอ การจะรักกันอย่างเปิดเผยมันยากมากที่จะไปกันรอด ถ้าวันหนึ่งพี่รามกลับมาทำร้ายเธออีกครั้งด้วยเหตุผลงี่เง่าพี่ลักจะปกป้องเธอไหมก็ไม่รู้เลยในเมื่อเขาก็ร่วมมือกับพี่ชายตามหาตัวเธอถึงจะยังไม่บอกว่าเจอเธอแล้วก็ตาม

ความสัมพันธ์ของเราเปราะบางเกินไป!

"ยังใจร้ายเหมือนเดิม!" เป็นคนสวยมากสามารถหว่านเสน่ห์ให้ทุกคนหลงใหลเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้นแต่ก็ใจร้ายมากเพราะไม่เคยคิดอะไรกับใครเลย มายคิดถึงแค่ตัวเองสนใจความรู้สึกพี่ชายมากกว่าเขาแล้วไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับพระรามให้ฟังทั้งมันสำคัญมาก

"ใจดีมากไปก็โดนทำร้าย!"

"งั้นจำไว้ว่าต่อจากนาทีนี้พี่ไม่มีทางทำร้ายมายเด็ดขาดไม่ว่ามายจะใจดีหรือใจร้ายกับพี่!"

มายถอนหายใจแล้วสั่งอาหารพยายามจะไม่สนใจแววตาที่อบอุ่นของเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้เลยเพราะทุกครั้งที่มองก็มักจะสบตาคู่นี้เสมอทำให้รู้ว่าเขามองเธอตลอดเวลา

การกระทำเล็กน้อยของเขาก็มีผลต่อความรู้สึกของเธอมากทั้งที่ผ่านมาก็มีคนอื่นเคยทำมาก่อนแต่ไม่มีใครทำให้รู้สึกเหมือนใจสั่นแบบนี้เลยสักครั้งเดียว

ไม่นะ! เธอจะรักเขาไม่ได้

"ไม่ชอบเหรอ?" เขาตักกับข้าวให้แต่เธอมองกันแปลกๆ

"เปล่า! พี่ลักก็กินเองบ้างสิ" เอาแค่นั่งมองแล้วตักให้เธออย่างเดียวไม่ได้นะ

"ครับผม" เขาแค่สังเกตว่าเธอชอบอะไรเลยตักให้แค่นั้นเองส่วนตัวเขากินอะไรก็ได้ขอแค่มีเธออยู่ด้วยทุกเมนูอร่อยหมดแหละ มายเผลอยิ้มหลายครั้งแล้วเราบังเอิญสบตากันบ่อยๆจนกินหมดถึงได้จ่ายเงินแล้วไปทำธุระอื่นต่อ

มายมาที่ร้านดอกไม้แจ้งเจ้าของร้านไม่นานดอกกุหลาบช่อใหญ่มากก็ได้มาแล้วพี่ลักเป็นคนถือให้ เธอพาเขาขับรถไปจอดที่รีสอร์ทแล้วจับมือเดินนำไปท่าเรือเพื่อที่จะจัดพื้นที่ให้โรแมนติกที่สุดพร้อมกับคุยกับคนขับเรือเรื่องจะมีการเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน

พี่ชายจะขอแฟนแต่งงานแล้วนะ!

พี่เฟรมมารออยู่แล้วแต่ทำหน้าบึ้งตึงใส่แปลกๆนะแล้วพี่ลักก็ทำหน้าบึ้งไม่ต่างกันเลย เธอไม่รู้ว่าสองคนนี้มีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนรึเปล่าเพราะไม่มีใครเคยเล่าอะไรให้ฟังเลย ครั้งแรกที่เจอกันก็คือที่คลับแล้วดึงหน้าใส่กันส่วนครั้งที่สองก็เมื่อวานก็ทำท่าจะมีเรื่องกันอีก

ระหว่างสองคนนี้มีอะไรที่เอไม่รู้รึเปล่านะ?

"ทำไมมายถึงมากับมันได้ละ?" เฟรมถามไม่ดังมากแล้วมองคนที่ยืนจัดเครื่องดื่มรอ

"แล้วแปลกตรงไหนคะในเมื่อเราก็มาเที่ยวด้วยกัน?"

"ก็มันเป็นน้องชายพระรามไง มายก็รู้ว่าตอนนี้ไอ้หมอกมันมีเรื่องด้วยอยู่เกิดมันร่วมมือกันละ คราวนี้พี่กลัวจะไปช่วยไม่ทัน"

"แต่พี่ลักก็ไม่ผิดอะไรนะพี่เฟรม มายคิดว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ" เธอจับมือใหญ่ของพี่เฟรมไว้แล้วเงยหน้ามองด้วยสายตาอ้อนเหมือนทุกครั้งแล้วพูดต่อ

"พี่ลักไม่เหมือนพี่รามนะ" พี่เฟรมลูบหัวเธอเบาๆแล้วส่ายหน้าก่อนจะปลายตามองพี่ลักอีกครั้ง

"มายชอบมันใช่ไหม?"

"พี่…"

"อย่าคิดจะโกหกพี่นะ พี่รู้จักมายดี"

"ถ้าคิดอย่างนั้นงั้นจะถามทำไมละ?"

"เพราะพี่รู้สึกว่าพระลักษณ์จะร้ายกว่าพระรามมากกว่าที่มายคิดไง ยังไงระวังตัวหน่อยนะถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลโทรหาพี่ทันทีนะ" ถึงจะไม่แสดงออกมาทางการกระทำแต่แววตาที่จ้องมองตลอดเวลาทำให้รู้สึกแบบนั้นเสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนมาถึงตอนนี้ความคิดเดิมยังคงอยู่

มายกำลังเล่นกับไฟอยู่ไม่รู้บ้างรึไง

"เลิกทำเหมือนมายเป็นเด็กสิ!"

“ก็พี่เป็นห่วงนี่ แล้ววันมะรือพี่กลับแล้วอีกสองอาทิตย์เจอกันอยากได้อะไรรีบบอกนะพี่จะได้ซื้อมาฝาก”