เช้าวันต่อมา...
“คุณคะ...ญาติคนไข้ไม่ควรขึ้นมานอนกับคนไข้นะคะ” เสียงดังรบกวนทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้น ก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ มองดูน้ำเหนือกำลังไหวไหล่ขึ้นเหมือนไม่ยี่หระคำพูดของพี่พยาบาล ว่าแต่...เมื่อกี้พี่พยาบาลพูดว่าอะไรนะ เหนือขึ้นมานอนกับฉันอย่างนั้นเหรอ
ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยถามน้ำเหนือ เขาก็ยีผมตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่านอนร้องไห้ แล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“เอ่อ พี่คะที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไงคะ” ฉันมองพี่พยาบาลกำลังเปลี่ยนกระปุกน้ำเกลือให้ฉันด้วยความงุนงง
“ก็แฟนน้องน่ะสิ ขึ้นมานอนบนเตียงกับน้อง พี่จะวัดไข้ วัดความดันก็วัดไม่ได้ต้องปลุกให้ตื่นตลอด แล้วพอออกไป เช้ามาก็ยังเห็นนอนกับน้องอยู่เหมือนเดิม” ฉันยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความมึนงง อย่างนั้นเหรอ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนอนหลับไม่รู้สึกตัวได้ยังไง
“เช้านี้ก็อย่าเพิ่งกินยานะคะ ยาจ
