ภรรยาพาร์ทไทม์

ตอนที่ 1 เสน่ห์มธุรดา            “อุ๊ย!”              พิมพ์มาดาร้องออกมาอย่างลืมตัว เมื่อรู้สึกว่าที่บริเวณบั้นท้ายกลมกลึงของตนนั้นมีบางอย่างกำลังรุกราน มันผิดปรกติจนต้องหันไปมองใบหน้าชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รีบเขยิบห่างออกไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอรู้ตัว            “แพง เป็นอะไร!”            พิมพ์ณาราแฝดคนพี่ทำหน้าตาตื่น เมื่อเห็นน้องสาวหันรีหันขวางคล้ายกำลังมองหาบางอย่าง ขณะเดียวกันนั้นพิมพ์มาดาแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี  เมื่อเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้โดยสารบนรถ หญิงสาวไม่กล้าที่จะโวยวายออกมามากกว่านี้ ด้วยคิดว่าการที่ไม่มีหลักฐานว่าถูกลวนลาม คงไม่มีใครยืดหน้าออกมายอมรับ ว่าเป็นคนที่กระทำเรื่องน่าอายดังกล่าว            “ไอ้โรคจิต! ไอ้โรคจิตมันลวนลามเค้า…เอ๊ะ! ไปไหนแล้ว”            พิมพ์มาดากระซิบกระซาบกับพี่สาว  คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย อย่างแปลกใจ ที่ชายดังกล่าวหายไปจากจุดเดิมราวล่องหน เธอชะเง้อผ่านฝูงชนที่เบียดเสียด สอดส่ายสายตามองหาจนทั่วรถก็ไม่พบแม้เงาของชายคนนั้น            “คิดมากไปหรือเปล่าจ๊ะแพง ไหนล่ะคนโรคจิตที่ว่า”            “มันยืนอยู่ข้างหลังจริงๆ นะ พี่เพื่อน ตัวเองต้องเชื่อเค้าสิ”            “แล้วไปไหนเร็วจัง เขาทำอะไรแพง”            “มะ ไม่รู้ รู้แต่ว่าลวนลาม”            คนพูดหน้าแดงซ่านเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายลวนลามด้วยอะไร เพราะเล่นเบียดสะโพกจนแนบชิดขนาดนั้น ความอับอายผสานกรุ่นโกรธที่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้เธอมองหน้าพี่สาวฝาแฝดนิ่ง ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ ด้วยยังตกใจไม่หาย ทำให้คนเป็นพี่ต้องกระซิบกระซาบ เอ่ยปากเพื่อชวนกันลงไปจากรถคันนี้ก่อนจะดีที่สุด            “เราลงกันก่อนดีมั้ย หากบนนี้ไม่ปลอดภัย”            “ดะ ดีเหมือนกัน เค้าอายคน ดูสิ ยังมองกันอยู่ได้ ทำอย่างกับเค้าเป็นตัวประหลาด”            “ลงป้ายหน้าเลยนะ”            “อืม ว่าแต่ โทร.หาพี่ปราบต์ดีกว่า เค้ากลัว”            เมื่อนึกไปถึงปฐพีชายหนุ่มคนสนิทที่หวังจะพึ่งพาเขาได้ พิมพ์มาดาจึงควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายอย่างร้อนรน  เชื่อว่าหากเขารู้ว่าเธอกำลังต้องการความช่วยเหลือ ก็จะต้องรีบบึ่งรถมาหาทันที            สองสาวตัดสินใจลงจากรถ  หลังจากที่โทร.ไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปฐพีฟัง   เพื่อให้เขามารับกลับบ้านเป็นการด่วน   ด้วยพิมพ์มาดานั้นเกิดความหวาดกลัวไม่ยอมที่จะนั่งรถโดยสาร ไม่ว่าจะคันไหนเธอก็ไม่ยอมที่จะขึ้นอีกเลย            “อ๊ะ! พี่เพื่อน นั่นไง ไอ้โรคจิตคนนั้น มันลงตามเราสองคนมาทำไม”            พิมพ์มาดาทำหน้าตาตื่น ก่อนพยักพเยิดไปยังชายที่ทำทีเป็นลงป้ายเดียวกัน การที่เขาทำเหมือนกำลังเดินตามมานั้น ทำให้สองพี่น้องมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างหวาดหวั่น รีบสาวเท้าเพื่อที่จะเข้าไปในห้างสรรพสินค้าโดยเร็วที่สุด เพราะได้นัดกับปฐพีเอาไว้แล้ว และเขารับปากว่าจะมาหาเธอทั้งสองในอีกไม่นานนัก            “เขาตามเรามา!”            “เร็วเข้าเถอะพี่เพื่อน ถ้ามันเอามีดจี้เราสองคน จะทำยังไง!”            “แพง อย่าพูดให้กลัวสิ”            “จริงๆ นะ หากมันเอามีด หรือเอาปืนมาจี้ แล้ว…แล้ว…”            “แล้วอะไร!”            “ฉุดไปข่มขืน! อี๋ น่ากลัว…”            “แพง! ไม่เอา อย่าพูดเป็นลาง มันคงไม่เลวร้ายขนาดนั้น”            “ตัวเองเร็วๆ เข้าเถอะ”            สองสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งขณะพากันคิดไปเลยเถิด  พิมพ์มาดานั้นเริ่มปวดเท้า   เพราะรองเท้าส้นเข็มและกระโปรงสั้นเต่อ   ทั้งยังฟิตอวดเรียวขาขาวเป็นอุปสรรคสำหรับการเคลื่อนไหว ต่างจากแฝดคนพี่ที่สวมกระโปรงสั้นแต่เป็นจีบระบายรอบตัว เลยทำให้คล่องตัวกว่า แต่คนเคลื่อนไหวช้ากลับไม่รู้ตัว ทั้งที่จะก้าวขาตามไม่ทัน    แต่ก็ยังคงเอ่ยปากเร่งพี่สาวของตน  เพื่อที่จะเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เพราะเชื่อว่า ที่นั่นจะปลอดภัยระหว่างที่รอปฐพีมารับกลับบ้าน            “เขาตามมามั้ย”            “ไม่น่านะ เพราะหายไปแล้ว”            “ฟู่…”            ทั้งสองผ่อนลมหายใจทางปากอย่างโล่งอก เมื่อตั้งสติได้ จึงพากันไปหาที่นั่งภายในห้างสรรพสินค้า เพื่อรอปฐพีมารับ            “ทำไมพี่ปราบต์ช้าจังนะ”            พิมพ์มาดาบ่นเป็นหมีกินผึ้ง พร้อมๆ กับดูเวลาที่ข้อมืออย่างว้าวุ่นใจ นึกตำหนิตัวเองที่ไม่ยอมโทร.ให้คนที่บ้านมารับ เป็นฝ่ายต้นคิดชวนพี่สาวขึ้นรถกลับบ้าน จะขึ้นแท็กซี่ก็กลัวคนขับ เลยเลือกที่จะขึ้นรถเมล์แทน            “อ๊ะ! แพง ใช่เขามั้ย”            พิมพ์ณาราเบิกตากว้าง  เมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบกับชายหนุ่มคนเดิม อย่างบังเอิญ พิมพ์มาดาถึงกับหน้าถอดสี เพราะทำอะไรไม่ถูกกับการที่ได้รู้ ว่า ชายคนเดิมยังวนเวียนอยู่ในห้าง ทั้งยังมองมาที่เธออีกด้วย            “อีตาบ้า จะตามไปถึงไหน เราไปแจ้งตำรวจกันดีมั้ย”                                          พิมพ์มาดาลุกพรวดขึ้นอย่างหัวเสีย ฉุดรั้งแขนพี่สาวให้ลุกตามตนมา เพื่อที่จะหลีกหนีสายตาน่ารำคาญ ที่จ้องเธอจนแทบจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อหันรีหันขวางแล้วถอยไปปะทะเข้ากับแผงอกกว้างของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังอย่างไม่ทันระวัง พร้อมๆ กับที่เขาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ เมื่อเธอทำท่าจะขยับกายหนีเพราะความตกใจ            “พี่ปราบต์!”            “น้องแพง นี่พี่เอง”            ปฐพีกวาดสายตาไปโดยรอบ เพราะเขาก็ได้รู้มาก่อนหน้านี้ว่า หญิงสาวทั้งสองตามเขามาทำไม            “พี่ปราบต์ แพงกลัว นั่นไง คนนั้นที่เล่าให้ฟัง”            “ไหนครับ”            ปฐพีหันไปตามจุดที่พิมพ์มาดาชี้มือ แต่เขากลับไม่พบอะไรผิดปรกติ สายตาคมกล้ามองสำรวจไปรอบกาย ตามนิสัยที่ชอบสังเกตสิ่งแปลกปลอมเป็นทุนเดิม            “เขาไปแล้ว”            พิมพ์ณาราเอ่ยขึ้น เพราะมองไปที่เดิมก็ไม่พบชายคนดังกล่าวแล้ว            “เรากลับบ้านกันเถอะ แพงไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”            พูดพลางกอดแขนชายหนุ่มข้างกายเอาไว้  