"มีบะหมี่สำเร็จรูป กินได้ใช่มั้ย?"
ไม่กี่นาทีปรเมษฐก็ถือถ้วยบะหมี่ที่เต็มไปด้วยควันโขมงเดินเข้ามา
"ค่ะ"
พยักหน้าระรัว ณ ตอนนี้อะไรก็กินได้หมดแม้แต่คนตัวเป็นๆก็ตาม
"จะให้ป้อนด้วยมั้ย?"
ปรเมษฐวางถ้วยบะหมี่ลงบนโต๊ะ
"ไม่เป็นไรค่ะ นิชากินเองได้"
"ป้อนด้วยปากไง"
เฉลยเสียงแผ่วพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ ทำเอานิชาแก้มแดงระเรื่อ บางทีก็คาดเดาอารมณ์ปรเมษฐไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาจะมาอารมณ์ไหน นิชาทำได้เพียงทำตามคำสั่งของเขาอย่างเดียว
เมื่อจัดการกับอาหารและเครื่องดื่มให้นิชาเรียบร้อยแล้วปรเมษฐก็ลุกขึ้นเพื่อออกไปข้างนอก
"คุณล่ะ ไม่หิวเหรอคะ?"
อดที่จะถามอย่างเป็นห่วงบ้างไม่ได้ ก็เขาอุตส่าห์ใจดีกับนิชาด้วยการไปหาของกินมาให้เธอทั้งๆที่คนอย่างปรเมษฐแทบจะไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองด้วยซ้ำ
"ผมได้กาแฟแล้วตอนนี้ยังไม่หิว ส่วนคุณกินเสร็จก็นอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวผมจะออกไปนั่งข้างนอก ผมสั่งคนงานบนเกาะเตรียมกับข้า
