เรือแล่นออกมาสักพัก ก่อนจะมาชะลอหยุดที่เกาะแห่งหนึ่งซึ่งห่างไกลจากเกาะของปรเมษฐมาก เป็นเกาะร้างที่ไม่มีผู้คนอยู่อาศัย นิชาหันซ้ายหันขวาไม่มีวี่แววว่าเรือของปรเมษฐจะขับตามมา เธอรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ หรือว่าปรเมษฐจะยังไม่รู้ว่าเธอถูกลักพาตัวมา เป็นไปได้ที่ปรเมษฐจะไม่รู้ ยิ่งคิดนิชาก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ออกมา ขอบตามันร้อนผ่าวไปหมดจนลืมว่าขณะนี้เธอถูกยื้อยุดฉุดกระชากให้เดินตามพวกมันไปตามชายหาดสีขาวมุกที่เป็นเกาะร้าง รอบๆเกาะเต็มไปด้วยป่ารกกับต้นมะพร้าวขึ้นเป็นทิวแถว ถึงแม้ว่าจะเป็นเกาะร้างก็น่าจะเป็นเกาะที่มีเจ้าของ
"รีบเดิน นายกูรออยู่"
หนึ่งในสองคนผลักนิชากระตุ้นให้เธอรีบสอยเท้าจนหญิงสาวแทบจะเซล้มลง เธอหันไปตวัดสายตาใส่มันเตือนสติให้รู้ว่าอย่าทำร้ายผู้หญิงมันไม่ใช่นิสัยผู้ชายอกสามศอก แต่คงจะเรียกหาความสุภาพบุรุษจากคนชั่วๆแบบนี้ไม่ได้หรอก
"นายแกคือใคร?"
"ไม่ต้องถามมากเดี๋ยวมึงก