พร้อมเงยหน้ามองใบหน้าคมคร้ามด้วยแววตาตื่นตระหนก ขณะปฐพีหรี่ตามองกลับมาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด            มือใหญ่ยื่นไปดึงชายกระโปรงที่สั้นเต่อของคนข้างกายเพื่อให้รั้งลงมา เพราะรู้สึกจะขัดหูขัดตาเขายิ่งนักและคิดว่าเธอช่างดื้อรั้น ทั้งที่เขาเคยตำหนิไปหลายครั้ง เรื่องเธอชอบสวมกระโปรงสั้นอวดสายตาคนมอง มันเป็นสิ่งที่เขาหวงไม่อยากให้ใครจ้องมอง            “ก็น้องแพงแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ ถูกลวนลามบนรถก็ไม่ใช่เรื่องแปลก พี่บอกตั้งกี่ครั้งแล้ว เรื่องกระโปรงเนี่ย ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”            น้ำเสียงสื่อถึงความไม่พอใจ ขณะที่ดวงตากลมโตจับจ้องกลับมาพลางกระพริบปริบๆ มันเป็นไม้ตายที่เธอชอบใช้และได้ผลเสียทุกครั้ง น้ำเสียงอุบอิบพร้อมหน้าที่ม่อยลงไปของเธอ ทำให้เขาอดที่จะสงสารไม่ได้ จนต้องเปลี่ยนท่าทีให้เป็นปกติดังเดิม            “แพงขอโทษค่ะ จะไม่ใส่ตัวนี้มาอีกแล้ว”            “เดี๋ยวพอพี่เผลอ ก็ใส่อีก”            “สาบานได้ ว่ากลับไปจะรื้อมาเผาทิ้งให้หมด ดีกันนะคะ นะๆ”            รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาทำให้คนมองใจอ่อน มือใหญ่ขยี้ศีรษะเล็กเล่นอย่างเอ็นดู ท่ามกลางสายตาของพิมพ์ณาราที่ลอบมองมา ใจเธอกำลังสั่นไหวไปกับแววตาของปฐพี เมื่อยามเขามองไปยังน้องสาวฝาแฝดของเธอ ช่างเป็นแววตาที่ต่างกับเมื่อยามมองเธออย่างชัดเจน            เขามองเธอเป็นแค่น้องสาว แต่กับพิมพ์มาดาไม่ใช่ ใครก็ดูออกว่าเป็นแววตาที่ชายหนุ่มมองหญิงสาวคนหนึ่งแบบคนรัก แม้จะเจ็บปวดกับรักที่ไม่อาจเป็นจริง แต่เธอก็ยินดีถ้าหากพิมพ์มาดารู้สึกเช่นเดียวกับคนที่เธอแอบรัก เพราะเป็นความปรารถนาดีที่พี่สาวคนหนึ่งมีให้น้องสาวอย่างบริสุทธิ์ใจ            “ถ้ายังเห็นใส่ตัวนี้มาอีก น้องแพงจะต้องถูกทำโทษ เข้าใจมั้ยครับ”            “เข้าใจแล้วค่ะ”            “ปลอดภัยมาก็ดีแล้ว พี่เป็นห่วงแทบแย่ ดูสิทิ้งงานทิ้งการมาเลย”            การที่เขาเอาแต่คุยกระหนุงกระหนิงอยู่กับเธอ ทำให้พิมพ์มาดาต้องเอ่ยตัดบทแก้เก้อ เมื่อเห็นพี่สาวของตนเงียบไปถนัดใจ ตั้งแต่ที่ปฐพีมาถึง            “เอ่อ…ใจคอไม่คิดจะถามไถ่พี่เพื่อนบ้างเลยเหรอคะ”            “เอ่อ…พี่ก็ห่วงทั้งสองคน…เอ่อ..รัก…รักเหมือนน้องเท่าๆ กันนั่นแหละ”  ปฐพียิ้มเฝื่อนเพราะทำตัวไม่ถูก จากการที่เขามัวแต่ห่วงใยคนน้องจนออกนอกหน้า จนลืมนึกถึงอีกคน            “ถ้างั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีมั้ยครับ เพื่อเป็นการปลอบ ขวัญ”            “พี่เพื่อนว่าไงคะ”            “ตามใจแพง พี่ยังไงก็ได้”                                                                       “พี่ตัดสินใจเอง เอาเป็นว่า ไปหาอะไรทานก่อน แล้วค่อยกลับบ้าน ตามนี้นะครับ”            ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวสองคนสลับไปมา ก่อนจะคว้าข้อมือพิมพ์มาดาให้เดินตามตนไป ขณะเธอรีบแกะมือของเขาออก เพราะเริ่มจะสังเกตเห็นความไม่ปรกติในแววตาของพี่สาว ไม่อยากให้ใครต้องกลายเป็นส่วนเกินในวันนี้ และเธอไม่ได้คิดอะไรกับปฐพีมากไปกว่านับถือเขาในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น