ผ่านไปจนพลบค่ำ นิชาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูเวลา ก็เห็นว่าเขายังไม่กลับมา เธอเลยนั่งรออยู่หน้าบ้านพักอย่างใจจดใจจ่อต่อ ก่อนจะเผลอนั่งหลับไปด้วยความอ่อนเพลียสะสม สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็เหมือนว่าร่างของเธอกำลังจะลอยอยู่เหนือพื้นจากการถูกโอบอุ้มจากใครบางคน
"อุ้ย!"
ตาเบิกโพลงอย่างตกใจที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน มือเล็กผลักหน้าอกดีดดิ้นตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว แต่พอเงยหน้าขึ้นมองเท่านั้น นิชาก็สงบเสงี่ยมทันทีราวปิดสวิตซ์
"มานั่งหลับตากน้ำค้างอยู่ทำไมหืม?"
นิชาไม่ตอบแต่กลับโผเข้าสู่อ้อมกอดของปรเมษฐทันทีราวกับการรอคอยที่นานแสนนานได้สิ้นสุดลงแล้ว
"คุณกลับมาแล้ว"
ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยคาดไม่ถึงว่านิชาจะรอเขากลับมาขนาดนี้ ไม่บอกก็รู้ว่าเธอตั้งใจรอเขาราวกับเขาได้จากไปเป็นแรมปีก็ไม่ปาน ก็ได้แต่คิดว่านิชาคงจะหวาดกลัวกับสถานที่แปลกใหม่จนเกินไป เป็นเขาที่รีบออกไปสำรวจหน้างานทั้งแต่วัน
